Helpt het als je afstand neemt van je overheersende moeder? Of zijn er andere manieren om daar mee om te gaan? Iedere maand behandel ik voor de bijlage Hart & Ziel van de Persgroep een vraag van een lezer of lezeres.
Mijn moeder is erg negatief en overheersend. Het wordt erger nu ze ouder wordt. Ik voel me beklemd en gemanipuleerd, daarom heb ik afstand genomen. Ik merk dat dit bedreigend is voor de andere gezinsleden, iedereen is in feite bang voor haar en wil vermijden dat haar woede opgewekt wordt. Ikzelf voel me sterk in de situatie. Ik kom voor mezelf op en laat haar niet langer over me heersen. Ook hoop ik door de afstand meer inzicht te krijgen in de mechanismes die spelen en haar grip op mij te verkleinen/verwijderen om zo minder gekwetst te kunnen worden. Dat lijkt de goeie kant op te gaan. Maar mijn vader en mijn broer en zus nemen het me kwalijk dat ik de boel ‘ontregel’. Hoe denk jij over de sterke, schijnbaar onlosmakelijke band met de moeder? En waar moet ik nu eigenlijk naar streven? Wanneer is de afstand groot genoeg, is het mogelijk om wel contact te houden maar toch de band (kwetsbaarheid) te verbreken?
Eigenlijk heeft bijna iedereen het nodig om nadat hij uit huis is gegaan een tijdje afstand te nemen van zijn of haar ouders om zichzelf beter te leren kennen. Dat is een gezonde fase, hoewel vaak voor de betrokkenen ook even pijnlijk. Soms is er in een gezin meer aan de hand. Er is bijvoorbeeld sprake van een psychiatrische stoornis zoals borderline of narcisme of een verslaving aan alcohol of drugs. Dan zijn ouders eigenlijk niet beschikbaar als ouder. Als kind kun je niet bij hen terecht voor veiligheid, waardering en liefde. In tegendeel. Ze zorgen voor onveiligheid, breken je gevoel van eigenwaarde en zelfrespect af. Ze praten je de grond in (emotionele mishandeling). Jouw moeder manipuleert het gezin met haar woede en jouw vader is niet bij machte om haar te corrigeren. Je hebt je vanaf jonge leeftijd moeten zien te handhaven in een onveilige omgeving. Je moest emotioneel zelfstandig zijn op een moment dat je daar helemaal nog niet aan toe was. Dat is het lot dat jij met je meedraagt. Ook nu je volwassen bent, kom je bij je eigen ouders tekort, want dan zullen je ouders niet ineens wel in staat zijn om van je te houden zoals je bent.
Dat betekent dat het veiliger en beter voor je is om kortdurend of zelfs blijvend afstand te nemen. Ze is en blijft altijd je moeder, maar dat wil niet zeggen dat jij verplicht bent tot contact met haar. Er zijn geen regels voor hoe lang je herstel duurt. In mijn praktijk zou ik daarin een aantal dingen met je kunnen doen. Zo kun je leren om aan jezelf te geven wat je van je ouders niet hebt gehad: veiligheid, waardering en respect voor je grenzen. Ook is het goed om te onderzoeken in hoeverre je liefde kunt ontvangen. En het is belangrijk dat je wel dankbaar bent voor het leven dat zij je geschonken heeft. Het resultaat van die helingsprocessen kan zijn dat je op een dag wel je moeder kunt zien, zonder in de stress te schieten als zij afkeurend op je reageert.
Voor vrouwen die hier mee te maken hebben, organiseer ik de workshop HELEN VAN DE MOEDERWOND
Normaal gesproken lees ik de krant, sommige artikelen lees ik nog eens na en wanneer het me dan nog niet los laat, bespreek ik het met mijn huisgenoten.
Sinds dinsdag is er een categorie bij: wat moet/kan/wil ik hier mee?
De column in de dinsdageditie over een overheersende moeder is zo – ik heb er geen woorden voor – geschreven. Ik heb nog nooit zo’n herkenning op papier gezien van mijn situatie en gevoel. Chapeau!!!
