Eén van de meest voorkomende relatieproblemen in mijn praktijk is die van de perfectionistische vrouw en de passieve man. Hoe harder de vrouw aan de man trekt, des te passiever hij wordt. De vrouw voelt zich verantwoordelijk voor het reilen en zeilen van alles in het gezin (inclusief het verdienen van het inkomen) en de man trekt zich steeds verder terug.
Als een stel dit patroon lang genoeg volhoudt, stopt in eerste instantie de seks. Als er dan niet ingegrepen wordt, kan het leiden tot een echtscheiding waarin zij de kinderen toegewezen krijgt en hij een bezoekregeling van eens in de drie weken. De vrouw staat er dan nog steeds alleen voor, maar heeft ‘gewonnen’, doordat ze in ieder geval een deel van de tijd niet geconfronteerd wordt met een partner die niet aan haar verwachtingen voldoet.
Gelijk
Natuurlijk heeft ze helemaal gelijk en zou hij ook ‘Zijn Ding’ moeten doen in het gezin. Maar hij doet het niet. En daar speelt zij ook een rol in. Zij stelt namelijk zulke hoge eisen aan hem, dat hij er onmogelijk aan kan voldoen. En zij zit als een geit op de haverkist. Als hij weer eens niet helemaal heeft gedaan wat zij in gedachten had, kan hij rekenen op een stroom van keiharde kritiek. Minitieus weet ze aan te geven op welke fronten hij faalt. Op alles wat hij bijdraagt aan gezin of huishouden heeft ze commentaar.
Slappe zak
Zo jaagt de hedendaagse vrouw haar partner in de rol van een passieve ‘slappe zak’. Want als er één ding is waar mannen niet tegen kunnen, dan is dat kritiek. Dus dat probeert hij uit de weg te gaan. Als het toch niet goed is dan laat hij het voortaan. Dodelijk voor de relatie, want zij wordt natuurlijk steeds ontevredener en bitchy’er en hij wordt er telkens weer in bevestigd dat hij het toch niet goed kan doen. Zij wordt de ontevreden moeder en hij het kleine kind dat het nooit goed kan doen. En ze komen allebei tekort. Wanhopig verlangt de vrouw naar het moment dat de man weer een initiatief neemt. En wanhopig verlangt de man naar het moment dat zij ophoudt met zeiken en eens gewoon tevreden is. Herken je dit als man? Lees hier verder.
Patroon doorbreken
Wat kan een vrouw doen om uit dit enorm irritante, gek makende, relatie-verpestende patroon te stappen? Je hebt allang gemerkt dat als een geit op de haverkist zitten niet werkt. Hoe kun je er wel voor zorgen dat je man in actie komt en jij meer kunt genieten?
1. Kietel je vent (in plaats van kritiek op hem te hebben)
Overlaad hem met complimentjes voor alles wat hij doet, elke kleine bijdrage aan huishouden en opvoeding. Toon je blijdschap en waardering in plaats van je perfectionisme. Waardeer zijn inzet, zijn betrokkenheid, het feit dat hij inkomen genereert voor jullie gezin. Dat hij de auto heeft gewassen, zijn onderbroek in de wasmand heeft gegooid, het maakt niet uit: laat (luidkeels) je waardering blijken!!!
2. Stop te denken dat jij de wijsheid in pacht hebt.
Denk niet langer dat alles alleen op jouw manier kan. Er zijn zoveel meer manieren! Je bent ronduit aanmatigend als je blijft volhouden dat jij op opvoeding, huishouden en de rest van het leven een betere en meer heldere kijk hebt dan je partner. Vergeet het, ook jij hebt een beperkt blikveld.
3. Stel je eisen bij.
Dan vloeken de kleren van de kinderen maar.
4. Geef je man de ruimte.
Laat je man koken op zijn manier, de kinderen aankleden op zijn manier, ruwe spelletjes doen op zijn manier. Hij is het vast ook niet altijd eens met de manier waarop jij het aanpakt!
