Als coach ben ik er aan gewend dat mensen in ‘clusters’ bij me komen. Zo kreeg ik een tijdje veel immigranten, uit bijvoorbeeld Mexico, Rusland, Suriname en de Antillen. Ook is er een periode geweest dat bijna iedereen ADHD had of iets in het autisme spectrum. De zwaarste cluster was toen ik meerdere vrouwen en mannen in de week kreeg die probeerden los te komen en te herstellen uit een relatie met een ex-partner zonder geweten en zonder empathie.
Op dit moment zit ik middenin een cluster van mensen die in hun relatie tegen problemen aanlopen omdat ze door hun ouders emotioneel of fysiek zijn mishandeld en/of verwaarloosd. De patronen van denken, voelen en handelen die door mishandeling ontstaan, worden me steeds duidelijker. De opgedane kennis deel ik graag. Ik denk niet dat ik in één blog klaar ben met dit thema, maar laat ik vast een start maken.
Vandaag behandel ik drie belangrijke gedachten en gevoelspatronen die ontstaan door mishandeling (in willekeurige volgorde):
“Ik kan alles alleen, ik heb niemand nodig”
Dit is de neiging om niemand nodig te hebben en volkomen zelfstandig te willen zijn. Deze neiging vloeit uiteraard voort uit het feit dat je jouw ouders niet kon vertrouwen om er voor jou te zijn, dat ze je geen veiligheid konden bieden en het dus het veiligste is om het zelf te doen.
Consequentie in je relatie:
Je voelt je eenzaam, laat je niet steunen door je partner, mogelijk geef je meer geeft dan je ontvangt. Doordat jij alles alleen kan, ontstaat er geen gelijkwaardige relatie met je partner.
“Ik ga het geweld niet doorgeven en zal nooit iemand kwetsen”
Uit angst om net zo gewelddadig te zijn als je ouder(s) besluit je om alles vredelievend op te lossen. Eigenlijk heb je de neiging om ‘heilig’ te willen zijn en nooit, maar dan ook nooit iemand op dezelfde manier kwaad te willen doen als jij zelf.
Consequentie in je relatie:
Je kunt je grenzen niet op het juiste moment aangeven, omdat je geen contact hebt met je woede. Als je dan eindelijk optreedt, ben je veel te agressief en schaam je je na afloop weer, zodat je nog minder je grenzen durft aan te geven n je jezelf nog verder gaat aanpassen.
“Mijn ouders kunnen er ook niets aan doen, wat zij zelf hebben meegemaakt was veel erger”
Er zijn meerder redenen waarom je kiest voor verklaren in plaats van voor voelen wat je gemist hebt en wat jou is aangedaan. Omdat je van je ouders houdt, en zij je het leven hebben gegeven en cvast heel veel andere dingen goed hebben gedaan, wil jij ze niet afvallen. Je bent loyaal naar het systeem waar je vandaan komt. Omdat het pijn doet om onder ogen te zien wat jij als kind niet hebt gehad en wat je beschadigd heeft, verklaar je liever dan dat je echt voelt wat er aan de hand is. Daarmee neem je meteen de verantwoordelijkheid van hun gedrag over.
Consequentie in je relatie:
Je zult merken, dat je in veel situaties meer verantwoordelijkheid draagt dan klopt. Je neiging om verklaringen te zoeken, zal zich in de relatie herhalen. Je voelt niet wat er gebeurt en geeft dus geen directe respons, je ‘gaat in je kop zitten’ en reageert secundair, mogelijk in de vorm van beschuldigingen. Je vraagt niet wat je zelf nodig hebt en kunt dat dus ook niet van je partner ontvangen.
Wat te doen als je dit herkent?
Als je één of meer van de bovenstaande patronen herkent, is dat een pijnlijke ontdekking. Je bent dus niet echt vrij in je doen en laten, want je zit als volwassene nog steeds in een soort ‘overlevingsmodus’. Het is beslist mogelijk om vrijer te worden. Om je patronen te transformeren. Zodat je als een gelijkwaardige volwassene in je relatie durft te steunen op de ander, je in contact bent met je agressie, zodat je tijdig je grenzen kunt aangeven en heel erg belangrijk: alleen je eigen last of lot te dragen en geen verantwoordelijkheden meer overpakt van anderen.
Verder komen
Tijdens een individueel coachingsgesprek of tijdens een workshop laat ik je belangrijke stappen zetten. Je raakt uit oude verstrikkingen en krijgt meer regie over jezelf. Je ontdekt hoe jij aan jezelf kunt geven wat je nooit gehad hebt. Dat maakt het ook makkelijker om je te verbinden met je partner en de rol van ouder van je eigen kinderen goed te vervullen.
Ook kun je -op een meer abstract niveau- een nieuwe vorm van verbinding gaan ervaren tussen je ouders en jezelf en tussen jou en je broers en zussen. Dat kan jou van binnen helen, ook als er niets aan verandert dat het beter voor jou is om je familie nooit meer te zien.