Op dit moment heb ik niet de mogelijkheid om hier mee aan de slag te gaan (vim tijd-geld-energie) maar ga uw column en gegevens zorgvuldig opbergen, want ook na een definitieve breuk van 4 jaar is er nog werk aan de winkel. Tevens komen er vragen in me op: komt dit vaker voor, hoe vaak dan, kan ik er meer over lezen, is er een naam lid voor? Zijn er groepsbijeenkomsten mogelijk of is dit juist niet wenselijk ivm de diversiteit of heftigheid van de situatie.
Mag ik u danken, ook voor het feit dat ik even mijn hart mocht luchten.
Gelukkig ervaar ik dit niet alleen. Ik twijfel al zo aan mezelf..
Ongelooflijk, dit lijkt wel mijn verhaal. Een alcoholverslavende vader en een moeder die nooit liefde gegeven heeft…. Mijn jongste broer ging dezelfde kant op als mijn vader,en heeft zichzelf van het leven benomen op zijn 39e. Ikzelf heb een schat van een man en zoon, maar heb drie jaar geleden met mijn moeder gebroken, en ik weet niet of ik dat terug kan en wil goedmaken. Ik had graag een andere band met haar gehad, maar wat een explosie van emoties als ik dit las…..
In shock! HERKENBAAR in hoofdletters! Ongelooflijk. Ik ben niet alleen hierin.. wat een opluchting!
Ook ik vind hier zoveel herkenning. Ik had een narcistische vader en een moeder die niet bij machte was hem te corrigeren. Maar ze bood mij net als mijn vader ook geen veiligheid, waardering en respect. Mijn vader overleed 22 jaar geleden. Ik wilde in gesprek met mijn moeder maar zij stond er niet voor open. Ze schoot in de slachtofferrol door te gaan huilen. Ik heb geen band met mijn moeder. Na 10 jaar geen contact te hebben gehad probeerde ik het opnieuw. Nu zei ze dat ze geen fysiek contact wilde, ook niet met mijn kinderen. Ik sta op het punt het contact te verbreken. Dit voegt niets toe. Ik zou graag een psycholoog om advies vragen wat nu de beste weg is. Ze verdient het contact niet meer nu ze ook afstand van mijn kinderen neemt. Ik vind het ronduit egoistisch en zelfs wreed.
Jeej kwa het aantal reacties verbaasd het me, maar weet nu echt dat ik niet de enige bent..!!
Ja wat kan ik zeggen over mijn familie het is een rollercoaster van ellende, ik ben de jongste uit het gezin van 4 kinderen en de oudste is het lieverdje de enige jongen/zoon die de hemel in wordt geprezen en de kind volgens de ouders die de wijste is. Ik ben zo vaak teleurgesteld, vernederd en met gevoelens gelopen wat is waar en wat is niet waar? En elke keer geef je het opnieuw een kans en hoeveel kansen ik dan wel niet heb gegeven ik kan ze denk niet meer tellen op beide handen en geef mijn zelf elke keer weer een klap en waar gaat dat stoppen? Ik ben zelf tot de conclusie gekomen dat ik formeel afstand wilt doen van de hele familie en dus ook van de erfenis die ooit zal komen.
Is het ook een mogelijkheid om je gewoon voorlopig nergens te laten zien? Waarom zou je ook van het goede dat eventueel jouw kant op kan komen afstand doen? Je kan ook geen afstand doen van de ellende, tenslotte.
Sterktet,
Caroline Franssen
Ouders zijn belachelijk en het énige wat ze willen doen is een kind krijgen omdat vervolgens te creëren naar HUN evenbeeld of het willen ‘controleren/verstikken’.
Dit bestaat ook. Dus ik heb besloten om mijn moeder nooit meer te zien.
