Ik heb mijn ongelukkige huwelijk verlaten voor mijn huidige man. Maar sinds ik met hem ben zijn er ruzies. Meestal doordat hij ontploft om iets kleins. Hij vindt dat hij het recht heeft zo boos te zijn dat iedereen het weet en ik als een muisje wegkruip. Hij vindt dat, als ik de reden vd woede onzin vind, ik het me ook niet zou hoeven aantrekken. Maar dat doe ik wel. Steeds meer. In een week zit altijd wel 1 of 2 grote ruzies. Drama’s die hoog oplopen. Hoe ik ook probeer dat te vermijden, het lukt me niet en ik ben letterlijk ziek vd stress. Toch houden we van elkaar en beloofd hij steeds beterschap. Maar na 6,5 jaar heb ik de hoop verloren. Ik heb alleen niet de kracht om te gaan. En het is ook zo verdrietig, om je nieuwe kans, zo te zien mislukken. Eind vd maand hebben we eindelijk relatietherapie. Maar hij heeft zo’n sterke eigen mening. Zal hij ervan leren? Wat denkt u?
M.
Antwoord: Jij hebt minstens zoveel te leren van therapie
Beste M. Je vraag roept een aantal vragen op. Heb je onderzocht wat jouw aandeel is in het mislukken van je huwelijk? En ben je meteen met je nieuwe partner gaan samenwonen of heb je tijd genomen om het einde van je huwelijk te verwerken?
Als je de ene partner verlaat voor een andere, betekent dat vaak dat er een onverwerkt stuk verleden is. Als ik globaal kijk, zie ik dat je nu in bijna dezelfde situatie bent als aan het einde van je huwelijk: je wilt weg, maar je hebt niet de kracht om te gaan. Waarschijnlijk heb jij dus minstens zoveel te leren als je huidige partner.
Slachtoffer
Jij voelt je slachtoffer van zijn woede, terwijl hij ontkent ‘dader’ te zijn. Nu de één boos wordt en de ander wordt bang, is je relatie niet meer echt gelijkwaardig. Jij zult je als bange partner namelijk steeds meer aanpassen in de hoop daarmee ruzies te voorkomen. Voor herstel van de relatie is het nodig dat jullie allebei leren om je emoties te managen. Als jij als een klein muisje wegkruipt, betekent dat dat jij je op zo’n moment dus niet als een volwassen vrouw gedraagt, maar als een bang kind.
In de therapie hoop ik dat jij leert om te gaan met je angsten. Dat je leert om duidelijk je grenzen aan te geven en ervoor jezelf leert beschermen tegen zijn woede. Dat betekent: het gesprek stoppen zodra er sprake is van verbale agressie (dreigen, schelden) van zijn kant. Je niet laten verleiden tot ruzie, maar de kamer uitgaan, desnoods ook het huis. Voor je partner betekent emotiemanagement dat dat hij de verantwoordelijkheid gaat nemen om grip te krijgen op zijn boosheid. Pas in therapie is te zien of hij bereid is om bewustzijn te ontwikkelen zijn woede en of hij de keuze wil maken om zich niet langer op jou af te reageren.
Veel succes met de therapie!
Caroline
Theorie
In relaties speelt geregeld de dader-slachtofferdynamiek. Het is een hele kunst om hier beiden van los te komen. Als je partner gevaarlijk is, begint het er voor het slachtoffer mee, dat het zichzelf in veiligheid brengt.
Slachtoffers hebben vaak ervaring met grensoverschrijdend gedrag en weten niet hoe ze op een gezonde manier hun grenzen aan kunnen geven. Soms voelen ze hun grenzen zelfs pas als een ander er al overheen is. Dit vraagt daarom meestal een aanpak die verder terug gaat dan wat er in de huidige relatie gebeurt. Onverwerkt verleden, bijvoorbeeld (verbaal) geweld dat iemand als kind thuis heeft meegemaakt, of een pestverleden zal onder ogen gezien en verwerkt moeten worden. Daarna kan je leren om op een goede manier grenzen te ervaren, erkennen en aangeven.
Ook speelt er soms ‘slachtofferwinst’ dus dat degene die ‘zielig’ is daar op een bepaalde manier baat bij heeft en geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen voor het eigen gedrag. Voor je eigen veiligheid ben en blijf je echter zelf verantwoordelijk en als het niet veilig is, zul je er alles aan moeten doen om uit de situatie te geraken.
Ook bij de agressor kunnen onverwerkte dingen uit het verleden spelen die eerst opgelost moeten worden voordat iemand de verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn eigen woede.
Hulp is bijna altijd noodzakelijk, omdat je met z’n tweeën in een vicieuze cirkel van geweld en slachtofferschap blijft zitten. Let er bij het uitzoeken van je hulpverlener op dat je iemand uitkiest die in staat is om zonder oordeel te kijken en die in staat is om de juiste verantwoordelijkheid op de juiste schouders te leggen. Sommige hulpverleners hebben namelijk de neiging om het slachtoffer de schuld te geven van wat er gebeurt.
Eerste Hulp Bij Relatieongelukken
In mijn boek Eerste Hulp bij Relatieongelukken staan uitgebreide to-do lijsten voor daders en slachtoffers van verbaal, fysiek en seksueel geweld in relaties. Bestel het boek hier.
Heb je zelf een vraag over je relatie? Stel je vraag hier.
Beste M,
Ik had ook een partner die vaak woedend / agressief was. Ik wil graag op twee punten reageren:
– Dader- / slachtofferrollen: Aan de ene kant denk ik dat het niet zo zwart-wit is wie de dader is en wie het slachtoffer. Mijn partner voelde zich sterk slachtoffer en dat was hij ook. Zijn situatie was erg moeilijk en hij had vaak last van daden van anderen in zijn omgeving, inclusief van mijn gedrag. Om etiketten te plakken van daders en slachtoffers werkt niet zo goed want dan lijkt het of de dader helemaal fout zit en het slachtoffer er niets aan kan doen, die kan dan zielig in een hoekje gaan zitten klagen en daar heeft niemand iets aan. Aan de andere kant is de vraag wie waarvoor verantwoordelijk is wel van belang. Als mijn partner zich agressief gedraagt dan is hij daar zelf verantwoordelijk voor. Het kan niet mijn schuld zijn dat hij zich zo gedraagt. Het kan zijn dat zijn gedrag een reactie is op mijn gedrag, maar nog steeds doet hij het zelf. Het zal niet helpen als ik mij meer ga ‘aanpassen’, het helpt alleen als hij beslist dat hij zich niet meer zo wil gedragen.
– De vraag stellen of je partner iets zal leren en zal veranderen is volgens mij niet zo zinvol. Het heeft weinig zin om te gaan zitten wachten en kijken of je partner gaat veranderen. Je kunt beter kijken naar wat je zelf kunt doen om de situatie te verbeteren. Leren omgaan met mijn angst was voor mij een belangrijk punt. Het bange kind in mij van vroeger bij de hand nemen en niet meer de oneindige angst van een kwetsbaar kind voelen maar alleen de reële angst / zorgen van een volwassene. Mijzelf beschermen lukte niet goed want mijn partner accepteerde het niet als ik naar een andere kamer ging en al helemaal niet als ik het huis probeerde uit te gaan.