5. Oefen in ontvankelijkheid.
Oefen in je laten ondersteunen en je mee laten voeren. Wacht eens wat vaker af. Leun achteruit. Dans, trek een jurk aan en kleren van zachte stof. Voel je zachtheid.
6. Laat zijn verantwoordelijkheid bij hem.
Jij hebt je eigen verantwoordelijkheid, jouw partner de zijne. Laat zijn verantwoordelijkheid bij hem. Hij wordt er niet sterker, maar zwakker van als je hem zaken uit handen neemt. Hij is zelf verantwoordelijk voor zijn deel in het huishouden, voor zijn deel in de opvoeding en de verzorging van de kinderen en voor zijn sociale contacten. Iedere keer als je ook maar een klein taakje of verantwoordelijkheidje van hem probeert over te nemen: leg het terug.
Kun je als vrouw wel wat steun gebruiken bij dit proces?
Maak dan een afspraak voor een individueel relatiegesprek. Of kom naar een opstellingendag over relaties en intimiteit.
Uiteraard kun je ook samen met je partner komen voor een Relatie APK®. Zeg hem dat je het zelf ook helemaal niet leuk vindt dat je zoveel kritiek op hem hebt en dat het tijd wordt om daar eens wat aan te doen.
Wat kun je als man doen?
Heb je als man last van een vrouw die op de haverkist zit? Maak dan een afspraak voor een individueel relatiegesprek. Of kom naar een opstellingendag over relaties en intimiteit.
Als je er ‘6. Vaker neuken’ aan toevoegt, dan vind ik dit de beste blogpost in 500 jaar, en zal ik hem aan iedereen die ik ken rondtwitteren.
Was getekend: een man.
Voor neuken zijn er twee nodig. Een vrouw kan er wel voor zorgen dat ze weer ontvankelijk is (punt 5). Dan is het aan de man om initiatieven te nemen en zijn vrouw zo te verwennen dat ze zin krijgt om te neuken!
Is het gebruikelijk dat mannen op den duur stoppen met verwennerijen tussen de lakens? En wat kan ik als vrouw zijnde aan veranderen?
Dat kan gebeuren inderdaad. Het lijkt me iets om aan de orde te stellen: “schat vroeger verwende je me zo lekker tussen de lakens. Ik mis dat wel. Wat kan ik doen om je te verleiden om dat weer te doen?”
Succes!
Caroline
In mijn beleving zijn klachten als ‘jij gooit je onderbroek nooit in de wasmand’ een signaal dat er iets anders broeit.
‘Wij’ veranderen in de regel niet zo veel, de relatie wel. Ik bedoel: de onderbroeken zijn nog nooit in de wasmand beland, het feit dat er juist nu over geklaagd wordt is een signaal. En dat heeft (naar mijn idee) bijna nooit met onderbroeken te maken.
Als man wil ik dan toch eventjes reageren op de reactie van Ron, voordat zijn reactie als algemeen stereotype gedrag wordt beschouwd.
Het is gewoon een feit dat de vrouw gemakkelijker in de rol stap als “zorgende” in het huishouden. De man vervalt dikwijls in de rol van carrièremaker en is dan blij dat het thuis allemaal “in orde is” dankzij de zorgende vrouw.
Ook bij mij thuis is dit een valkuil.
Watzlawick had het in zijn communicatietheorie over inhoud en betrekking (of relatieniveau).
Wanneer er ruzie wordt gemaakt in het huishouden dan is dat meestel op inhoudniveau (bv die vuile onderbroek, de afwas, ..), terwijl er eigenlijk iets schort op betrekking of relatieniveau: het evenwicht vraagt om hersteld te worden.
mannen hoeven zich natuurlijk niet meer aan te passen wanneer vrouwen gewoon weer eens normaal gaan doen.
