De Christenunie stelt voor om relatietherapie terug te brengen onder de ziektenkostenverzekering. Dat is geen goed idee. Drie belangrijke redenen waarom dat niet werkt:
1. Relatietherapie is maar zelden effectief bij huwelijksproblemen. Er wordt gewerkt met verouderde methodieken die de daadwerkelijke problemen niet oplossen
2. Om huwelijkstherapie te laten slagen is groot committent en diepgaand ervaren belang van de partners noodzakelijk. Het weglaten van geld als financiele prikkel om zich in te spannen tijdens begeleiding, maakt dat mensen achteruit kunnen gaan zitten en de therapeut het werk kunnen laten doen. Zelf betalen maakt begeleiding effectiever. Mensen moeten ook zelf betalen voor hun advocaat en mediator en dat weerhoudt hen er absoluut niet van om die in te schakelen. De allerarmsten kunnen gecompenseerd worden door de gemeente.
3. Onze economie draait deels op de scheidingsindustrie. Duizenden advocaten, mediators en rechters verdienen er hun boterham aan. Huizenbouwers en verhuurders en woninginrichters bestaan ervan dat mensen zo vaak nieuwe huizen moeten inrichten. De economie heeft het op dit moment nodig dat mensen scheiden. De huidige scheidingscultuur waarin het normaal wordt gevonden dat mensen uit elkaar gaan, vormt mensen die denken dat ze beter iets nieuws kunnen beginnen dan kijken of het oude te repareren valt. Die cultuur moet veranderen.
Begeleiding bij relatieproblemen is toe aan meer effectieve en kortdurende hulp. Mensen hebben geen tijd om maanden bij een therapeut lopen in de hoop dat er iets tussen hen verandert. Ze willen snelle en adequate hulp waardoor er direct iets verandert. Dat voorkomt (v)echtscheidingen en ongewenst gedrag in relatie tot kinderen.
Een goed standpunt dat slecht wordt onderbouwd. Sowieso kun je vraagtekens plaatsen bij de effectiviteit van sociaal psychologische methodieken, maar dat wil niet zeggen dat het toch niet helpt? En welke ‘verouderde’ methodieken gaat het dan over?
Daarnaast een sterk voorbeeld hoe perverse financiële prikkels scheidingen juist bevorderen. Er is zelfs sprake van een ‘scheidingsindustrie’. Daar is geen therapeutisch kruid tegen opgewassen. Ga er maar aanstaan.
Dat mensen behoefte hebben aan kortdurende therapie en effectieve therapie is logisch. Alleen anders dan bij een somatische behandeling lever je niet jezelf bij een behandelaar in, maar zul je zélf aan de slag moeten met behulp van een vakkundig iemand die jou / jullie begeleidt. Verwacht daar geen wonderen van, want wat jarenlang is scheefgegroeid en daar waar onmacht, verdriet en boosheid aan de orde zijn, is dat niet 1-2-3 over.
Maar zelf (mee)-betalen kan geen kwaad, want dat is de eerste toets wat een koppel (ook LHBT) voor hun relatie over heeft. Alleen houdt het wel haalbaar en betaalbaar.