Uiteindelijk gaat het om de vraag of je denkt dat het in de toekomst beter zal gaan met de relatie. Zo niet dan is het de vraag of je kunt leven met agressie en veel ruzies. Ik vond dat niet goed, dus heb ik besloten te gaan scheiden. Kracht verzamelen kan moeilijk zijn maar het zal in dat geval toch moeten. Verdrietig is het ook maar steeds met agressie en ruzies leven vind ik erger.
Als je jezelf niet kunt beschermen IN de relatie, zit er niets anders op dan jezelf (en je kinderen) te beschermen door UIT de relatie te stappen.
Die beslissing kun je volgens mij pas nemen als je in staat bent om je grenzen te ervaren, erkennen en aan te geven. Vervolgens is het noodzakelijk dat je in staat en bereid bent om ze te handhaven als duidelijk wordt dat je partner er over heen zal blijven gaan. Voor de meeste mensen met een agressieve partner (M/V) betekent dat dat zij hun hoop moeten parkeren en in plaats daarvan hun ogen te openen voor de realiteit.
Dat is vaak een heel proces. Naast individuele relatiegesprekken bied ik ook een groep aan waarin vrouwen elkaar ondersteunen: Liefdevol Leven. Daarin ontdek je of en hoe jij invloed kunt uitoefenen op je relatie. De volgende begint op 5 september https://www.relatieacademie.com/avondgroep/
Caroline
Ik Zit ook in zo,n situatie! Ik durf er dus niet uit te stappen , mensen stellen dan de vraag als ‘ wil je wel?’ Maar zodra m’n partner met mooie praatjes aan komt zetten geef ik weer toe, of als hij m zo bedreigd dat ik als enige uitweg lief doen, of goed maken zie dan ben ik weer aan m’n begin lijn! Ik heb ook twee kinderen uit een vorige relatie , niemand van buitenaf weet hier iets van! Ik loop dagelijks over eieren , of beter gezegd mijnbommen! Ik ben doodsbang voor deze man! Kan iemand mij tips geven hier overheen te komen , sterk te worden en de grote stap te nemen weg te gaan uit deze relatie (2jr)
Beste B,
Bedankt voor je bericht. Dat klinkt niet goed.
Uit je reactie maak ik op dat een afspraak maken voor coaching of deelname aan een groep niet tot je financiele mogelijkheden behoort. Anders is dat het eerste wat ik je kan aanraden: laat je begeleiden!
Ik weet niet waar je woont, maar in Amsterdam zijn Norwood groepen voor vrouwen die ‘relatieverslaafde’ zijn.
Ook kun je naar je huisarts gaan en hem/haar om raad vragen.
Is er sprake van geweld dan kun je naar een steunpunt huiselijk geweld.
Onderzoek ook of er een vriendin of vriend is die je hierover in vertrouwen kunt nemen en die je gedurende het proces bij kunt staan.
Veel sterkte.
Caroline Franssen
Lieve B,
Ik ken je niet, jij kent mij niet … Ik ben net opgestapt uit een gewelddadige en niet-respectueuze relatie. Een relatie waar met vanalles werd gegooid, waar allerhande verwijten mijn kant opkwamen. Ik kon niet anders dan er een einde aan te breiden! Het heeft letterlijk elke vorm van kracht van me geëist. Kracht waarvan ik niet eens wist die te bezitten. Hij had me zo in zijn macht en ik was zo stapelverliefd !! Het is nu 2 maand geleden en sindsdien is mijn leven zo hard veranderd. Ik bloei terug open … Ik weet dat je diep vanbinnen de kracht hebt om deze beslissing ook te nemen. Om op te komen voor wat jij verdient !! Denk aan je kids … Wees een voorbeeld voor hen! Wil je dat zij zo opgroeien? In zo’n sfeer? Met dat als voorbeeld van een liefdevolle relatie?
Je mag me altijd iets terugsturen. Ik wil gerust naar je luisteren en eventuele tips geven vanuit mijn eigen ervaring.
Je kan dit !! Geloof mij, je kan dit …
Groetjes en warme knuffel
Eva
ik leef al 20 jaar met mijnpartner, vader van mijn 2 kids. ik krijg van alles de schuld z.a. het gedrag van de kids.. zij reageren niet snel als zij een werk moeten doen dan moet ik ze het 2-3 keren vragen. ik was met een getrouwde man en toen ik mijn partner heb ontmoet heb ik de relatie verbroken, maar tot nu toe krijg ik het verwijt dat ik me als een hoer gedroeg. als we in een gezelschap zitten en ik zeg iets dat hem niet zou bevallen ..krijg ik dat als verwijt als wij ruzie hebben, bij elke ruzie hoor ik het een en zelfde verwijt en beschuldiging..oude koeien en zelfs dode koeien komen terug bij elke nieuwe ruzie. hij geef me de kans niet om te praten en als ik niets zeg vind hij dat niet leuk en typeert het als ik geef niets om hem. vaak eindigen onze ruzie op geschreeuw en krachttermen van zijn kant uit…en zoveel beschuldigingen en fouten schuift hij naar mij toe,.. hij plant in de tuin en soms komen er schimmels en ziet hij als een vloek van mijn kant. een eendje waarvan de poten niet goed zijn is ook alweer een vloek van mij. ik ben al moe van dit alles.
Silvie.
Ik heb op het moment een relatie van drie jaar. Ook een dochtertje van 6 uit een vorige relatie. En in begin ging alles goed. Na drie jaar uiteen te zijn met de papa van mijn dochter leerde ik iemand nieuw kennen mijn huidige partner dus. Nooit gedacht dat dit nog ging gebeuren niet dat ik te oud ben ofwat dan ook maar ik word niet snel verliefd. Voor we gingen samen wonen gebeurde het al eens een keer dat hij nogal onrealistisch kon reageren of zijn mening kon uiten maar niet direct tekenen dat eriets ernstig aan de hand was. We gingen dan samen wonen na 2 jaar nu op het moment bijna een jaar en hij heeft me al verschillende keren geslagen en echt letterlijk uitgespuwd de dag nadien wilt hij dat alles trug normaal is geen vuiltje aan de lucht. Maar voor mij kan dit echt niet. Hij maakt mij de lelijkste verwijten scheld me uit en doet echt alsof het allemaal mijn schuld is geen grijn respect toont hij na het slagen. Hij laat me liggen worden ik lig. Ik weet niet wat te doen. Dit is niet dagelijks maar toch zeker om de maand en half dat hij zo een woede aanval krijgt en dan ben ik toch enorm bang. En neem ik zelf al iets ter bescherming vast dat ik toch iets kan doen.
Grtjs
Beste Martijntje,
Geweld van je partner is op geen enkele manier goed te praten en het is noodzakelijk dat jij jezelf en je dochter in veiligheid gaat brenegn. Neem contact op met slachtofferhulp, de stichting veilig thuis, Blijf van mijn Lijf huis of met je huisarts om een einde te maken aan je situatie. Maak een plan voor ofwel uit het huis te vertrekken en ergens anders te gaan wonen, ofwel (als hij bij jou ingetrokken is) het slot veranderen en zorgen dat hij niet meer binnen kan.
In mijn boek Eerste Hulp bij Relatieongelukken geef ik uitgebreide tips voor het vertrekken uit een gewelddadige relatie.
