Ja, kinderen lijden onder een vechtscheiding. Allerwegen wordt er dus door iedereen steeds weer op gehamerd dat ouders toch echt rekening moeten houden met hun kinderen. Allerwegen wordt gedacht dat het aanspreken van ouders op hun gedrag ook daadwerkelijk gaat helpen. Dat ouders in een vechtscheiding ook iets anders zouden kunnen doen. Ik vind het gemakzuchtige praatjes. Tot nu toe is bij alle vechtscheidingen die ik ben tegengekomen sprake van psychiatrische problematiek, depressie of alcoholisme. Het zet weinig zoden aan de dijk om tegen een narcist te zeggen dat hij rekening moet gaan houden met de kinderen. Of tegen een alcoholiste dat zij toch echt beter de drank kan laten staan. Tegen een borderliner dat ze niet zo emotioneel uit de bocht moet vliegen. Tegen een depresssieve vader dat hij maar snel weer vrolijk moet worden. De maakbaarheid van mensen is beperkt.
Natuurlijk is het belangrijk dat ouders hun stinkende best doen om er samen uit te komen. Als ze zich tijdig inzetten voor een goede communicatie en emotionele volwassenheid, hoeven ze waarschijnlijk niet eens te scheiden, dan kunnen ze vanuit de crisis naar een hoger plan in hun relatie groeien.
Veel mensen hebben de wensgedachte dat ouders in een vechtscheiding uit het gevecht kunnen stappen als je dat vriendelijk aan ze vraagt. Ja, ik ben het er absoluut mee eens dat je niet met de wolven moet gaan meehuilen en dat je je vrienden en vriendinnen aanspreekt op hun gedrag als ze het gevecht zelf opzoeken, hun partner zwart afschilderen bij de kinderen.
Maar laten we niet doen alsof een moreel appèl voldoende is. Voor een vechtscheiding is er echt maar eentje nodig. Sommige kinderen lijden onder hun ouders en dat is een groot probleem. Die lijden als het huwelijk doorgezet wordt én die lijden als hun ouders scheiden.