Hallo allemaal
Mijn moeder accepteert mijn vriend niet omdat hij een verleden heeft en donker is van huidskleur wat moet ik doen ik heb af en toe geen eens zin meer om naar me moeder te gaan of om haar tegen te komen maarja ik heb een zoon die ze graag wilt zien
Ik kom wel bij mijn moeder op bezoek, maar mijn moeder vertikt het om eens mij te bezoeken of interesse te tonen in mij. Ik twijfel of ik zal breken met haar? Ik mis de wederkerige liefde van haar. Zo gaat het al jaren. Mijn zus heeft wel met haar gebroken. Dit maakt alles nog moeilijker. Ik zit overal tussen in.
Mijn band met mijn moeder is altijd al slecht geweest zoveel ruzies altijd ze heeft altijd kritiek sinds mijn zoontje er is probeer ik het contact goed te houden. Voor hem . Als hij niet op de wereld was gekomen had ik het verbroken . Im done heb geen zin meer om moeite te doen . Mijn zuster is altijd haar favoriet geweest enigszins heb ik altijd veel jaloezie daar in ondervonden en voelde ik mij achter gesteld.
Ik doe er weinig aan mijn zus doet onwijs veel moeite om contact met mij te behouden alleen ik voel er niet zo veel meer voor dan oppervlakkig door de jaren heen hebben wij elkaar erg gekwetst en dat is niet meer wat ik wil ik laat het zo wens hun veel plezier toe en blijf afzijdig .
Wat ontzettend herkenbaar! Het enige verschil is dat ik mezelf nog helemaal niet sterk voel sinds ik meer afstand genomen heb van mijn ouders en broer. Angst, schuldgevoel en onrust overheersen nog.
Bestaat de workshop Helen van de moederwond nog?
Beste, ja die workshop bestaat nog, zodra de Coronamaatregelen zijn verlicht, wordt hij opnieuw aangeboden. Het beste neemt u een abonnement op de nieuwsbrief, dan blijft u op de hoogte.
Vriendelijke groet,
Caroline
Wat een verhaal ,en ja ook lijkt het heel veel op mijn eigen verhaal ,enkel een groot verschil, ik heb geen broers of zussen ,en geen vader meer ,maar ook heeft moeders geen partner…
Ze(moeders 78 jr) heeft nog wel wat jongere zussen ,maar ook die zijn op leeftijd ,ik worstel hier mee ,om der volledig los te laten ,maar is het geen boodschap doen dan is het dat ik wel iets anders moet komen doen , en al dat gemoeten of je laat me in de steek of lekker ik heb in je geïnvesteerd om zo behandeld te worden bla bla bla
Ben van alles aan het lezen ,ik wil rust ,mezelf mogen zijn, hoe ik ook erbij loop ,wat ik ook aan heb ,hoe ik mijn leven leef…
Ik heb al jaren achteraf gezien een probleem in de omgang met mijn moeder. Kom er nu pas achter dat het niet aan mij ligt. We hadden al vanaf ’98 met ziektes in de fam. te maken waarvan ze al niet wist hoe er mee om te gaan, daarna mijn vader 13 jr alzheimer en nu sinds 2019 moeder met herseninfarct, ook dit geeft gedragsverandering en iedereen vind haar maar zielig. Ik hoor al een jaar lang elke week dat ze dood wil, wat moet ik aan in mijn kist en o wat erg dat jullie dan mijn huis moeten leeghalen. Ik kan een encyclopedie volschrijven. Ben er wel achter dat ik nu echt afstand moet nemen want ik kan niet meer mantelzorgen. Ik begin er niet meer aan. Ik ben gewoon bang voor haar als ze langskomt of opbelt. Ik mot dit en ik mot dat doen voor haar. Ik herken heel veel van bovenstaande verhalen. Heb inmiddels veel gelezen over haar gedrag (narcistisch gedrag) altijd commentaar op mij en andere mensen en altijd naar doen als we samen zijn. Ze is 80 geworden en het word steeds erger. Ik ben vorig jaar opgenomen geweest bij de GGZ en niet door mezelf.