Overigens hoe zal de schade hersteld gaan worden die vrouwen willens&wetens hebben aangericht en de genoegdoening voor leed&ellende aan samenleving en (gescheiden) kinderen&vaders aangedaan?
Erg herkenbaar in eigen relatie. Nu nog haar laten inzien dat zei ook zo is. Een soort van “Mission impossible” als je het mij vraagt.
Beste Arno,
Als je er echt last van hebt, neem je vrouw dan mee voor een Relatie APK ;-).
Caroline
Wat een onzin. Alsof de man volledig afhankelijk is van het handelen van de vrouw.
Een beetje kerel laat zich niet al die kritiek aanleunen en geeft heel duidelijk zijn grenzen aan. Daarmee zet hij niet alleen zichzelf op de plek maar daarmee creeert hij ook de context van een werkende relatie.
Grenzen geven duidelijkheid, helderheid en veiligheid. En dat is nou net de baan van de man in een relatie.
En als een man zijn gecontroleerde woede-energie niet meer kan laten stromen dan moet hij daarvoor aan het werk (mannenworkshops te over) maar zeker niet gaan wachten tot mevrouw eens stopt met zeiken want dan kan hij lang wachten.
Ieder zijn domein, ieder zijn verantwoordelijkheid. Autonomie en eigen handelen maken een relatie werkend en niet een semi symbiotische uitwisseling van afhankelijkheden zoals hierboven beschreven.
Punt. Klaar. Grens. Man. Uit.
Het bovenstaande fenomeen in een relatie wordt in een iets bredere context (alle soorten relaties, niet alleen man/vrouw prive, maar ook baas/werknemer professioneel) besproken in ‘The responsibility virus’ van Roger Martin.
Interessant voor iedereen die wil begrijpen hoe deze situaties ontstaan en wat ieders aandeel hierin is. Was voor mij nuttig op verschillende gebieden in mijn leven!
“Punt. Klaar. Grens. Man. Uit.”
Taal naar m’n hart!
Daten, Peter?
Het wordt vaak gezegd dat wij sterke vrouwen de mannen hebben gecastereerd. Om eerlijk te zijn zijn het ook watjes van mannen die zichzelf het slachtoffer zien.
Opvallend is dat uw analyse begint bij het zogenaamde gezeik van de vrouw en niet bij de eerste keer dat de man de onderbroek niet in de wasmand gooit. Waarom neem je het vrouwen kwalijk dat ze beginnen zeuren en wordt het niet in staat zijn van de man om zijn onderbroek in de wasmand te gooien (‘lees, ik voel me hier even te goed voor, dat doen mijn vrouw wel voor me’)als een gegeven beschouwd. Het is alsof je die onderbroekenscène als een symptoom ziet van het ruimtedenken van mannen. Echte vrouwen hebben ook ruimte nodig, maar wat heeft de man gedaan om de vrouw die ruimte te gunnen (en misschien af en toe te dwingen). Vrouwen moeten hun man ruimte geven, ook naar de kinderen toe. Maar het is niet altijd zo dat de man door de vrouw tot passiviteit gedwongen wordt. Laten we ook eens nadenken over de eerste keer dat de vrouw begint te commanderen of bemoederen en wat eraan voorafging.
Ben ik met u eens! Mijn partner heeft zich vanaf het begin al laten bedienen en verzorgen. Inmiddels doe ik álles omdat hij niks doet ?. Ik mopper dan wel over dit feit en dat hij verwend is. Ik krijg namelijk het idee dat hij ook geen enkele behoefte voelt om mij spontaan óf gedwongen ergens bij te helpen. Zelf stoppen met huishouden doen lijkt me geen optie…
Dat lijkt me nou juist een hele goede optie. Geen boodschappen doen, niet koken, gewoon gaan zitten en zeggen ‘ik heb honger’.
