OVER STERKE MANNEN EN VROUWEN ZONDER VADERS
Ben jij een vrouw die uit de grond van haar hart kan zeggen dat haar vader er voor haar was toen zij een kind was? Heeft hij jou door dik en dun gesteund, gezegd dat je een prachtige, mooie vrouw bent, dat jouw mening er toe doet en dat je alles kan worden wat je wilt?
Vertelde jou vader jou dat je niet altijd lief en aardig en bescheiden hoeft te zijn? Dat je sterk en krachtig bent? Dat je je grenzen mag aangeven en als het nodig is van je af moet bijten? Dat je kwetsbaar mag zijn en gevoelig en hij jou k zal beschermen? Dat hij weet de wereld niet echt eerlijk is en vrouwen voor sommige dingen harder moeten werken dan mannen? En zei je vader dat hij er ondanks dat op vertrouwt dat jij op eigen benen kan staan?
Vader
In mijn praktijk ontmoet ik maar weinig vrouwen die dat kunnen zeggen. Veel van de vrouwen die in hun relatie in de problemen komen, hebben veel te weinig aandacht van hun vader gehad. Bovendien zijn de meesten door hem opgezadeld met eisen op gebied van ‘vrouw-zijn’ waaraan ze absoluut niet kunnen voldoen. Zoals lief en bescheiden zijn én tegelijk effectief voor zichzelf opkomen. De meeste meisjes worden onvoldoende door hun vader bevestigd in hun vrouwelijkheid.
Partner
Als je dan als volwassen vrouw een partner krijgt en er gebeurt iets in de relatie, word je weer teruggeslingerd naar je tijd als klein meisje, waarin je verlangden naar de liefde van je vader. Je wordt weer net zo onmachtig en teleurgesteld als toen. De onmacht slaat om in wanhoop en voor hij het door heeft, krijgt de partner een emotionele lading over zich heen gestort die totaal niet met hem te maken heeft. Je benadrukt echt alles wat hij fout doet of fout gedaan heeft en bent niet in staat jezelf te stoppen en je op een volwassen manier te beperken tot het onderwerp dat speelt.
Eenzaamheid
Het gevoel dat je dan ervaart, voelt aan de ene kant heel echt aan. Tegelijkertijd realiseert je jezelf ook vaak dat er iets niet helemaal klopt aan dat gevoel. Ook heb je meestal wel door dat je gedrag weinig effectief is in de relatie.
Sterke man
Het vraagt een hele sterke man om jou eruit te helpen. Eentje die je gewoon tegen je aantrekt en zich niet van de wijs laat brengen door de dramatiek van jouw emoties. Maar als man ben je natuurlijk ook niet altijd op de plek van rust en overzicht. Veel vrouwen kunnen ongemeen fel uithalen en hun partner precies op zijn zere plek raken, zodat hij zich gewond terugtrekt en de vrouw er nog meer alleen voor staat. Beide partners voelen zich dan eenzaam.
Innerlijke vader
Als jij je als vrouw in dit verhaal herkent, heb ik een paar tips voor je:
- ga je innerlijke vader ontdekken: de mannelijke energie die altijd achter jou staat en die wil dat jij als complete vrouw volledig tot je recht komt in dit leven,
- realiseer je dat je gevangen zit in een patroon met je partner waarin jullie ALLEBEI tekort komen,
- een man wordt er gelukkig van als hij zijn vrouw kan steunen, laat hem toe
- als jij hem steeds wijst op zijn falen, veroorzaak je afstand,
- neem jezelf en je behoeften serieus,
- onderzoek met iets meer afstand welke nieuwe strategieën je kunt toepassen om wel van je partner te krijgen wat je wilt.
Tips voor mannen
Als je als man dit soort gedrag van je vrouw herkent, heb ik ook een paar tips voor jou:
- realiseer je dat jij misschien wel iets verkeerd hebt gedaan, maar echt niet de oorzaak bent van al het leed dat bij je vrouw wordt aangeraakt: neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en blijf vrij van schuldgevoel,
- bestudeer hoe je vrouw in zo’n bui terecht komt, hoe de bui aanzwelt en weer afneemt, het is toch echt knap hoe ze dat voor elkaar krijgt
- begin met te pogen om met jouw gedrag haar wanhoop niet nog verder te vergroten: loop dus niet weg, probeer wat ze voelt niet kleiner te maken en doe vooral niet verschrikkelijk verstandig,
- noteer alles wat je in het verleden hebt gedaan om haar eruit te halen wat NIET werkt, zodat je dat niet nog eens hoeft te proberen,
- besluit dat je er voor haar zult zijn en net zo lang zult zoeken tot je een manier hebt gevonden die werkt.