Veel sterkte
Caroline Franssen
Hallo Caroline,
Ik ben ongeveer 2 jaar samen met mijn vriendin. We hebben het heel leuk en houden veel van elkaar. Ik ervaar alleen dat ik soms onredelijk naar haar kan reageren. Zij is eigenlijk zelf erg lief en zachtaardig en komt ook uit een thuissituatie waar alles rustig en correct wordt besproken en waar vader en moeder heel gelijkwaardig met elkaar omgaan. Ikzelf ben vroeger opgegroeid met ouders die naar elkaar schreeuwen als ze ruzie hadden en elkaar voor alles uitmaakte. Nu ze ouder zijn merk ik wel dat mijn ouders beter met elkaar opgaan. Toch blijft mijn vader wel erg dominant. Mijn vader was ook altijd heel streng naar mij en heeft mijn karakter zo gemaakt dat ik toch wel wat onzekere trekken heb. Overigens denk ik wel dat het bij mij thuis veel warmer en gemoedelijker aan toe ging / gaat. Ik ben nu in mijn relatie zo dat ik soms als ik bv even chagrijnig ben snel fel kan reageren naar mijn vriendin. Ik voel mij dan aangevallen in een discussie en schreeuw dan naar haar. Bijvoorbeeld flikker eens op..of zeik niet zo. Zij ervaart dit terecht als een belediging en voelt zich daar niet fijn bij. Ikzelf voel het als een ontlading en meestal heel snel bied ik ook mijn verontschuldigen aan en ben ik weer rustig. Alleen dan is het voor haar al binnen gekomen en heeft ze er tijd voor nodig om dit te verwerken. Haar emmertje loopt alleen over en de vraag is wanneer het weer gebeurd en ze bij mij weg gaat hierom. Ik zeg haar vaak dat het niet persoonlijk is en dat ze eigenlijk boven mij moet staan in die situatie. Ik snel aan geef dat ik er spijt van heb en we weer door kunnen gaan waar we gebleven zijn. Maar voor haar werkt dat niet zo. Het is volgens mij iets uit mijn verleden dat ik soms zo laag zink. Ik vind persoonlijk dat iedereen mindere kanten mag hebben, maar eigenlijk zou ik hier beter mee op willen gaan. Zodat ik dit soort uitvallen naar haar kan voorkomen of minimaliseren. Zo komen we niet verder in de relatie en dat wil ik wel. Ook zou ik willen weten of zij er ook beter mee om kan gaan. Het minder persoonlijk oppakken en het als een tekortkoming van mij zien en mij daarmee helpen bijvoorbeeld.
Groet WW
Dank voor je openhartigheid. Inderdaad word je gevormd in je jeugd. Daar leer je al dan niet om goed om te gaan met je eigen irritaties en woede en het zo min mogelijk op anderen af te reageren. Het is duidelijk dat je ouders je dat onvoldoende hebben kunnen leren. Dat betekent dat je je nu als volwassene zult moeten inspannen om het aan jezelf te leren. Eigenlijk geef je aan dat jij je vriendin onheus bejegent en dat je daar wat aan wilt doen. Ik raad je aan om langs te komen voor een gesprek zodat je kunt ontdekken hoe jouw woede zich ontwikkelt en op welk punt je nog in kunt grijpen. Jouw vriendin zou kunnen leren om jou een halt toe te roepen of weg te lopen als je haar afsnauwt. Dat zouden volwassen reacties van haar kant zijn.
Jullie probleem vraagt om zorgvuldig uitpluizen wat er speelt. Daar kan ik bij helpen.
Met vriendelijke groet, Caroline Franssen
Beste
Ik heb sinds een jaar een relatie met iemand waar ik echt van hou .
Toch maken we de laatste maanden ruzie vanwege het zwijgen in een gesprek of een simpele vraag. Ze opent niet volledig , durft haar denkwijze niet te vertellen en het waarom zodanig ik haar perspectief kan begrijpen. Ik vind eerlijkheid belangrijk in een relatie en ook het geven en nemen in verschillende opzichten. Het is zelfs zo dat ikzelf na verloop gewoon onmiddellijk explosief reageer en idd ook scheld wat ik jammer vind. Ik weet dat het onmacht is en ik ga zelfs sporten om meer endorfine aan te maken zodanig ik rustig kan blijven. Maar dat ik een werkdag heb van 16u dan kan ik echt niet rustig blijven. Dan ben ik volledig uitgeput. Dan verwacht ik empathie van mijn partner maar hoe verwezenlijkt je dit wanneer er geen communicatie is of kan zijn ? Dat er geen openheid is en dat er ook geen diepgang kan gerealiseerd worden .Ik heb ook het gevoel dat ik achter oplossingen aan ga en dat zij maar gewoon bij de pakken blijft zitten zodanig ik me steeds afvraag of dit dan wel liefde is. Ik weet dat ik een verleden heb en heb ook therapie gevolgd hiervoor . Alles heeft idd te maken met mijn verleden en opvoeding doch heb ik dit doorbroken door emoties te kunnen uitleggen en zelfs complete open denkwijze zonder taboes en perspectieven. Ik heb geleerd om emphatie op te brengen . Maar steeds verwacht ik zaken terug van mijn partner. En hoegenaamde vragen blijven steeds opkomen zoals het waarom ze niet de in te toe heeft naar bepaalde aspecten . Is communicatie dan niet belangrijk ? Dat ik tussen lijnen moet kunnen lezen mag ik dit dan ook niet van haar verwachten ? Waarom is het moeilijk om op een open vraag gewoon antwoord te geven ?
Ik weet dat ik explodeert door het feit dat ik het gevoel heb dat er niet wordt tegenmoet gekomen. Ik krijg ook het verwijt dat mijn denkwijze moet primeren maar er wordt me dan ook geen alternatief geboden of een ander perspectief. Ik vind open communicatie essentieel voor een relatie en wanneer ik dit niet krijg ventileer ik tegen mijn vrienden maar dit kan volgens haar dan ook niet. Het resultaat is dan opgekropte woede die eruit moet komen. Ik ben maar mens met emoties en geen robot in mijn ogen . Wij kunnen een einde maken aan deze relatie maar ik ben verweten geweest dat ik wou opgeven wat ik nu dus niet wil doen. Ik weet dat dat ok is en dat een deel in mijn hoofd zit dankzij maar dan nog. Ze is diegene waarvan ik dacht dat ik de rest van mijn leven mee wou spenderen en mss daar te veel aan vasthoud ? Ik kan rustig praten maar telkens wanneer ik dan ook mijn kant van het verhaal wil geven dan krijg ik het verwijt dat ik haar niet aan hoor en dus het gevoel krijg dat ik gewoon moet luisteren en mijn bek moet houden ?
En net dat is hetgeen wat onmiddellijk de vulkaan doet barsten. Zij mag alles en alles zeggen maar ik moet maar meegaan in haar verhaal en kan geen eigen ik hebben ?
Het resultaat nu . Zij is bang dat ik explodeert. Gaat ruzies uit de weg. Weent enorm veel en ik weet dat mijn explosies de oorzaak zijn . Maar is de oorzaak van die explosies dan onbelangrijk ? Wanneer het voor lij dan essentieel is ?
Het is zover gekomen dat ik een afspraak heb voor gedragstherapie . Maar dat je niet begint bij de oorzaak gaat dit dan wel enig nut hebben ? Gaan die feustraries dna wek weg gaan ? Ik weet dat ik teveel heb gegeven gevoelsmatig en nu probeer om meer afstand te nemen zodanig het me interesseert maar dit kan toch niet correct zijn ? Is het beeld van samen 1 zo verkeerd ? Het is een beeld uit 1000 dat snap ik maar wel hetgeen waar ik me super bij voel. Samen alles realiseren en door het leven. Samen geven en nemen . Enzovoort enzovoort
Ik snap haar pijn nu en ik begrijp haar ook . Ik voel ook met haar mee maar dat wil wel zeggen dat ik mezelf moet wegcijferen tot ze zaken geleerd heeft ??