Caroline
Ik heb het niet gehad over de onderbroek en de wasmand. Mijn advies zou zijn: die onderbroeken niet meer wassen. Desnoods gooi je ze in een vuilniszak en mik je ze weg. Kleutergedrag van mannen die hun vrouw als een soort huishoudster zien, kun je eenvoudigweg niet tolereren. Als de man na een paar aanmoedigingen zijn gedrag niet verandert, ga over tot harde maatregelen, maar zeur niet!
Wat zijn harde maatregelen?
In het geval van de was: zijn was niet meer doen, rondslingerend vuil wasgoed in een vuilniszak doen en in de garage zetten. Zorgen dat er een consequentie is in plaats van mopperend doorgaan.
In het doorbreken van het patroon stel je voor om de man positief te belonen met een compliment als hij die onderbroek in de wasmand terecht is gekomen. Mij lijkt dat ook bemoederen, een soort van positief zeuren. Een man heeft me ooit eens gezegd dat een belangrijk criterium in zijn partnerkeuze was dat de vrouw zelf ook druk bezig was, zodat ze geen oog zou hebben voor de fouten die hij maakt. Ik zou trouwens die onderbroek laten liggen, it’s not my business. Wie laat er al eens niet iets slingeren in huis (en die onderbroek is een uitzondering, meestal gaat het over minder storende dingen)
Dat het huishouden en het gezin een gedeelde verantwoordelijkheid is, is een vrij recent idee, de ouders in de meeste ‘hedendaagse’ gezinnen zijn zelf niet grootgebracht met dit principe. Daarom vind ik het zo moeilijk te begrijpen dat de hedendaagse vrouw haar man in een passieve rol zou duwen. Worstelt ze niet zelf met deze maatschappelijke verandering en worstelt ook de man hier niet mee? Hierdoor krijg je ook uiteenlopende reacties, van mannen die zich tot huisman opwerpen tot mannen die hun vrouw/huishoudster uit het buitenland halen. En ook bij vrouwen vind je natuurlijk variaties in partnerkeuze.
Ik erger me blauw wanneer ik ergens lees dat het evident is dat mannen moeten helpen in het huishouden. Natuurlijk moeten ze niet ‘helpen’, ze moeten het net zo goed doen als hun vrouw. Het huishouden doe je omdat het nu eenmaal moet, niet omdat je (meer) tijd hebt (dan je partner). Tijd heb je evenveel.
En als je mannen wil horen praten als vrouwen, kijk dan gewoon naar de voetbalpraatprogramma’s, tel bijvoorbeeld maar eens hoeveel keren termen als ‘hoe voel je daarbij?’ worden gebruikt. En hoe trainers en voorzitters van clubs over hun spelers praten alsof het kinderen zijn en zij verantwoordelijk zijn voor hun opvoeding. Of ga naar de jeugd/kindervoetbal kijken, hoe trainers en vaders aan de kantlijn elkaar en hun kinderen afblaffen, op elke bal die niet in de richting die ze wensen gaat, hebben ze commentaar.
Beste Ina,
Als je wilt dat iemand zich anders gaat gedragen, werkt belonen bijna ALTIJD beter dan straffen. Daarbij zijn mannen nog gevoeliger voor belonen dan vrouwen. De vraag die jij jezelf kunt stellen is: wat is mijn verzet tegen het gebruik van deze manier van beïnvloeden? Het is wel heel makkelijk om het bemoederen te noemen, zodat je het verder niet hoeft te onderzoeken. Als je partner je meeneemt naar een leuk restaurant, een cadeautje voor je koopt: beloon hem. Met een compliment om te beginnen!
Dat een man passief wordt als zijn vrouw hem voortdurend bekritiseert, heeft met name te maken met het feit dat afwijzing voor veel mannen een zwakke plek is en dat ze van veel afwijzing uit contact gaan.