Loskomen
Heb je een steuntje in de rug nodig bij het loskomen uit dit patroon?
Kom dan voor een individueel gesprek of een Relatie APK® naar mijn praktijk.
In één gesprek geef ik je handvatten om eruit te stappen replica horloges als je zo’n ’emotionele flashback krijgt naar het verleden. Om te kijken wat je zelf nodig hebt en niet in het drama te stappen. Daardoor kan je op een gelijkwaardige en effectieve manier met elkaar gaan communiceren.
Met alle respect, maar dit is natuurlijk volstrekt niet waar wat hier staat. Het is juist de redenatie ‘het ligt aan mijn vader, want die heeft mij nooit bevestigd in mijn vrouwzijn’ of ‘het ligt aan mijn ouders want die keken alleen maar naar mijn carrièrekansen en niet naar mijn bla bla bla (vul in wat op je van toepassing is’ die mensen op latere leeftijd nog in hun slachtofferrol laten zitten. Je ouders hebben hun best gedaan jou zo goed mogelijk op te voeden met de kennis die zij op dat moment hadden, niet meer en niet minder. Het is onze verantwoordelijkheid ons eigen leven zo goed mogelijk te leven met de kennis en mogelijkheden die wij nu hebben. Je vader of je moeder de schuld geven van wie jij bent of wat jij voelt is iets voor je tienjaren. Het wordt tijd om te stoppen om alles bij anderen neer te leggen dat er niet klopt in jouw leven en verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen leven en welzijn.
Volledig eens met Marcel. En ja ik ben een meisje met een fantastische vader. En ik wijs ook mensen graag op hun fouten. Daar is namelijk niets mis mee. Als je eega te trots is om te incasseren dat de kaasschaaf ligt op de plek waar hij hem heeft neergelegd, dan is dat zijn fout. Als hij me dan een dreun komt uitdelen krijgt hij er twee terug.
Er is wel wat mis als jij (vrouw of niet) het nodig hebt een ander op zijn fouten te wijzen om daar je eigenwaarde aan te ontlenen. Dat is niet omdat je geen vader hebt maar omdat je jezelf op de een of andere manier alles bent gaan misgunnen, omdat je jezelf niets waard vindt. Omdat je je opstelt als een slachtoffer.
Die slachtofferrol neem je jezelf aan als je ergens slachtoffer van wordt. Dat staat volledig los van of je vrouw bent en of je een vader hebt. Ten eerste omdat er genoeg mannen ook in diezelfde slachtofferrol kruipen. Ook mannen kunnen worden misbruikt en verkracht. Ten tweede dat ook vrouwen met een goede vader slachtoffer kunnen worden. Ten derde hoeven vrouwen die door hun moeder zijn opgevoed niet noodzakelijk slachtoffer te zijn. Jammer genoeg worden vrouwen vaak slachtoffer. Vaak ook omdat ze te weinig van ze afbijten. Dat houdt vrouwen inderdaad klein. Maar dat komt niet omdat ze vrouw zijn of geen vader hebben!
