Soms zetten mensen hun leven ‘on hold’ omdat ze hopen dat een geliefde die hen verlaten heeft, alsnog bij ze terug komt. Voor de bijlage Hart & Ziel van de Perscombinatie beantwoord ik als deskundige een lezersvraag. Deze keer: Komt mijn man nog bij me terug?
Vraag:
Afgelopen jaar heeft mijn man mij verlaten en inmiddels zijn we gescheiden. Daar ging een periode van zes jaar aan vanaf waarin hij ontevreden en zelfs depressief was, maar geen actie ondernam. Achteraf dacht hij dat hij misschien wel nooit van mij gehouden had. Kan het zijn dat hij in een midlife-crisis zit en op een gegeven moment toch hulp zoekt, me gaat missen en toch nog bij me terug komt?
Ik hou nog steeds van hem en wil de mogelijkheid openhouden dat hij bij me terug kan komen.
Antwoord
Helaas ben ik twee keer de brenger van slecht nieuws.
Het eerste slechte nieuws is dat er op grond van wat u aangeeft geen enkele reden is om aan te nemen dat uw ex nog bij u terug zal komen. Het tweede slechte nieuws is dat u zelf in een midlife crisis zit. Uw man heeft u verlaten. De scheiding is uitgesproken. Maar u weigert eigenlijk om het huwelijk los te laten. U hoopt op zijn terugkeer, analyseert zijn verleden en gevoelsmatig bent u eigenlijk nog steeds met hem getrouwd.
Hoe is dat zo gekomen? Toen uw relatie niet meer lekker liep en uw partner op u begon te mopperen en depressief werd, bent u uit contact gegaan met waar u zelf behoefte aan hebt. U hebt zo’n zes jaar geleden de pauzeknop van uw eigen gevoelens en verlangens ingedrukt. Uw verlangen naar een partner die er voor u is, die u iedere dag opnieuw laat voelen hoe waardevol en bijzonder u bent, dat hebt u in de koelkast gezet. Uw man heeft u dat al meer dan zes jaar niet meer gegeven, maar u wilt dat niet onder ogen zien. U kunt het nog niet opgeven. U klampt zich vast aan een fantasie.
Het wordt tijd dat u de keiharde werkelijkheid in de ogen gaat kijken. Uw man is weg. Uw huwelijk is over. U staat er alleen voor. Het is tijd om te rouwen om uw verlies. En om de draad van uw eigen leven weer op te pakken. Ik denk dat u daarbij hulp nodig hebt. Hulp van uw huisarts, hulp van een therapeut en uiteraard ook hulp van uw vrienden en vriendinnen. Zij kunnen u helpen om u te richten op de belangrijkste relatie die u hebt: die met u zelf. Naast onder ogen zien dat uw huwelijk voorbij is, lijkt mij het allerbelangrijkste dat u te doen heeft, uw aandacht weer op u zelf te richten. Wat vind u belangrijk? Welk (vrijwilligers)werk kunt u oppakken om meer zin aan uw bestaan te geven? Hoe herstelt u de contacten met uw vrienden en hoe vindt u aansluiting bij nieuwe mensen die bij u passen? Wat zijn hobby’s die u kunt oppakken, dingen die u kunt doen die plezier geven? Hoe gaat u uzelf weer gelukkig maken? Het heeft geen zin om nog een dag langer te wachten met het vormgeven van uw eigen leven. Ik wens u veel sterkte.