Eén van de kenmerken van hooggevoeligheid, is dat je de stemming van anderen zo aanvoelt, dat je moeilijk een onderscheid kunt maken tussen je eigen gevoelens en die van de ander. In een relatie is dat super lastig.
Het is een prachtige kwaliteit om de ander te kunnen aanvoelen. Het wordt wat minder als je niet meer weet wie wat voelt en of een gevoel nu eigenlijk van jezelf is of van de ander. Dus als je hooggevoeligheid gepaard gaat aan symbiose.
Want als je niet meer weet wat je zelf voelt, raak je in de war. Je hebt geen grip op jezelf en soms kun je proberen om in plaats daarvan grip te krijgen op de ander. Om jezelf beter te gaan voelen, kun je eisen aan de ander gaan stellen: die moet niet zo chagrijnig of boos zijn, want daar heb jij veel te veel last van.
Symbiose met je partner is een herhaling van gedrag en gevoel uit de tijd dat je in een symbiotische relatie was met je moeder. Het is een normaal ontwikkelingsstadium: van nul tot ongeveer drie hebben moeders een symbiotische relatie met hun kind. Je weet niet welke gevoelens van jou zijn en welke van je moeder. En je moeder weet dat ook niet. Jullie vormen een eenheid. Het is van belang om te leren de gevoelens van je moeder aan te voelen en op haar te reageren.
Als je je heel sterk moest aanpassen om je moeder tevreden te houden en ervoor te zorgen dat zij je aandacht en liefde gaf, kan je emotioneel in die fase van symbiose ‘blijven hangen’. Je komt eigenlijk niet goed los van je moeder en leert niet goed te reageren op je eigen gevoelens.
Dat vermogen om je aan te passen kan je als volwassene in combinatie met je hooggevoeligheid in de problemen brengen.