Hallo ik lees je stuk over een vader hebben (en een moeder) Ik ben jaren in therapie geweest om er achter te komen dat ik inderdaad geen relatie aandurf te gaan met mannen omdat ik een zeer neatieve band met hem heb gehad. Hij heeft mij geestelijk enlichamelijk mishandeld. Ik wordt al jaren gemasseerd door vrouwen en in mijn lijf zijn nog steeds de angst en het verdriet en de onderdrukte woede van ingeslikte agressie te zien. Als ik wordt gemasseerd gaat mijn gezicht klapperen en heb ik zenuw trekken en dat is zo afschuwelijk! Mijn moeder was idem dito heeft mij veel pijn gedaan lichamelijk en geestelijk waardoor ik nu moeite heb met tederheid / emoties en dichtbij iemand durven te zijn en meer. Ik heb zeker geen verwijten naar een ander maar ben bang. En ook boos omdat ze NU na 15 jaar zeer zelfstandig te zijn geweest (alleen rondreizen en werken in buitenland) nog zo een impact op mij hebben…Dat beginnende relatie s’of contacten met mannen uitdraaien op een fiasco…Als ik dan een aardige man tegen kom wordt ik als boter en loop aan mijn eigen grenzen (normen en waarden voorbij) met schuldgevoelens
Ik ben 51 en heb Reiki en al veel alternatieve therapie gevolgd maar zoek een Maatjes “vader”..”moeder” die die gaten alsnog kan vullen. Naast deze innerlijke reis heb ik ook nog een mystieke ervaring en visioen gehad en moet ik een missie (die te zwaar is ) op de aarde zetten..Ik krijg geen kans om mijn gaten te vullen
Beste Marcel,
Ik heb het hier niet over schuld gehad. Wel over de automatische emotionele reactie die door hun verleden bezit van vrouwen neemt en waarop ze grip moeten zien te krijgen!
En het is wel zo dat ik het erg belangrijk vind dat vaders een rol spelen in de opvoeding. Zodat vrouwen er op kunnen vertrouwen dat mannen er voor hen zijn.
Ik vind het een logisch verhaal, maar ben het er niet echt mee eens. Het hele verhaal is gebaseerd op het idee dat vrouwen “zo snel wanhopig zijn” en daar herken ik de vrouwen in mijn omgeving helemaal niet in.
Het uitgangspunt is dus naar mijn mening fout en kan dus niet leiden tot een juiste redenering.
Hallo Caroline,
Ik ben het met je eens dat een vader een grote invloed heeft op de ontwikkelig van een kind. EN ik vind je verhaal erg zwart-wit en nogal hard neergezet.
Ik vraag me af of het je eigen behoeften zijn die je als feiten neerzet of dat het ergens op gebaseerd is.
Ik kan je boeken over overdracht en tegenoverdracht aanbevelen. Bijvoorbeeld ‘Liefde in Wonderland’ van Riekje Boswijk-Hummel.
Ook systemisch werk (familieopstellingen) kunnen nog meer inzicht geven.
Groeten, Linda
Ik zie dat vrouwen echt TOTAAL ineffectief proberen om hun wensen kenbaar te maken aan hun partner.
Dat veel relaties stranden omdat vrouwen mannen beschuldigen en van alles eisen.
Dat komt volgens mij deels doordat vrouwen van hun partner proberen te krijgen wat ze van hun vader niet hebben gehad.
Maar niet vanuit een volwassen gedrag, maar vanuit wanhhopig kind-gedrag.
Toen ik mijn vrouw vertelde over je blog, zei ze: ‘daar zou Caroline wel eens gelijk in kunnen hebben, dat er weinig vaders zijn die hun dochters bevestigen in hun vrouwzijn. Daarmee doen ze overigens helemaal niets verkeerds, want dat is waarschijnlijk helemaal hun functie niet.’
Mijn vrouw is veel wijzer dan ik …
Klopt Marcel, van die wijze vrouw van jou en wat ze zegt.
Vader hebben dochters te bevestigen in hun dochter- zijn. Dat kunnen ze alleen als ze zichzelf bevestigen in hun vader-zijn. De vader dient de plek van vader, naast de moeder in te nemen zodat de kinderen hun plaats als kind in kunnen nemen. Het is een vader/kind-relatie en geen vader/vrouw relatie.
Carolien, Kan je ook vertellen welke soort relaties GOED gaan? Het geheim van een goede relatie?
Ik vind het stukje en je antwoord nog steeds teveel gericht op wat er misgaat en wat men moet doen om het niet mis te laten gaan. Je kunt ook gaat versterken wat er goed gaat. Meestal is dat geen kwestie van ‘doen’ op gedragsniveau)maar op het gebied van ‘zijn’ (op identiteitsniveau)
Volgens mij is een van de geheimen dat een ieder in zijn/haar kracht blijft en dat ze elkaar in hun kracht laten.
Nog even over mijn vorige reactie: overdracht en tegenoverdracht kom je ook vaak tegen als coach, dus een extra reden om het boek te lezen of je in deze materie te verdiepen.
groetjes Linda
Hallo Linda,
Natuurlijk versterk ik als relatiecoach wat er goed gaat in een relatie.
