Steeds vaker hoor ik dat mannen tegen vrouw en kinderen schreeuwen, spullen kapot gooien of erger.
De Corona opsluiting heeft het erger gemaakt. Mannen die normaal ruimte en vrijheid hebben en sociale contacten. Mannen die onderweg zijn en anderen ontmoeten en een belangrijke taak hebben in de buitenwereld, zitten nu gedwongen thuis.
En al hun onvrede daarover reageren ze af op hun nabije omgeving.
Een volwassen man hoort zijn gezin te beschermen tegen zijn eigen woede. Hij mag zijn woede alleen inzetten om zijn gezin te beschermen tegen de buitenwereld.
Maar dat wordt niet langer geleerd aan mannen. Discipline en zelfdiscipline zijn vieze woorden geworden. Terwijl het NOODZAKELIJK is dat de sterkere de zwakkere tegen zichzelf beschermt.
Anders leeft een heel gezin in angst.
Mannen hebben de neiging hun uitbarstingen te bagatelliseren. Zoals ze vaker problemen ontkennen waar ze geen oplossing voor weten.
Maar er is wel een oplossing. Het is mogelijk om op een gezonde manier met woede om te gaan. Het vraagt alleen wel wat van je. Het is nodig om te ontdekken wat je precies raakt waardoor je zo geprikkeld wordt. Je moet leren omgaan met je eigen machteloosheid en kwetsbaarheid. Het is ook nodig om zicht te krijgen op hoe je woede zich ontwikkelt en waar je nog kunt ingrijpen. Het is nodig om VERANTWOORDELIJKHEID te nemen voor je eigen boosheid. En niet langer de schuld te leggen bij degene die je irriteert en kwaad maakt. En om in te grijpen en te zorgen dat je een blokje om loopt in plaats van je agressie af te reageren op de mensen waar je van houdt.
Mannen raken hun gezin kwijt als ze dat niet doen. Want van iemand houden en tegelijk bang voor hem zijn, hou je op den duur niet vol.
Ik maak me hier grote zorgen over en zie vanuit de reguliere hulpverlening te weinig adequate hulp.