Wil jouw partner niet samenwonen? Ga de discussie over bindingsangst niet aan! Als jij een partner uitkiest die niet wil samenwonen, zegt dat vaak ook wat over jouw eigen wens om je te verbinden. Lees hieronder de vragen die mensen me over dit onderwerp hebben gesteld.
Vraag
Zeggen dat je veel van de ander houdt, maar niet willen/kunnen/durven samenwonen, hoe valt dit te rijmen? Het antwoord is al gegeven inmiddels, denk ik?!
“Er wordt dus óók hier nog iets “teruggehouden” in de relatie”. “Ze kiezen net niet helemaal voor elkaar”.
Antwoord:
Wil jij samenwonen, maar je partner niet? Dat is een vraagstuk waarbij je makkelijk in de loopgraven kunt belanden en de ander kunt gaan beschuldigen van bindingsangst.
Als het werkelijk je doel is om de ander zo ver te krijgen dat hij of zij zijn angsten overwint, zijn verlangen naar vrijheid een beetje tempert en zich echt aan je bindt, dan is een andere strategie noodzakelijk.
Afstand
Neem daarom om te beginnen een beetje afstand van de situatie.
Als je iemand wil overtuigen iets te gaan doen waar hij tegenop ziet, is het van belang dat je je verdiept in de ware achtergrond van de bezwaren. Die is namelijk vaak een andere dan de argumenten die worden gegeven. Argumenten kunnen overtuigend klinken, maar in de regel worden ze pas gezocht om een beslissing hard te maken. Discussiëren over de argumenten, heeft dan ook zelden zin.
Voorwaarden
Beter is het te onderzoeken wat er werkelijk speelt. Dat kan bijvoorbeeld door niet in te gaan op het “nee’, maar de ander te vragen onder welke voorwaarden hij/zij wel zou willen samenwonen. Wat zou de ander over de streep trekken? Gaat het om een eigen kamer, de garantie dat vakanties alleen ook tot de mogelijkheden behoren?
Het kan goed zijn dat jij met de voorwaarden van de ander heel goed kan leven. Dan kunnen jullie dus gaan samenwonen.
Consequenties
Het kan natuurlijk ook zijn dat de ander onder geen enkele voorwaarde met je wil samenwonen en eigenlijk alleen een LAT-relatie wil. Dan is de vraag of jij op deze manier verder wilt of niet. Overeenstemming over zoiets belangrijks als samenwonen is noodzakelijk. De keuze van de ander heeft dan consequenties.
Het zal niet meevallen om afscheid te nemen van iemand waarvan je houdt, omdat hij de relatie meer op afstand wil houden dan jij. Maar als jij je eigen verlangen om samen met je geliefde te wonen echt serieus neemt, kun je niet vasthouden aan een relatie met iemand die alleen wil LATten.
Bindingsangst
Ga in geen geval de discussie over bindingsangst aan. De vraag is namelijk hoe het zit met jouw eigen bindingsangst als jij in een relatie blijft hangen waarin partners zich niet echt aan elkaar binden.
Antwoorden in Eerste Hulp Bij Relatieongelukken
Behoefte aan meer antwoorden? In mijn boek Eerste Hulp Bij Relatieongelukken vind je ze.
Hallo Caroline,
Ik heb een vraag ik hoop dat uw mijn vraag kan beantwoorden. Ik heb inmiddels 10 jaar een relatie met me huidige vriend. Het gaat opzich wel redelijk maar het kan altijd beter. Ik ben 28 en hij is 40 jaar. Me vriend van 40 jaar oud woont nog steeds bij z’n vader en moeder. Ik heb het gevoel dat hij helemaal niet wil samenwonen. Dat hij z’n vader en moeder niet los kan laten ofzo. Toen ik tegen hem zei dat ik er een punt achter wou zeggen zei hij dat ik hem in de steek liet. Maar ik heb het gevoel dat hij me meer in de steek laat. Ik bedoel we al 10 jaar samen en we wonen nog niet samen. Elke keer als ik over ‘samenwonen en een huikopen’begon te praten dan krijgen we altijd ruzie. Ik wil heel graag een toekomst opbouwen maar het lijkt wel alsof hij dat niet wil. Ik ben stiekem maar alvast me eigen toekomt aan het uitstippelen want als we volgend jaar nog niet samenwonen dan trek ik toch de stekker uit onze relatie. Ik heb gewoon het gevoel dat hij me aan het lijntje aan het houden is. Want hij weet heuns wel dat geen enkle vrouw hem aantrekkelijk zal vinden gewoon vanwege het feit dat ie nog steeds bij z’n vader en moeder woont. Maar ik kan wel tegen hem gaan zeggen van ik ga wel bij je weg want ik kan op deze manier geen toekomst met je opbouwen. Weetje wat me vriend dan zou zeggen? “Nou dan ga je toch!!” De kans is groter dat hij eerder voor z’n vader en moeder kiest dan voor mij. Ik weet echt niet wat ik ermee aan moet. Kan iemand mij hiermee helpen want ik ben zo ongelukkig in deze relatie met hem.