Daar is net zo veel behoefte aan hebben als aan het transformeren van wat fout gaat.
Vandaar dat ik iedereen die zich abonneert op mijn nieuwsbrief mijn eBook ‘Tien tips om je relatie levendig te houden’ toestuur. Mensen die zelf nog veel positiefs in hun relatie zien en ontspannen genoeg zijn om daar ook gebruik van te maken, hebben veel aan dat boekje.
Mensen wiens relatie echter vastloopt, hebben behoefte aan mijn hulp. Zij dagen mij uit om op zoek te gaan naar oorzaken, patronen en verbanden.
Mijn aandacht is er op gericht om bij hen echte oplossingen te vinden, waardoor ze zich weer vrij voelen.
En als ze vrij zijn, dan kunnen ze weer makkelijk het positieve versterken.
Een groot deel van de stellen die bij me komt, heeft aan één intensieve sessie met mij genoeg.
In die sessie worden problemen gezien, erkend en wordt er een beweging gemaakt naar het nieuwe.
Partners kunnen elkaar weer de hand reiken en hebben ze genoeg inzicht en vertrouwen in hun relatie om die samen verder vorm te geven.
Ik geef mensen dus echte handvatten om gelijkwaardigheid in de relatie terug te vinden.
Dat kan ik alleen doen als ik ze ook confronteer met wat ze zelf doen om de situatie in stand te houden.
Ik heb vertrouwen in de kracht van relaties.
En je zult mij niet horen zeggen dat het altijd makkelijk is.
Uiteraard heeft iedere relatiecoach een geheel eigen aanpak. Voor mij is versterken van wat werkt, slechts een deel van het verhaal. Dat werk alleen, als je ook je demonen onder ogen durft te zien. Ik neem geen genoegen met geforceerde positiviteit, cosmetische verbeteringen of aangeleerd kunstjes. Ik zoek naar ware transformatie.
Bewustzijn, versterken wat werkt en onder ogen zien wat niet werkt, kunnen niet zonder elkaar.
Het positieve, het negatieve en het neutrale zijn er gewoon, het leven en de liefde zijn niet eendimensionaal.
Vanwaar trouwens jouw verlangen om mij te wijzen op het fenomeen overdracht en tegenoverdracht?
Ik ben opgegroeid zonder mijn vader, al mijn relaties zijn stuk gelopen maar niet omdat ik woedend werd maar mij continu aanpaste. Ik wilde alleen maar lief en aardig gevonden worden. Nu ben ik bijna vijftig en tien jaar vrijgezel. Mijn broer is er ook aan onderdoor gegaan, ook door het leven na de scheiding. Gr. Linda
Interessante gedachte en reacties. Dat het zoveel losmaakt! Misschien omdat de vader altijd buiten schot staat? In deze patriarchale maatschappij ook logisch. In volgende ruzies gaan we eens uitproberen of we met deze gedachte iets kunnen. Succes!
Hallo Caroline,
Ik herken mezelf helemaal in je column. De vader-dochter relatie speelt natuurlijk een rol in je huidige relatie. De vaders waren vroeger helaas veel afweziger dan nu in de opvoeding en meisjes werden ergens ook minder belangrijk gevonden dan jongens, in mijn tijd (1960)… en in mijn milieu.
Ik heb de rol van de moeder altijd overschat gevonden in de officiële psychologie en de rol van de vader is onderbelicht gebleven, vooral voor vrouwen. Ook vind ik je column positief. Heerlijk lijkt me dat: een man die zich niet van de wijs laat brengen en van je blijft houden terwijl je aan het razen bent. Die niet de deur dicht gooit. Maar goed, ook onze mannen hadden vaak lastige, veeleisende vaders die hen niet het gevoel gaven goed genoeg te zijn. Dus door kenaugedrag schieten zij in hun oude pijn. Gelukkig verandert er in hoog tempo veel aan de mannenrol in onze maatschappij. Er zijn veel leuke jonge vaders te vinden, tegenwoordig.
Dank voor je column!
Hester
Ik kan me er deels in vinden. Tuurlijk kunnen sommige patronen voortkomen uit de opvoeding en de dingen die daar “niet goed” in zijn gegaan. Maar ik wordt soms wel een beetje moe dat het vaak gezocht wordt bij de fouten die ouders maken.