Beste Ken,
Het lijkt me zeer onverstandig om werkdagen van 16 uur te maken. Er is geen enkele partner die in staat is om met een uitgeputte man om te gaan. Ik stel voor dat je gaat kijken wat er gebeurt als je haar alleen in de weekenden ziet en dat je door de weeks als je zo hard werkt, geen contact met haar zoekt. Dus dat je alleen contact met haar zoekt als je ontspannen en uitgerust bent.
Verder is dit meer iets voor een sessie dan voor online advies.
Vriendelijke groet,
Caroline Franssen
Beste,
Ik ben al 17 jaar met mijn partner samen en hebben een dochter van 12 jaar.
Mijn partner komt uit een moeilijk gezin waar zijn vader veel dronk en agressief was.
Het geluk is ook niet voor hem weggelegd jammer genoeg. Hij heeft nooit mogen studeren wat hij wou waardoor het op werkvlak enorm moeilijk is om vast werk te vinden. Ongeveer 10 jaar geleden heeft hij zich omgeschoold tot opvoeder A2. Volgens de vdab kon je dan makkelijk in de jeugdzorg terechtkomen. Hij heeft veel tijdelijke opdrachten gekregen. De laatste organisatie waar hij solliciteerde zei vlakaf met A2 kom je er niet want voor vast werk moet je een A1 bezitten. Nu is hij ondertussen al 6 maand werkloos en loopt op de toppen van zijn tenen. Steeds voor minste word er geroepen op mij en mijn dochter. Wat echt frustrerend is en niet aangenaam voor ons. Dit kunnen over kleine dingen zijn en beseft dan niet dat dit niet leuk voor ons is. Ik moet altijd de steun voor iedereen zijn maar ga er zelf onderdoor. Ik vertel dit ook aan niemand omdat ik mij schaam over de situatie. Ik heb wel vast werk en droom ervan om leuke gezinsmomenten te beleven maar door zijn ontploffingen is het niet meer aangenaam. Wat zou een oplossing kunnen bieden?
Ik ben het niet eens met je adviezen. Afgaande op de informatie is M. slachtoffer van verbale en emotionele mishandeling. De gevolgen van deze vormen van mishandeling zijn depressie en post traumatische stress stoornis.
Mogelijk heeft haar man een passief-agressieve gedragsstoornis.
Met welk advies ben je het precies niet eens?
Ik heb al 12 jaar een relatie met een man die behoorlijk kan ontploffen. Hij is conflictgericht en zeker in het conflict erg verbaal agressief. Hij vernedert mij dan, is constant aan het woord en bepaalt wat ik wel en niet mag zeggen. Hij is niet boos , niet kwaad, maar razend. Zoals hij ook zelf zegt. Je maakt mij razend. Ik kots van je. In het verleden zeker ook wel eens fysiek agressief geweest. De laatste 2 jaar probeert hij een fysieke aanval te voorkomen en gooit of slaat hij bij de heftige ruzies iets stuk. Soms gooit hij het naar mij, zoals een glas of een kopje. Ik maak mij klein, zeg niks of de dingen die hij wilt dat ik zeg en soms , als het lukt, loop ik het huis uit. Meestal laat hij mij niet gaan. Toch is het weglopen wel de manier om het te stoppen. Als ik blijf, of moet blijven van hem, kan het vernederen soms nog uren doorgaan. Als een storm die af en toe even gaat liggen en dan weer heftig gaat loeien. Ik huil veel in zo n situatie. Dar reageert hij totaal niet op, behalve met …. ‘stop met janken’.
Ik zie ook zijn pijn, zich niet genoeg gezien voelen, die hij afreageert op mij. Ik kan er niet bij , als hij naar mij zijn tanden laat zien. Ik voel het ook niet naar hem als hij zo gemeen is naar mij. En… zolang hij die diepe pijn voelt, zal hij naar mij blijven loeien. Soms gaat hij tussendoor zitten huilen.
Het kan ook zijn dat iemand in zijn omgeving die pijn veroorzaakt en dat ik de ellende door een kleine trigger over mij heen krijg.
Hij is voor een groot deel zonder ouders opgegroeid en uiteindelijke in een situatie terecht gekomen met soms huiselijk geweld. In ieder geval een onveilige situatie.
Ik vind het niet erg om ruzie te hebben in een relatie, maar in deze relatie lijken alle ruzies wel te escaleren en zijn de ruzies die wij hebben niet gelijkwaardig op deze manier. Een normale ruzie is er niet bij. Er is altijd wel een punt dat hij zegt,.. ”let op je woorden”. of .. “Als je dit nog een keer zegt , maak je mij kwaad” ,…. en dan weet ik ondertussen wel hoe dat gaat.
Ik heb ook andere relaties gehad en zeker ook conflicten in die relaties, maar die escaleerden nooit op deze manier. Ik heb niet een zorgeloze jeugd gehad, maar agressie of deze heftigheid ken ik niet uit mijn jeugd. Ik ben echt meer van het harmonische model en denk ook niet dat het enige zin heeft om een ruzie zo te laten escaleren.
De laatste tijd komen de conflicten die escaleren weer vaak voor, gemiddeld wel 1 x in de 2 weken. Het gaat ook wel eens een periode goed. Het heeft zeker te maken met spanningen over bijvoorbeeld onze geldsituatie en vooral ook zijn slechte relatie met zijn volwassen dochter en door die slechte relatie ook een verslechterde relaties met andere familieleden. Hij zegt ook veel dat hij zich niet voelt gesteund en dat hij zich slecht voelt als vader. En niet gezien voelt als vader.
Hij heeft een lastige jeugd gehad en ondervindt daar nog steeds een nasleep van en dat is ook voor mij een reden dat ik het hem al die keren weer heb vergeven dat hij over mijn grens gaat, door soms zo agressief kwaad te worden. Zo van…. hij kan er niets aan doen… en… hij heeft het al zo moeilijk gehad.
Ik ben voor de buitenwereld best een zelfverzekerde vrouw die goed voor zichzelf kan opkomen, maar in mijn relatie probeer ik zoveel mogelijk het conflict uit de weg te gaan. Ik ben gestopt met praten met anderen over de heftigheid van sommige conflicten. Wel vertel ik wel eens aan vriendinnen dat ik ruzie heb gehad, maar ik vertel niet hoe erg. Hij komt over als een leuke charmante man, geen doorsnee man en onze relatie is soms echt een goede relatie, zolang er geen of weinig stress factoren zijn. Hij kan ook heel erg lief zijn en naar mij toe heel complimenteus.
Nu ik dit schrijf voel ik tegelijkertijd hoe abnormaal dit eigenlijk is. Het lijkt wel of ik bij de reacties hier ook veel vergelijkbare verhalen teruglees. Mannen die overweldigend kwaad worden. Mannen die misschien ook wel onzeker en kwetsbaar zijn, maar dit vooral uiten in hun boosheid en agressie. Is het controle willen hebben over de situatie ? Mijn partner heeft soms ook de mantra dat hem veel is aangedaan en dat ik hem vervolgens ook van alles aandoe.
Kloppen doet het natuurlijk niet, want ondertussen is er een rollenpatroon ontstaan dat ik bang ben en het moeilijk vind om soms voor mijzelf op te komen, want stel je voor dat hij weer kwaad wordt.
