Een nieuwe #relatievraag, deze keer uit België. Van een vrouw met jonge kinderen, die er feitelijk alleen voor staat omdat haar man een workaholic is en nooit thuis is.
VRAAG:
“Toen ik trouwde, wist ik dat ik een hardwerkende man zou hebben, een workaholic haast. Maar op een of andere manier had ik er niet bij stil gestaan dat hij nooit thuis zou zijn, nooit. We hebben ondertussen twee kinderen, de ene nog een baby, en het lijkt alsof hij niet bij ons wil zijn, geen minuut. Ik geef toe dat ik met borstvoeding en slaaptekort ook niet het meest aangename gezelschap ben, maar ik sta overal alleen voor. Vorig jaar heb ik zelfs kerst zonder hem gevierd, daar hebben we toen weken ruzie over gehad. We waren erg verliefd toen we trouwden, en hij heeft me ten huwelijk gevraagd, ik heb er zelf niet op aangedrongen. Maar ik begin te denken dat hij erg veel spijt heeft van het huwelijk en van ons gezin. Ik weet niet meer wat ik moet doen, maar zo kan het niet verder.”
ANTWOORD:
Beste vragenstelster,
Je denkt dat je man spijt heeft van zijn huwelijk met jou. Dat is een invulling door jou. Misschien heeft hij helemaal geen spijt van zijn beslissing. Misschien vindt hij het zo prima om altijd weg te zijn. Geeft het hem een goed gevoel om een gezin te hebben, zonder dat hij daarin hoeft te investeren of naar om te kijken.
Spijt
Het enige wat telt is dat jij ondertussen spijt hebt. Net als vaker gebeurt, realiseer jij je pas nu je kinderen hebt wat het betekent om met een echte workaholic te maken te hebben. Je voelt nu pas de impact op jou van een relatie met een emotioneel ontoegankelijke man. Je krijgt nu door dat je wel degelijk wat van je man nodig hebt en dat hij niet bereikbaar is.
Verliefdheidshormonen
Kennelijk worden vrouwen wat geblokkeerd in hun waarnemingsvermogen door hun verliefdheidshormonen. Als ze een man tegen komen en verliefd worden, hebben ze nog niet door dat hij hen niet gaat geven wat ze nodig hebben. Aandacht, steun, contact en gelijkwaardigheid.
Misschien zou de mensheid ook wel uitsterven als iedere vrouw zou wachten met het het krijgen van kinderen tot ze echt aan den lijve heeft ervaren dat haar partner er geschikt voor is. Tot dat ze zeker weet dat ze van haar partner op aan kan, hij graag met haar is en het leuk vind om samen het huishouden te doen, samen de kinderen te verzorgen en op te voeden en samen een sociaal leven te hebben.
Het probleem
Laat ik beginnen met het benoemen waar het probleem ligt: een man die niet thuis komt bij zijn gezin en zijn verantwoordelijkheid niet neemt voor de opvoeding van zijn kinderen en het huishouden, een man die zijn vrouw voor alles laat opdraaien, heeft ernstige sociaal-emotionele problemen.
Die problemen hebben NIETS met jou te maken. De problemen met zijn werkverslaving zijn van hem. Alleen hij alleen kan er verantwoordelijkheid voor nemen om ze op te lossen. De keuze om niet bij zijn gezin te zijn, is zijn keuze en alleen hij kan een andere keuze maken. Het kan zijn dat er jeugdtrauma’s aan ten grondslag liggen, het kan zijn dat er psychiatrische problemen spelen.
Hulp zoeken
Iemand die op zodanig ernstige wijze aan werk verslaafd is en zijn gezin verwaarloosd, heeft dringend hulp nodig. Of hij die ook zal zoeken, is echter nog maar de vraag. De meeste verslaafden vermijden namelijk hulp. Daar heb jij als zijn partner weinig invloed op. Je kunt hem stimuleren om een therapeut te bezoeken, maar de vraag is of hij dan ineens wel naar je luistert. Je kunt zelfs dreigen te vertrekken als hij geen hulp zoekt, maar de kans is groot dat zelfs dat je man onvoldoende stimuleert om hulp te vragen. Misschien dat hij in actie komt als jij je kinderen oppakt en tijdelijk ergens anders gaat wonen. Maar ook dat is niet met zekerheid te zeggen. Kortom: je hebt er geen invloed op of hij aan zijn probleem gaat werken.
Jouw probleem
Het enige wat je wel kunt doen, is aan je eigen probleem gaan werken. Als je serieus gaat nemen wat jij voelt. Als je onder ogen ziet wat je tot nu toe hebt gedaan om het te veranderen en als je tot je door laat dringen dat je zo goed als geen invloed hebt op de situatie, kom je dus waarschijnlijk sneller dan je wilt uit bij de vraag of jij getrouwd wilt blijven. Wil jij wel zijn met met iemand die niet naar jou en de kinderen omkijkt? Iemand waarvan je de steun en liefde als partner iedere dag opnieuw mist.
Jij hebt een groot probleem dat je zelf onder ogen moet gaan zien. Je hebt heel lang gedaan alsof je alles wel zelfstandig aankon en alsof je hem niet nodig had. Je hebt je eigen behoeften genegeerd, je hebt je aangepast en daarin ben je waarschijnlijk over je eigen grenzen gegaan. Je bent mogelijk ook het conflict uit de weg gegaan om je man aan te spreken op zijn verantwoordelijkheid.
Je schrijft dat het zo niet langer kan. Ik maak daar uit op dat je het niet langer verdraagt om zo verwaarloosd te worden door je man. Het blijkt dat het onmogelijk is om hem aan te spreken op zijn gedrag. En dus verandert er niets aan de situatie.
Er is echt helemaal niks mis met jou dat je dit niet meer uithoudt.
Je bent in een onhoudbare situatie terecht gekomen en wat ik uit je verhaal opmaak, is dat er geen kans is op verbetering. Dat betekent dat het waarschijnlijk tijd is geworden om je af te vragen of je wel in deze relatie wilt blijven. Als je nog langer blijft, gaat dat waarschijnlijk ten koste van je emotionele en vervolgens ook van je fysieke gezondheid. Het is uitputtend om door je partner genegeerd te worden. Dan kan je waarschijnlijk beter volledig op eigen benen gaan staan en de regie terug nemen over je eigen leven.
Ik raad je hoe dan ook aan op zoek te gaan naar een emotioneel adviseur (therapeut of coach). Met hem of haar kan je praten over de ontstane situatie en hij/ zij kan je helpen om een knoop door te hakken. Het wordt mogelijk tijd om naar naar dit gevoel te gaan handelen en je vertrek uit de relatie voor te gaan bereiden. Als je daadwerkelijk besluit om te vertrekken, heb je ook een financieel adviseur nodig. Ik raad je ook aan om twee of drie vriendinnen te vragen om je te steunen in dit proces.
Veel sterkte,
Caroline Franssen