Wat hier al eerder is gezegd, de meeste ouders doen het zo goed mogelijk en maken niet bewust fouten die een negatieve invloed hebben op de psyche van een kind.
Een kind heeft ook een eigen karakter en eigenschappen, wat helemaal los staat van de opvoeding.
Daarnaast, en dat gaat hier misschien wat ver, heb je natuurlijk ook dat er nog vorige levens meespelen. En de daarin opgelopen trauma’s kunnen ook nog een gevolg hebben voor dit leven. Plus dat een kind zijn eigen ouders uitkiest in overeenstemming met de te leren levenslessen en karma.
En hoe zit het met vrouwen die zonder vader opgroeien?
Vrouwen die zonder vader opgroeien, missen de steun en bevestiging van hun vader op een diep niveau.
Daarbij maakt het waarschijnlijk wel uit hij dood is of vrijwillig uit het leven van een meisje verdwenen is en haar aan de zorg van haar moeder heeft overgedragen.
Ook de houding van de moeder ten opzichte van de afwezige vader speelt een rol.
Voor een goede basis voor een kind is het in mijn optiek het nodig dat beide ouders zich inzetten om haar groot te brengen. Ontbreekt een van de ouders, dan heeft dat altijd consequenties voor het zelfbeeld.
Overigens betekent het aanwijzen van zaken die in het verleden een rol hebben gespeeld in iemands leven, niet dat daar de ‘schuld’ kan worden gelegd voor het heden. Ieder volwassen mens is verantwoordelijk voor zichzelf en dus ook voor het leren omgaan met trauma’s uit het verleden.
Hallo
Heel herkenbaar.
(ik dacht even dat het stuk over mijn vorige relatie ging)
Dat er een `onbewust` mechanisme werkzaam is in tijden van spanning/stress etc.
Nu reageren alsof het gisteren is en verlangen naar wat er gisteren (niet) was.
Beide parters doen dit en lijden hieronder.
Totdat dit proces wordt doorzien en doorbroken.
De bereidheid om dit te doen is natuurlijk het belangrijkste.
Warme groet,
Jim
Heel goed geformuleerd, ik herken me er volledig in
Inmiddels gooi ik het al jaren over een andere boeg, die inderdaad al jaren heel goed werkt
In die tijd dat ik zo in mekaar zat, zoals jij omschrijft, had ik gelukkig geen relatie, wel moesten vrienden het regelmatig ontgelden Maar zoals ik al schreef, dat is jaren geleden
Beste groeten van Willy
Ik herken me totaal in wat u zegt.
Het klopt heel erg allemaal! Het is heel erg om zonder vader op te groeien en dat heeft echt consequenties.
Ik heb mijn vader nooit mogen zien van mijn moeder, wordt me niet verteld waarom, en ik kan nu heel slecht beoordelen welke mannen goed of slecht zijn! Dus al hoop rotte relaties gehad, ik KEN de ‘man’ gewoon niet!
Ik worstel er ook mee heel erg dat ik niet weet waar ik vandaan kom.
HET IS HEEL SLECHT OM EEN KIND ZONDER VADER TE LATEN OPGROEIEN!
Dat het niet goed is voor een kind om op te groeien met een vader die weinig aanwezig is en/of op een destructieve wijze met het kind omgaat is wel degelijk een trauma. Ik heb het helaas aan den lijve ondervonden.
Ik ben nu midden dertig en ik worstel elke dag met mijn zelfbeeld.
Mijn vader was naast zijn weinige aanwezigheid ook nog eens fysiek of verbaal onredelijk wanneer hij er wel was.
Zijn boodschap voor mij als dochter was enorm negatief.
Ook ik heb al een aantal slechte relaties achter de rug.
Uiteraard hadden er daar twee schuld.
Ik ben nu een aantal jaar single. En keihard aan het werken aan mijn zelfbeeld.
Het is best moeilijk om de dosis zelfvertrouwen, gemiste vaderliefde maar ook de negatieve boodschap omzetten is vreselijk moeilijk.
In dit artikel staat er als tip: Ontdek je innerlijke vader. De mannelijke energie die achter jou staat….”
Beste Carolien hoe doe je dat?
Mijn innerlijke vader zie ik als de boodschap die ik meegekregen heb van mijn vader, en dus met mij meedraag.
Een brok zelfnegativiteit dus.