Beste Marleen, inderdaad je zit in een destructief patroon waarin je partner jou manipuleert met zijn woede en jij je aan hem aanpast. Het belangrijkste wat ik je kan aanraden is: maak een afspraak om te onderzoeken of dit nog ten goede gekeerd kan worden en wat jij te doen hebt om jezelf en je kinderen een veilige omgeving te bieden.
Veel sterkt,
Caroline
Ik lees hier heel veel herkenbare zaken. Mijn partner heeft ook woede aanvallen en dat komt door zijn jeugdtrauma : gescheiden ouders, nooit weten wanneer hij z’n mama of papa ging zien. Maar als ik weg wil lopen van zijn geroep holt hij me achterna. Ik doe soms de deur dan op slot omdat ik bang wordt van hem. Hij slaat gewoon de deur in.. Dat is het resultaat. Wat is jullie oplossing hier dan voor?
Hallo Jennifer,
De enige oplopssing is dat je partner verantwoordelijkheid gaat nemen voor zijn woede. Dat hij leert hoe hij ermee omgaat als hij het aan ziet komen en dat hij ERVOOR KIEST om het niet op jou af te reageren. Daar lijken me wel een paar coachings- of therapiegesprekken voor nodig, maar het is mogelijk! Jullie zijn welkom.
Vriendelijke groet,
Caroline Franssen
Amai, heel dit verhaal maak ik ook op identiek dezelfde wijze mee!! Ook net hetzelfde over zijn jeugd. Het voelt bevrijdend te zien dat ik niet alleen ben in deze situatie
4 maanden geleden leerde ik een ( Duitse) man kennen en ik werd voor het eerst weer verliefd na jaren. na ong 2 maanden biechtte hij eerlijk op geen 51 te zijn maar 56. Ik vond dat liegen vreselijk..hij vond t niet zo erg. Hij begon later kleine dingen steeds op te blazen…en werd verbaal ook steeds agressief. Alles geeft hij mij de schuld van en schreeuwt erbij en slaat zichzelf of gooit kopjes door de kamer.
Hij heeft een rechtzaak van zijn werk lopen en van zijn ex en nog meerdere dingen dus veel stress. Gisteren zei hij me dat ik weg moest nadat ik een paar dagen bij hem bleef en ik denk erover om te breken, maar ik ben zo verliefd op zijn mooie en lieve kant. Zo zorgzaam en lief als hij zijn kan…zo idioot slaat hij door naar de andere kant. Ik heb nu gezegd dat ik dat niet meer wil en als hij zo blijft dat ik er mee stop. hij reageert niet… wat kan ik nu nog doen?
Beste Diana,
Ik kan je maar één advies geven en dat is: breek onmiddellijk met deze man.
Hij is op een leeftijd dat hij echt te oud is om zich zo te gedragen en hij neemt duidelijk geen verantwoordelijkheid voor zijn eigen gedrag. Dus: wegwezen! Lukt het je niet, dan kun je een afspraak maken voor een coachingsgesprek.
Met vriendelijke groet,
Caroline Franssen
Ik zit ook in een situatie waarbij de een de ander bij het minste de grond in probeert te stampen. Ik krijg haast nooit een normale reactie als we een meningsverschil hebben. Voor de duidelijkheid: ik ben de man in de relatie. Het wrange is dat het ieder jaar erger lijkt te worden. Ik heb geprobeerd hierover te praten alleen ziet zij niet in dat zij nogal een moeilijk karakter heeft. Nu snap ik best dat ik, als haar wederhelft zijnde, hier nooit een 100% objectieve kijk op kan hebben maar eigenlijk heeft zij met bijna niemand een goede relatie. Zij woont nu ongeveer 13 jaar in Nederland en iedereen die zij in die tijd heeft leren kennen willen volgens mij niets met haar te maken hebben. Maar goed, zij is mijn vrouw en uiteraard kies ik haar kant maar sinds zij mij ook zo naar behandeld weet ik echt niet meer hoe lang ik dit soort gedrag kan hebben. Ik heb al zo vaak ruzie moeten maken met mensen die haar niet aanstaan terwijl ik dit eigenlijk helemaal niet wil. Ik geloof dat er meer wegen naar Rome leiden en dat niet iedere keer de vlam in de pan hoeft te slaan. Zij daarentegen beschuldigt mij er dan van dat ik een waardeloze man ben en dat er genoeg mannen zijn die het voor haar op zouden nemen. Als vader van haar 2 kinderen vind ik dit nogal beledigend. Ik overweeg echt om te scheiden maar als ik de kinderen zie……
Hallo Piet,
Het spijt me om te lezen dat jij slachtoffer bent van emotionele mishandeling door je partner. Dat zij keer op keer over jouw grenzen gaat, is niet goed voor jou. Het lijkt mij verstandig dat je hulp gaat zoeken. Je kunt naar je huisarts gaan en bent natuurlijk ook welkom voor een gesprek. Daarin kunnen we onderzoeken of en hoe jij je grenzen aangeeft en wat je kunt doen om de situatie te verbeteren. Als een partner je steeds vernedert, is dat slecht voor jou én voor je kinderen.
Vriendelijke groet,
Caroline Franssen
Voor de duidelijkheid; dit is geen relatie waarin kinderen een rol spelen, daarnaast wonen wij allebei thuis. Ik zit nu 2 jaar in een relatie en wij hebben af en toe een “uitbarsting” zoals ik dat noem. Ik heb zelf het gevoel dat dit van zijn kant al bij het minste gebeurt en dat hij erg snel ontploft. Ik hoef maar 1 keer een andere mening te hebben of hij begint mij compleet uit te schelden met vreselijke ziektes en woorden. Echter geeft hij aan dat dit voortkomt uit mijn gedrag, maar ik vraag me af wélk gedrag? Ik ben een lief en zachtaardig persoon en ik zal nooit een ruzie uitlokken & als dat al gebeurt kan ik binnen no-time mijn fout toegeven. Toch blijft mijn partner mij vreselijk uitschelden en wil hij mij dan een aantal dagen niet zien, wat ik erg lastig vind. Hij heeft nog nooit zijn fouten ingezien en/of toegegeven. Het wordt altijd omgedraaid en ik begin enorm aan mijzelf te twijfelen. Ik wil heel graag uit deze relatie aan de ene kant, omdat ik gigantisch op mijn tenen loop en altijd moet opletten op wat ik zeg. Aan de andere kant ben ik heel verliefd op de andere, leuke, kant van hem, wat dit enorm bemoeilijkt. Ik voel mij compleet machteloos en ben bang dat ik niet de kracht heb om hier een einde aan te maken, terwijl ik wel kan zeggen dat ik verbaal word mishandeld.
heb na 43 jr mn huwelijk beindigd, heb leujke partner gevonden, een weduwnaar met 2 kids. hebben heel veel ruzie, hij wil niet praten en zn gewoontes niet veranderen, zijn kids zijn nr 1
Dat klinkt niet als een leuke partner.
