Vroeger dacht ik; als vrouwen nou eens ophielden om zoveel kritiek op hun man te hebben, zouden relaties een stuk beter zijn.
Tot ik ontdekte dat die kritiek een verwrongen uiting is van een heel diep verlangen.
Het verlangen dat een man ‘gaat staan’. Dat hij zich niet langer terugtrekt, dat hij helemaal aanwezig is en volledig zijn eigen verantwoordelijkheid neemt.
Dat hij een dienstbare leider wordt, een echte koning.
Dan zal haar kritiek verstommen en als ze toch nog eens onredelijk is, heeft de koning het vermogen om haar af te remmen.
Een vrouw kan van haar man geen koning maken.
Dat kan hij alleen zelf.
Het helpt enorm als hij de systemische verstrikkingen waar hij zich door terugtrekt, onder ogen ziet en opschoont. Zo krijgt hij toegang tot zijn volledige potentieel.