En hoe is de innerlijke vader gevormd waar jij over spreekt? Is dit dan een fantasievorm? Een algemene perceptie van een ‘warme vader’?
Zou het in dat geval niet beter zijn de innerlijke negatieve boodschap te accepteren, alszijnde een boodschap van een onkundige vader, en om te zetten?
Inderdaad is het nodig dat je eerst aanvaard dat je niet hebt ontvangen wat jou een positief zelfbeeld heeft gegeven. Dat je je ziet hoe je in elkaar zit, hoe klein je je voelt en op welke manieren je jezelf ‘groter’ en ‘sterker’ probeert te krijgen. De meeste mensen doen dat door middel van veel zelfkritiek en maken het dus eigenlijk allen maar erger. Het gaat erom dat je voor jezelf gaat zorgen als een warme vader. Dat je jezelf gaat geven wat je nodig hebt. Je hebt meer mogelijkheden hebt dan je in je eigen werkelijkheid hebt meegekregen. Als je een sessie komt doen, kan ik je laten ervaren hoe dat werkt. In mijn werkwijze gaat het namelijk verder dan alleen bedenken hoe iets kan, je ervaart aan den lijve wat het met je doet als je jezelf anders benadert. Als single kun je bij mij terecht voor een Single APK waarin je daarin belangrijke stappen zet.
Ik irriteerde me gelijk aan de reactie van Marcel… ik herken mijzelf ook in het stuk. Ben daar toevallig in positieve zin hard mee aan het werk. Gelukkig zo’n ‘sterke’ vriend die het niet op zichzelf betrekt. Wel vond ik het erg lastig hem duidelijk te maken waarom ik zo reageer(de) zoals ik deed. Het is iets wat uit je onbewuste komt. Daar bewust mee aan de slag gaan werkt niet altijd zo snel als je zou willen.
Ik ben nu wel veel rustiger doordat ik tot het inzicht ben gekomen waarom ik zo reageer. Emotionele verwaarlozing nadat mijn vader overleed en mijn moeder na haar vader, moeder en een zoontje te hebben verloren er niet meer voor ons kinderen kon zijn in emotioneel opzicht. Neem ik het mijn ouders kwalijk? Nee natuurlijk niet. Geef ik ze de schuld dat ze het niet goed hebben gedaan? Nee ook niet!
Desondanks heeft het mij wel gevormd en begrijp ik na de zoveelste relatie die niet werkte welke partners ik altijd zocht…die er ook emotioneel niet voor me waren. Ook begrijp ik waardoor ik daarom als single zo zelfstandig ben maar in een relatie ineens afhankelijk en veeleisend. Het gaat om het besef. Als je niet bereid bent te willen of durven kijken naar wat er fout is gegaan (zonder iemand daar de schuld van te geven) dan leer je er ook niks van. En zo kan je ook oud worden.
Ik wil echter genieten van het het leven zonder allerlei obstakels. Als ik iets tegenkom ga ik er niet voor weg. Ik ben hier om iets te leren en als ik daar een beter persoon door word, zal ik geen enkele levensles schuwen. Iedereen heeft zo zijn eigen levenslessen en we zijn hier niet om elkaar naar beneden te halen om onszelf daardoor beter te voelen. Bedankt voor je verhaal en de tips.
ps: toevallig las ik vandaag een stukje dat wetenschappelijk is bewezen dat een vader die zijn dochter in positieve zin bevestigd dit resulteert in vrouwen die later succesvol in hun carrièrre. Was voor mij ook weer een eye-opener. Ik ben onzeker, heb weinig eigenwaarde en zelfvertrouwen waardoor ik nog steeds niet heb bereikt wat ik wil. Maar zoals gezegd werk ik daaraan. Ik ben een leuke goed uitziende meid die zeker overkomt maar vergis je niet…iedereen heeft een verhaal te vertellen. Dit was een tipje van de ijsberg en kijk hoe je daar al door gevormd kan zijn (niet iedereen reageert hetzelfde op eenzelfde gebeurtenis).
Al zo’n 20 jaar dans ik de Argentijnse Tango, geef er les in en maak stukken rondom dit thema. Een half jaar geleden las ik deze zin in een boek van de Argentijnse Marta Savigliona:
“The tango embrace proposes the violation of critical distances, in such a way that tension and conflict become unavoidable”.