Hallo, mijn naam is Gina en ik lees veel soortgelijke relaties. Onze relatie is heel goed en stabiel begonnen, wij zijn een aantal jaar gelukkig geweest. Hij gaf wel aan in het begin van de relatie dat hij voor mij wil veranderen omdat hij niet wil dat ik “die kant” van hem zie. Ik had een vermoeden dat het een boze agressieve kant inhield maar verbaal had ik niet verwacht. Ik dacht; die kan ik wel aan! én dat was ook zo in het begin. Hij luisterde zelfs naar mij en werd rustig door mij. Ik ben zelf een zelfverzekerde vrouw en kan goed voor mezelf op komen. Ik ben echter opgevoed met veel manieren.. normen.. en waarden. Wij hebben elkaar thuis nog nooit uitgescholden. Je hoort respect voor elkaar te hebben. Door de jaren heen heeft hij een kant van zich laten zien die angstaanjagend is.. en het rare is.. ik ben er nog steeds! Het cliché verhaal en vooroordeel wat mensen hebben die iets over gewelddadige relaties te vertellen hebben is onzin. “ja dan ga je toch weg” , “welk dom wijf blijft nou “, “dan is het haar eigen schuld”. Dat zijn de standaard reacties die gewoon niet kloppen. Pas wanneer je dit zelf meemaakt weet je hoe dit gaat. Iemand is niet slecht van zichzelf maar kan een slechte kant hebben door een trauma of verleden. Dat betekent niet dat je die kant pikt.. maar iemand is in zijn normale toestand gewoon heel aardig en normaal. De laatste 2 jaar is het zo erg voortaan in huis dat ik niet meer naar huis wil. Ik pik zijn gedrag niet maar ik probeer ruzies te vermijden en loop weg. Soms is dit niet mogelijk, dan is hij te achterdochtig en denkt dat ik vreemd ga.. wat ik ook zeg om hem rustig te krijgen lukt niet en dan gebeuren er erg vervelende dingen.. Op zulke momenten ben ik zo kwaad en wil ik wachten tot de sfeer in huis weer normaal is zodat ik met de relatie kan kappen. Echter rol je er dan weer in en gaat de relatie weer een paar maanden goed. Op dit moment staat mijn relatie op het punt te knappen. Het respect vanuit zijn kant wordt steeds minder waardoor je merkt dat het ook op raakt vanuit hem.
Ik ben alleen bang door het weinige respect wat hij nu al toont, dat hij gaat flippen als ik de relatie beëindig. Hij woont bij mij in, dus hij zal moeten vertrekken en dat drukt me zo tegen de borst. Ik haal me allemaal senario’s in mijn hoofd. Hij heeft me al ooit buiten gesloten in mijn eigen huis, en toen heb ik de ramen ingeslagen.. ik laat me niet buiten sluiten… Ik ben bang dat hij mijn huis vernielt of wat dan ook. Heeft u ook adviezen hoe ik dit het beste kan aanpakken? Ik weet het echt niet.
Beste Gina,
Dit ga je niet redden zonder steun en begeleiding van buiten. Iemand uit je huis zetten, vraagt om dat het voor jou veilig is. Dus je hebt contact nodig met de wijkagent en misschien met veilig thuis. En je hebt vrienden nodig die je bijstaan. En een therapeut om je te hekpen bij het herstellen van je eigenwaarde en het aangeven van je grenzen. Je bent welkom voor een gesprek en kunt ook naar je huisarts gaan en naar Veilig thuis.
Sterkte,
Caroline
Ik lees hier zoveel gelijkaardige berichten het is me zelfs gisteren nog overkomen agressie en woede mijn man was een wees hij kwam op vijftienjarige leeftijd in een gezin zonder andere kinderen terecht een heel mooi leven kunnen opbouwen we zijn 41jaar gehuwd in het begin dronk hij veel ik dacht het is dronkemans praat nu drinkt hij veel minder maar de agressie blijf zelf erger om een vo te geven onlangs had ik gezegd aan een van onze vrienden dat hij een mooi truitje aan had amai 3dagen geen sprake met als gevolg een grote agressieve aanval dingen aanhalen van 35jaar geleden prulllen van niets ik hou dat niet meer vol ben bang hij zegt altijd dat ik maar moet gaan maar ik durf de stap niet zetten
Hallo ERika,
Zo te lezen wordt het inderdaad tijd om je vertrek te gaan voorbereiden. Meestal heb je daarvoor steun nodig. Voortal omdat je al vanaf het begin van de relatie je eigen behoefte aan veiligheid hebt genegeerd. Hier staan wat tips https://www.relatieacademie.com/hoe-vertrek-je-uit-een-moeilijke-relatie/. Ik ben aan het overwegen om een programma te ontwikkelen voor mensen die zich los willen weken uit een moeilijke relatie. Mijn advies is om hulp in te roepen.
Veel succes.
Caroline
Hallo, ik weet niet waar ik moet beginnen. Ik ben 6 jaar getrouwd en we hebben 2 kleine kinderen. Mijn man heeft nog 2 kinderen uit een vorig huwelijk. Er zijn zoveel problemen, te veel om op te noemen. Laatste jaren leven we heel erg langs elkaar heen. Mijn man zit bijna elke avond in zijn “werkkamer” alcohol te drinken. Hij heeft daar een tv en bank en verblijft daar bijna elke avond met de deur op slot. Ik ben ook geblokkeerd op whatsapp en telefoon dus wil ik iets met hem bespreken dan sta ik voor zijn deur te roepen. Vaak reageert hij niet. Hij bepaalt namelijk zelf wanneer hij wil communiceren met mij. De laatste tijd toont hij ook onbereikbaar gedrag voor onze kinderen. Bijvoorbeeld als ze naar bed willen gaan en nog even gedag wil zeggen tegen hun papa of iets willen laten zien, dan kloppen ze op zijn deur maar doet hij net of hij ze niet hoort. Dit allemaal om mij pijn te doen. Dit gedrag van hem van de laatste tijd is omdat hij volgens mij kwaad op mij is. Kwaad omdat ik volgens hem teveel ruzie maak of eigenlijk teveel zeur want ik wil dat hij meehelpt met de zorg voor de kinderen en in huis. In zijn beleving vraag ik teveel van hem en sluit hij zich af. Doordat hij zich afsluit en alle zorg voor de kinderen aan mij overlaat wil ik niet naast hem slapen. Ik voel mij namelijk gebruikt. Ik zit al een paar jaar bijna elke avond alleen voor de tv, als er geen communicatie is dan wil Ik zeker geen intimiteit. Vaak roept hij ook dat hij een ander heeft want hij krijgt geen sex van mij dus heeft hij alle recht om verder te kijken zegt ie dan. Daarnaast kan hij dagelijks ontploffen. Als ik hem iets teveel vraag om mee te helpen als hij bijvoorbeeld de keuken in loopt. Dan krijg ik een snauw hou je bek of geschreeuw en dan slaat hij de deur van zijn werkkamer keihard dicht en met geweld draait hij het slot dicht. Dit gebeurt bijna dagelijks. Ik kan hem nauwelijks iets vragen. Hij roept heel vaak “zoek het maar uit”, “is jouw probleem”. Hij voelt zich totaal niet verantwoordelijk voor de kinderen. Ander probleem is dat ik bang ben voor zijn buien als hij alcohol op heeft. Als de kinderen op bed liggen na een drukke dag werken, wil ik even rustig tv kijken. Hij komt dan paar keer in de avond zijn werkkamer uit lopen met drank op en loopt dan naar de keuken. Mijn hart gaat elke keer tekeer omdat ik niet weet of hij zijn kwaadheid op mij gaat afreageren. Ik merk dat ik dan meteen alert bent en soms al klaarsta met een vluchtplan hoe ik zo snel mogelijk via de tuin het huis uit kan rennen. Er is in het verleden weleens fysiek geweld geweest maar vooral zijn kwaadheid boezemt hij bij mij angst in. Mijn kinderen zijn zo klein nog dat ik nog steeds geen keuze kan maken weg te gaan. Ik hou blijkbaar nog hoop. De droom die ik had kan ik maar niet loslaten. Weet gewoon niet waarom ik zo passief ben.