Caroline
En wat doe je als je man niet per se passief is in het huishouden, maar meer buitenshuis en op het sociale vlak? Zoeen die geen zin heeft in etentjes organiseren, zich verzet tegen verjaardagen en ook liever thuis een boek leest dan dat hij leuk mee naar een museum, kroeg of feestje gaat. Ik vind dat saaaaaai maar wil ook niet zeuren… Hij is verder namelijk wel de liefste!
Beste Mejuffrouw, een partner die nergens mee heen wil en geen initiatieven neemt, is inderdaad een beetje saai. Houdt hij gewoon niet van grote gezelschappen, of is hij een echte huismus? Misschien kun je nog suggesties doen voor activiteiten buiten de deur die jullie allebei leuk vinden. En anders: veel ondernemen met vrienden en vriendinnen. Geen enkele relatie is perfect.
Caroline
Hallo Caroline, leuk dat je dit onderwerpt hebt durven aansnijden wat altijd een hoop stof doet opwaaien. Je schrijft: leun eens naar achter. Ik heb dat zelf in mijn relatie gedaan nadat ik wel al een keer had besproken met mijn vriend dat ik het ook wel eens leuk zou vinden dat hij initiatief zou tonen in huis maar ook buitenshuis (denk aan een wandeling of een prikkelend gesprek, wat dan ook) maar er kwam geen verandering. Ook heb ik dus een poosje achterover geleund om hem ruimte te geven. Er gebeurt dan niets. Als ik mijn mond houd dan word er niet gesproken. Wanneer ik met boodschappen zeul dan komt het niet bij hem op om een tas over te nemen. Hij ziet het gewoon niet. Het is geen onwil. Ik heb het een aantal keer gevraagd of hij iets wil aanpakken maar als ik er mee stop het te vragen dan gebeurt er niets. Als ik op de bank ga zitten in afwachting tot hij met iets komt gaat hij op de bank liggen en valt in slaap. Het is een super lieve jongen, intelligent en betrouwbaar maar het begint nu saai te worden. Heb jij nog tips? Groetjes Kitty
Ja Kitty, kom een keer samen met hem langs voor een gesprek!
Ik weet precies wat je bedoelt.
Mijn vriend is zo passief als een zak aardappelen.
Inderdaad, als ik hem ruimte geef en afwacht tot er actie komt, kan ik wachten tot ik een ons weeg.
En wbt dat stukje over de tassen overnemen… Hier exact hetzelfde probleem. Ik erger me groen en geel aan het feit dat als ik sta te vechten met de afwas o.i.d., dat meneer gewoon verder gaat gamen. Hij heeft dat fatsoen niet. Alsof hij een klein kind is dat zich stoort aan het geluid vd stofzuiger omdat hij t.v. aan het kijken is. Ik ben zijn moeder en zijn huissloof. Ik weet echt niet wat ik uit deze relatie haal. Een kind heb ikal met hem. Maar hij is het probleemkind waar ikvoor moet zorgen. Het is niet aan mij om voor hem te zorgen. Think about it 😉
heeft ie add?
4. Geef je man de ruimte. Laat je man koken op zijn manier, de kinderen aankleden op zijn manier, ruwe spelletjes doen op zijn manier. Hij is het vast ook niet altijd eens met de manier waarop jij het aanpakt!
Maar rara wie de tomatensaus van de muren af mag boenen als hij klaar is? Ik vind ook dat er wel erg veel van de man uit gegaan wordt. Wat is er met zijn prima functionerende brein gebeurt dat hij niet was in een mand kan gooien? Blauw bij blauw en rond bij rond leer je al op de peuterschool..
Beste Iris,
Je reageert boos en onderdanig tegelijk, dat is waar meer vrouwen de mist ingaan. Iemand de ruimte geven om de dingen op zijn manier te doen, betekent ook dat hij daar de volledige verantwoordelijkheid voor draagt. Als het je niet lukt om hem de verantwoordelijkheid te laten nemen en houden voor zijn handelen en jij de scherven toch weer opruimt, of in jouw geval de muren poetst, ligt er daar dus serieus iets scheef en lijken jullie me ook rijp voor een Relatie APK®.