Ik vond het een prachtige en uitdagende zin door zijn woordkeuze en stellingname en merk ook dat ie vele reacties oproept als ik hem in gesprekken met mensen gebruik.
De tango embrace staat bij mij voor de relatie tussen twee mensen. Een omarming die veel warmte, liefde en bescherming kan uitdrukken en creëren maar ook vele angsten, afweer en benauwdheid teweegbrengt, vaak tegelijkertijd.
Waarom en waartoe vraag ik me dan af.
Ik heb in mijn tango leven duizenden en meer vrouwen omarmd, hun kritieke grenzen overschreden en in een fysieke vertaling van spierspanningen, warm/koud, transpiratie, hartklopping en aarding, gevoelt dat dit bij ieder van hen iets unieks te weeg brengt, en door de spiegel die ze voor mij zijn, wat het bij mezelf teweegbrengt.
Het heeft me heel veel geleerd en inzicht gegeven in mijn eigen relaties en hoe ik daar mee omga.
Maar het heeft me ook zeker tien jaar gekost om die connectie naar mezelf en mijn relaties toe te duiden.
Dat de manier waarop ik relaties ervaar en aanga, iets van doen heeft met hoe ik dat bij mijn ouders heb beleefd hoe zij dat deden, welke relatie ik tot mijn vader en moeder had, hoe daar verbaal en non-verbaal mee werd omgegaan is lange tijd iets geweest waar ik niets mee kon. Ik heb mijn gevoel en de signalen in mijn lijf en hun patronen niet leren lezen. In die zin vind ik een relatie academie helemaal geen slecht idee. Je kan zulke dingen nl leren. Zoals ook in de tango mensen vaak wel de techniek van pasjes willen leren maar de techniek van connectie maken, voelen, spel, uiting overslaan, alsof dat vanzelfsprekend er is.
Mijn opvoeding en dus voor een deel mijn ouders hebben hier aan een grondslag, een schuld als je die term wil gebruiken. Ze hebben me verdomt iets te leren wat ik hard nodig had in mijn leven. Maar ik houd nog steeds veel van ze, kan het hier serieus met ze over hebben en ook over lachen en zien hoe verdomde gehandicapt ze er zelf in zijn geweest.
Ik zag mezelf ook die kant opgaan en dacht ik moet naar een “academie” waar ik dat alsnog kan leren, nu hier, met eigen verantwoordelijkheid, maar wel met een erkenning en inzicht dat dit ergens vandaan komt.
Mijn relatie academie is voor een deel die tango geweest, het lesgeven, waar ik al die partonen zag en onderzocht op een speelse, nieuwsgierige en zoveel mogelijk open manier, zonder al te veel oordeel.
In de dans heb ik die vreemde uitingen en handicaps van mensen met al hun weerstanden, constracties en spasmes voortkomend uit die overschrijding van kritieke afstanden in persoonlijke ruimte, gezien als iets unieks, moois en bijzonders.
Met andere woorden, al die trauma’s en onvolmaaktheden uit onze opvoeding ben ik in de tango gaan lostrekken van hun verhaal en probeer ze te zien als pure energie die ons voortstuwd en een mogelijkheid geeft om te groeien, te leren en diepte in het leven te ervaren. We hebben ze nodig.
Daarvoor moeten we wel loskomen van het alleen een schuldige aanwijzen, slachtoffer zijn, ons eigen verhaal gaan loslaten, iets wat we ook allemaal wel zijn.
Van daaruit kom je in een gebied waar voor mijn eigen gevoel en ervaring een enorme rijkheid zit.
Maar ook in de tango houdt men graag vast aan een ideaal, de illusie van het idee hoe deze dans zou moeten zijn, hoe we moeten leiden en volgen, vrouw of man moeten zijn, wat samenzijn is of moet betekenen. In de beelden die ikzelf en mensen in mijn lessen daarbij hebben zie ik veel parrallen met hoe ze hun eigen relaties in het leven reflecteren, weer gevormd door de beelden waarmee ze groot zijn geworden en mee zijn opgevoed.
Wat ik zoek is een vrijplaats te creeeren in het tango dansen. Letterlijk een academie waar geexperimenteerd mag worden, ondekt, opnieuw gecreeerd en gevoeld. Een plek waar je fouten mag maken, mag leren, waar je handreikingen en handvatten meekrijgt.