Beste Sarah,
Je bent passief omdat je al je energie opgebruikt om te overleven in deze vreselijke situatie. Je hebt vriendinnen nodig en hulp van buiten, bijvoorbeeld de praktijkondersteuner van de huisarts om een vertrekplan te maken en je voor te bereiden op een scheiding. Er is geen hoop. Lees ook mijn berichten over vertrekken uit een moeilijke relatie zoals https://www.relatieacademie.com/hoe-vertrek-je-uit-een-moeilijke-relatie/
Heel veel sterkte,
Caroline
Dag Caroline, dankjewel voor je antwoord. Je geeft aan dat er geen hoop is. Wellicht ben ik naïef of steek ik mijn kop in het zand maar het is voor mij moeilijk om dit te beseffen zonder een duidelijk antwoord waarom. Kun je misschien antwoorden waarom je zo uitgesproken antwoord met “er is geen hoop”? Ik begrijp namelijk nog steeds niet wat hier nou aan de hand is. Ik hoop dat je kunt antwoorden.
Beste Sarah, de situatie is ook niet te begrijpen. Hoe je man zich gedraagt, is onbegrijpelijk. Net als het onbegrijpelijk is dat jij nog steeds hoop hebt dat zijn gedrag zal veranderen. Je man is niet aanspreekbaar en heeft je geblokkeerd op Whatsapp, je staat ‘s avonds voor zijn deur en hij weigert met je te praten. Jij voelt nog hoop, het maakt niet uit hoeveel bewijzen er geleverd worden dat je man ontoegankelijk is en jij er alleen voor staat. Er is aan de hand dat jij hulp nodig hebt. Dat je hierover met een derde gaat praten en dat die je een spiegel voorhoudt. Zo lang je dat niet doet en je probeert te begrijpen wat er aan de hand is, zal er niets veranderen en zit er niets anders op dan de situatie te verdragen. Ga alsjeblieft naar je huisarts en leg hem of haar je situatie voor. Vraag om hulp, dit kun je niet alleen.
Veel sterkte,
Caroline
Hallo Caroline,
Ik uit mijn frustraties makkelijk en schreeuw soms als ik boos ben. Mijn man heeft erg veel moeite emoties te uiten en vindt het moreel verwerpelijk als ik boos wordt, luistert dan ook niet meer naar wat ik zeg of waarom ik zo gefrustreerd raakt. Vanavond werd ik zo boos omdat hij zich weer zo superieur gedroeg en commentaar op mij bleef leveren, waarop ik steeds maar weer zei dat hij zijn mond moest houden en toen dat niet hielp “ga weg, laat me met rust”. Toen hij maar door bleef gaan en niet reageerde op mijn protesten heb ik uit pure frustratie een electrische tandenborstel door de kamer gesmeten die op de grond kapot viel. Ik heb dit niet eerder gedaan en schrik van mijn eigen gedrag, maar vind ook dat hij dit uitlokt door mijn grenzen niet te respecteren. Ik lees steeds dat degene die agressief wordt fout zit, en dat snap ik natuurlijk wel, maar er zit toch ook een andere kant aan? Hoe kijk jij hier tegenaan?
Hallo Judy,
Het is erg van belang dat je eerder gaat weglopen uit een gesprek. Dus dat jij de opbouw van je eigen woede leert kennen. Ook lijkt me een Relatie APK niet verkeerd, want je man moet ook verantwoordelijkheid nemen voor zijn neerbuigende gedrag. Ook moet hij ervoor gaan zorgen dat jullie de dingen in jullie relatie op een betere manier gaan bespreken. Zodat hij kan voorkomen dat jij kwaad wordt. Hij heeft daarin wel degelijk een verantwoordelijkheid te nemen.
Succes,
Caroline
Caroline
Hallo Caroline, ik ben 7 jaar getrouwd, gezin met 2 kleine kinderen. Het gaat al jaren slecht in ons huwelijk maar ik heb moeite met dit huwelijk te beëindigen. Mijn man neemt al jaren afstand door bijna dagelijks in een andere kamer te zitten. Ik heb het maar geaccepteerd zodat hij in ieder geval in huis is voor de kinderen. Voor mijn gevoel heb ik te veel geaccepteerd. Ik weet ook niet wat ik nog moet veranderen aan mezelf. Hij heeft een kort lontje en drinkt regelmatig te veel alcohol. Als ik hem vraag om te helpen met kinderen en huishouden dan doet hij dat alleen als het hem uitkomt. Vraag ik het op het verkeerde moment of leg ik hem iets te veel op dan kan hij met deuren slaan en leef ik letterlijk in angst. Volgens hem maak ik teveel ruzie en daarnaast klaagt hij dat er geen intimiteit is. Ik heb liefde en respect nodig om intimiteit te geven. Nu is hij sinds januari weg. Hij is nog een paar x een week teruggekomen. Als ik dan weer wil leven als gezin en hem vraag met iets te helpen of in zijn beleving gestresst overkwam, pakte hij zijn spullen en weg was hij. Hij is nu weer 5 weken weg en zegt dat ik mijn gedrag moet aanpassen. Ergens in augustus of september kijkt hij wel weer of hij terug komt maar dan moet ik mij wel verbeterd hebben. Als ik dreig met een scheiding of in ieder geval voorlopige voorzieningen aan te vragen dan lijkt hij te onderhandelen om een maand eerder terug te komen. Het voelt alsof ik aan het lijntje wordt gehouden. Ik ben doodsbang om knoop door te hakken en definitief alleen voor mijn kinderen van 3 en 5 te zorgen. Ik probeer te begrijpen wat hier aan de hand is maar kom er niet uit.
Hallo Sanne,
Ja , je wordt aan het lijntje gehouden. Tijd om een punt te zetten achter je relatie, hoe zwaar het ook is om in je eentje de kinderen op te voeden. Voor jou is het beter als er duidelijkheid komt over je situatie en je niet langer afhankelijk bent van zijn grillen. Je hebt duidelijk hulp nodig om zelf een grens te stellen. Misschien kan de praktijkondersteuner van de huisarts je helpen. Je kunt ook altijd een afspraak met mij maken.
Veel sterkte,
Caroline
Hallo,
Ik ben samen met een jongeman van 25. Ikzelf ben 2 jaar ouder. Ik kom zelf uit een lange relatie met een Australiër en ben wellicht beetje te snel gegaan met een nieuwe.
De emoties lopen vaak hoog op en zijn vorige relatie is zeer dramatisch geëindigd. Als kind sloegen zijn ouders elkaar bloedneuzen. Hij praat hierover met mij maar tegelijk beschermt hij ze door ze bijvoorbeeld geld te lenen en niet terug te vragen.
Zijn loyaliteit naar zijn ouders toe kent geen grenzen.
Voor mij duurde het heel lang vooraleer hij mij echt erkenning gaf of mij echt deel liet zijn van zijn leven. Hij sloot me vaak uit en alles gebeurde op zijn voorwaarden.
We zijn beide dominante karakters, zeker geen push overs maar in relaties durf ik dat wel eens te zijn omdat ik zo graag wil dat het leuk is.