Caroline
Of je hebt alle twee een andere standaard van wat goed genoeg is en de mate van verantwoordelijkheid is die genomen zou moeten worden. Van onderdanigheid is geen sprake. Kers op de taart die opmerking.
Hallo Pim,
Uiteraard is een vrouw niet verantwoordelijk voor het gedrag van haar man. Dat is hij helemaal zelf. Hij is beslist geen willoos slachtoffer, hij kan zelf het heft in handen nemen. Ondertussen heb ik een boek geschreven en geef ik in Eerste Hulp Bij Relatieongelukken de man ook hele duidelijke handvatten om dit soort patronen te doorbreken.
Caroline
Wat als de partner zich blijft verzetten tegen verandering in het huishouden en passief blijft of tussen de lakens? (Ondanks het 100.000× aangegeven (zeuren) én besproken te hebben op n positieve manier?) Moet ik daar dan bepaalde conclusies aan verbinden?
Dan lijkt het me een goed idee om samen met je partner langs te komen, of als hij/zij niet wil, zelf te komen om te kijken of jij hier nog iets aan kunt doen. Vaak zit de partner van iemand die passief is namelijk ook in een gedragspatroon dat niet effectief is. Jouw manier van bespreken kan wel eens NIET uitnodigen tot bepaald gedrag. En mocht uit de sessie of nadat jij je gedrag hebt veranderd na de sessie blijken dat het echt niet uitmaakt wat jij doet, dan kan je er een conclusie aan verbinden.
Ik hoop je gauw te zien!
Caroline
En als je dat allemaal al hebt geprobeerd. Zelfs een poosje een extra woning ivm ‘de ruimte’ geven. En dan blijkt het een vooropgezet plan om ongestoord door te gaan met vreemd te gaan. Als hij alsmaar liegt en bedriegt, vervreemd is van familie, vrienden en kinderen. Zelfs is aangesproken op zijn obsessieve aandacht voor jonge meiden. (Hij is 55). Inmiddels al ruim 4 jaar niet meer werkt, elke dag tot 12uur of later slaapt, spelletjes speelt, Netflix kijkt, en dutjes doet terwijl ik twee banen heb. En hij inmiddels door nalatigheid, impulsiviteit en overmoedigheid ruim 3,5 ton schuld heeft veroorzaakt. Zelfs al vanwege schulden heeft vastgezeten. Als ie in elke situatie elke verantwoordelijkheid afwijst en de schuld bij anderen zoekt. En elk conflict met passieve agressie aangaat. In hoeverre moet je dan nog ruimte en complimentjes geven. Als uit evaluatie van arts, psycholoog en psychiater komt: theatraal, neiging tot narcisme, psychopatisch gedrag, niet in staat problemen aan te pakken door vluchtgedrag. En ze het na 2,5 jaar opgeven hem te behandelen (mede door bezuinigingen) Als zelfs op (pogingen tot) verbreken van de relatie totaal niet wordt gereageerd. Als instanties weigeren in te grijpen omdat “er nog geen ernstig fysiek geweld is”. (Wat er overigens wel was) Ik van de psychiater te horen krijg dat ik “hem maar meer pillen moet geven”.
Er komt een punt dat “slappe zak” wel een accuraat predicaat is.
Je zit in een destructieve relatie. Er komt een moment waarop je moet stoppen om voor zo’n man te zorgen en je alleen nog maar te focussen op je eigen leven. Je kunt alleen je leven in je eigen hand nemen als jij jouw afhankelijkheid van deze man doorbreekt.
Zet zijn koffers buiten en doe een ander slot op de deur. Maak een afspraak met mij of ga naar een therapeut bij jou in de buurt om je te helpen te stoppen met verdragen van pijn.