Ik heb gemerkt hoe belangrijk het voor mezelf en anderen is een directe fysieke, mentale en spirituele ervaring te hebben op nieuw terrein, zodat ik het als mens met een lichaam en niet alleen een hoofd begrijp.
Dat is een dieper soort van begrijpen, een begrijpen die een aarding heeft, die deel van ons systeem wordt en ons niet nog meer in een hoofd brengt dat al zo vol zit van concepten en ideeen.
Opvoeders zullen altijd “schuldigen” blijven en moeten dat ook willen accepteren, zoals ik als leraar het nooit helemaal goed zal doen. Juist dat idee van het “goed doen” loslaten, het ideaal te willen zijn, is belangrijk.
Het enige wat nodig is is een plek waar er de vrijheid, openheid en acceptatie bestaat waar de dingen die we ervaren gevoelt en geuit mogen worden, of we nu de rol als leraar of leerling aannemen, of die van opvoeder of kind, als mens zijn we daarin allen gelijk.
Ook in de natuur merken we dat we ziekte moeten ervaren om gezondheid te kunnen ademen, ze horen bij elkaar. Ons idee van ideaal is verre van volmaakt, laten we vooral nog lang en speels aanmodderen.
Ik ben opgegroeid met de meest fantastische vader die ik me heb kunnen wensen. Hij was mijn reddingsboei als kind, omdat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis had. O.a. door zijn steun heb ik me ontwikkeld tot een sterke, onafhankelijke vrouw die zowel haar zorgzame kant durft te laten zien, als de “mannelijke” kant, in de zin van grenzen stellen en doorpakken.
Ondanks dat mijn moeder mijn vader dagelijks kleineerde, mij tegen hem op probeerde te zetten, omdat ze jaloers was op momenten dat mijn aandacht niet naar haar uitging, is het haar niet gelukt de band tussen mijn vader en mij te verstoren.
In mijn dagelijkse praktijk schrik ik echter vaak, hoe regelmatig het voorkomt dat vrouwen hun man/vader van hun kinderen wegzetten als een volslagen idioot die niks zou kunnen. Als een sukkel die alleen maar goed is om geld in het laatje te brengen. Vanmorgen hoorde ik een collega nog zeggen: “Als ik niet de kleding van mijn man klaar leg ‘s ochtends, gaat hij echt als een clown de deur uit..” Is dat zo, vraag ik me dan af? Of maak jij dat er van? Omdat jij je uit onzekerheid graag zo belangrijk wilt maken in het leven van je man? Als moeders dat soort dingen overbrengen op hun kinderen, dan belandt de vader in een positie van deurmat…de plek waar iedereen overheen loopt en ze vieze voeten aan afveegt. Geen wonder dat kinderen dan geen goede band op kunnen bouwen met hun vader….als moeder hem als een joker inzet om zichzelf op een voetstuk te plaatsen…
Gelukkig had ik als kind genoeg karakter om in te zien dat mijn moeder rare dingen zei en dat het niet klopte dat mijn moeder mij strafte met negeren, als ik het gezellig had met mijn vader. Ik werd er als kind heel handig in om mijn momenten met mijn vader te kiezen, als mijn moeder niet in de buurt was…dan kon ze er ook niks van vinden….maar triest is dat wel natuurlijk. Mijn moeder kon er niks aan doen…ze was ziek…maar ik zie zoveel weldenkende vrouwen die hun man als deurmat gebruiken en idd vage signalen afgeven over wat ze willen en wat ze bezighoudt, dat ik denk dat daar de winst is te behalen… Vrouwen, ik roep u allen op om hier iets mee te doen! 🙂
Nu iets heel anders. Ik ben in mijn leven bevriend geweest met een paar vrouwen die een fantastische relatie hadden met hun vader (ik ben zelf zonder vader opgegroeid). Het wonderlijke is nu dat deze vrouwen allevier geen langdurige relatie hebben. De geliefden waren bijzonder, aantrekkelijk enz. enz,, maar ook een beetje ontregeld, zodat de relaties toch steeds weer op de klippen lopen. Hier moest ik aan denken toe ik de introductie van dit onderwerp las: een te perfecte vader is geen garantie om een fijne langdurige liefdesrelatie met een man aan te kunnen gaan…..