Er zijn vaak ruzies, 1 maal per week ofzo en vroeger dacht ik dat ik daar groot aandeel in had maar nu zie ik dat hij heel snel getriggerd wordt en super onzelfzeker is. Ik moet hem constant bevestiging geven of aanraken. Hij is ook jaloers wanneer ik het leuk heb met zijn vrienden maar dat vindt hij moeilijk om toe te geven. Ongeschreven gelden er andere regels voor mij dan voor hem.
Kan dit nog veranderen of is het tijdverspilling?
Er zijn wel al veel dingen verandert, positief. Hij laat me nu vb erg deel zijn van zijn leven en pakt me veel meer vast en toont affectie.
Liefs
L
Beste Lien,
Iemand met een onverwerkt traumatisch verleden, kan jou zelfden geven wat je echt nodig hebt. Je merkt al dat je meer bezig bent met hem dan met wat je zelf nodig hebt. In mijn ogen is dit een destructieve relatie, waarin jij veel te hard werkt om liefde te krijgen. Het lijkt me zinvol om te onderzoeken wat je ervan weerhoudt om iemand uit te kiezen die zelfverzekerd genoeg is om jou binnen te laten en je te stimuleren om het leuk te hebben met andere mensen.
Sterkte,
Caroline
Hallo,
Ik ben samen met een jongeman van 20 jaar. Zelf ben ik 19 jaar. We hebben ondertussen al 2,5 jaar lang een relatie. Het laatste half jaar zijn er steeds discussies waar we mee struggelen. Altijd gaat het over kleine dingen bijvoorbeeld: verkeerde communicatie, sociale aspecten, vrienden,… Deze discussies raken nooit direct opgelost. Mijn vriend heeft het koppige karakter om mij drie dagen of langer met rust te laten, ook al is hij fout geweest. Ik begin dan op zo’n momenten te twijfelen aan mezelf en ga dan sorry zeggen, zonder dat ik iets verkeerds heb gedaan. Dit doe ik meestal omdat ik niet zonder hem kan en hem direct al mis of gewoon wil dat dit allemaal terug normaal verloopt. Hij is dan de persoon die me blokkeert en me soms uitscheld waardoor ik me nog slechter ga voelen. Hij gaat ook liever weg met zijn vrienden dan dat hij eens met mij zou afspreken. Ik voel me als opvulsel van zijn tijd. Iemand die hij stuurt als het voor hem uitkomt. Ik vind dit best vervelend. Hij is een goede man, maar zijn gedrag is me echt te veel aan het worden.
Wat moet ik doen om dit op te lossen?
Is hij het nog waard om mijn tijd in te steken of moet ik hem loslaten?
Liefs Julie
Beste Julie,
Je weet het antwoord al. Je verdient een man die aardig voor je is, je niet uitscheldt, aandacht aan je besteedt en je laat merken dat jij de liefste van de wereld bent. Je bent nog jong, dus er is genoeg tijd om iemand te vinden die aardiger voor je is.
Caroline
hallo,
Ik ben een vrouw van 34 jaar en augustus 2021 heb ik na 5 jaar vrijgezel te zijn geweest een man leren kennen die meteen serieus was. Hij is 33 jaar. In het begin van onze ontmoeting praatte ik nog met andere mannen en is hij foto’s van mijn ex en andere mannen in mijn telefoon en in mijn huis tegen gekomen. Hij probeert mij een heel slecht gevoel over mijn verleden te geven door bij een discussie of Ruzie te zeggen dat ik dom ben en een laag zelfbeeld heb door de mannen die ik uit koos. Ook is hij in mijn telefoon er achtergekomen dat ik veel mannen in mijn telefoon via Whatsapp heb geblokkeerd. Hierdoor heeft hij het gevoel dat ik met veel mannen contact heb gehad en dat heel veel mannen mij kennen. Wij hebben de laatste tijd erg veel discussies en het kan over hele andere dingen gaan maar elke keer gaat hij terug naar mijn verleden en dat ik dom ben en een laag zelfbeeld heb. Hij is ook iets van 4 a 5 keer fysiek geweest. Afgelopen mei gebeurde het weer en toen heb ik gezegd dat het voor mij klaar is. Hij heeft geaccepteerd dat hij een probleem heeft en dat hij hulp moet zoeken. Hij is nu in behandeling bij een psycholoog voor een burn out. Hij scheldt me nog steeds wel uit bij een discussie voor dom en in het begin noemde hij mij ook een dom en goedkoop h**r. Hij is een dominant type en heeft de overhand in discussies. Hij is verbaal sterker dan ik en laat mij vaak niet uit praten. Ik moet hem daar elke keer op wijzen. Ik voel me nog steeds geïntimideerd door hem bij een discussie door wat er allemaal is gebeurd. Ik merk wel verbetering op maar ik ben bang dat wij in de toekomst meer tegen dit soort dingen aan lopen wanneer we aan kinderen zouden beginnen. Hij heeft een sterke mening en die is soms anders dan de mijne natuurlijk. Ook hebben mijn vriendinnen gezegd dat ze me bijna nooit meer zien en dat mijn vrijheid is beperkt omdat hij het niet leuk vindt als ik uit ga. Ook spreek ik veel minder af met hen. We hebben samen een huis gekocht waar wij in september in gaan wonen. We zijn ondanks alles afgelopen mei verloofd Ik heb nog niet getekend voor de woning. Mijn leeftijd zit mij dwars. Ik ben bang dat als ik met hem niet verder ga het nog heel lang gaat duren voordat ik iemand keer kennen en voor ik kan settelen. Dat zijn uiteraard niet de juiste redenen maar het speelt wel mee. Ook dat ik hoop heb dat zijn therapie hem gaat helpen. Ik wil eigenlijk ook met hem in relatie therapie maar ik weet niet of dit gelijktijdig met zijn huidige therapie kan.
Beste ,
6 jaar geleden begon mijn man mij uit te maken voor dom wijf.
Ik merkte ook dat ons relatie in een dipje zat. Ik ben achteraf aan de weet gekomen dat hij op chatsites zat. Hij had een verslaving aan chatten met andere vrouwen. Dan heeft hij achteraf ook bekend. Ik had hem daarmee geconfronteerd , maar hij loog hierover en zei dat ik gek was. Ik ben achteraf aan de weet gekomen dat hij op chatsites zat. Hij had een verslaving aan chatten met andere vrouwen. Dan heeft hij achteraf ook bekend. Hij manipuleerde mij en zei dat hij ging ermee stoppen… maar bij het minste ruzie zat hij weer op zo ‘n site. Hij begon mij meer en meer uit te maken voor dom wijf. Ik voelde mij gekwetst en had een muur rond mij gebouwd. Zelfs waar de kinderen bij waren en ik had verschillende keren gevraagd om hier mee te stoppen. Maar hij luisterde niet.. nu begint hij mij te kwetsen met mijn overleden mama . Ik ben mijn energie kwijt en ben volledig geblokkeerd. Ik praat niet meer met hem omdat ik bang dat hij weer begint te schelden. Ik weet geen raad meer…
Liefs Tanja
Beste Tanja,
Tijd om naar een therapeut te gaan.
Dit is ongepast gedrag en als hij niet stopt, moet je op een andere manier optreden of misschien wel overwegen om bij hem weg te gaan.
Je kunt met mij een afspraak maken als je wilt, maar ook naar je huisarts gaan.
Sterkte,
Caroline