Groetjes anoniempje
Hallo anoniempje,
Ook jammer dat je nog geen reactie hebt gehad hier!
Volgens mij heb je zelf de antwoorden al klaar. Wel heel jammer voor jou dat je opnieuw moet gaan beginnen na een relatie van 10 jaar. Anderzijds, als je de relatie verbreekt omdat je meer wilt kunnen opbouwen met iemand is het eigenlijk ook een heel positieve stap.
Misschien wel goed om nog eens na te gaan hoe het komt dat jij 10 jaar in iemand investeert die zelf niet in staat lijkt tot een echte relatie. Als dat is omdat je gewend bent om je zo op te stellen, een ander teveel tegemoet te komen bijvoorbeeld, dan is het handig om daar op te screenen bij het vinden van een nieuwe partner! Want je wil neem ik aan niet opnieuw een kat in de zak kopen.
Succes!
moppie
Bedankt voor je reactie, moppie.
De vraag heb ik dezelfde dag nog beantwoord op Eerste Hulp Bij Relatieongelukken.
Bedankt voor je reactie, moppie.
De vraag heb ik dezelfde dag nog beantwoord op mijn speciale website Eerste Hulp Bij Relatieongelukken Onder het kopje Mijn vriend woont nog bij zijn moeder
hallo Caroline,
ik heb een probleempje. Ik ben 23 jaar en mijn vriend 24, zijn nu 4 jaar samen.We hebben als eens op het punt gestaan een woning te kopen, toen ging het mis. We hadden voortdurend ruzie, wouden het rustig aan doen. Nu zijn we al twee jaar verder en nog durft hij het niet aan. Eerst twijfelde hij over onze relatie, toen zat hij zelf niet lekker in zijn vel, dan moest ik eerst minder jalours zijn. (Ik heb me helemaal aangepast aan alle voorwaarden, waaraan onze relatie moest voldoen om te gaan samenwonen volgens hem) maar elke keer verzint hij weer wat anders.
Zijn moeder is weduwe, hij vind het ontzettend moeilijk “haar te verlaten”, ik heb het gevoel dat dat het grootste probleem is wat hem tegenhoudt, maar dat geeft hij niet toe. Ik ben nu op het punt gekomen, dat als hij binnen een bepaalde tijd niet de stap durft te zetten, dat ik ermee wil stoppen. Ik ga hieraan kapot, elke keer die twijfel weer.
ik heb sinds half maart een relatie na 6 jaar alleen te hebben gewoond met mijn zoon van nu 10 jaar…mijn vriend is erg lief en doet ook erg veel voor mij maar wil op zeer korte termijn al gaan samenwonen..dat houd in dat ik hier alles op moet geven,mijn huis op moet zeggen..mijn zoon die naar een andere school moet en zijn vriendjes allemaal moet gaan opgeven..ik vind dat een enorme reuzestap om te maken in een korte tijd maar ik kan dat mijn vriend maar niet duidelijk maken..dat maakt me erg verdrietig en misschien dat hij er dan ook wel een eind aan de relatie maakt als het niet snel genoeg gaat..
Als je sinds half maart een relatie hebt en iemand verwacht nu (half april!!!) al dat je alles opgeeft en bij hem intrekt, is het enige wat ik je kan adviseren: NIET DOEN.
Je wilt misschien heel graag een relatie, maar dit lijkt me niet iemand die rekening houdt met jou en je kind.
Mijn vriend en ik hebben een relatie van bijna 2 jaar. Wil absoluut niet samenwonen. Nu niet nooit niet. Ik wil dus stoppen met de relatie want ik zie mezelf niet levenslang alleen blijven wonen. Wonen een uur bij elkaar vandaan. De reden? Zegt hij niet……..Heeft 1x samengewoond en dat was de fout van zn leven. Praten doet hij niet. Heb het gevoel dat het geen relatie is maar vriendschap. Zien elkaar 1x in de 4 weken een weekend.
Sommige mannen zijn wel leuk, maar niet echt beschikbaar voor eenrelatie. Dat is blijkbaar bij jouw vriend het geval. Hoewel de relatie verbreken vast pijnlijk zal zijn, geef je daarmee wel ruimte aan het ontmoeten van een man die echt zijn leven met je wil delen. Sterkte!
Mijn vriend en ik kennen elkaar 2,5 jaar en wonen 5 min bij elkaar vandaan. Beiden een koophuis maar allebei net niet groot genoeg om hierin samen te wonen. Beiden ook nog niet toe aan het verkopen en samen iets nieuws kopen. Maar toch willen we proberen samen te wonen. Ik wil graag maand hier maand daar, hij houdt het bij 2 weken hier 2 weken daar. Vind dat niet erg serieus, krijg bijna het gevoel dat hij er dus nog niet aan toe is. Hij noemt het motto ‘zielig voor mn huisje als hij zo lang alleen is’.. Hoe krijg ik hem zover om een volgende stap te zetten?
Wat dacht je ervan om gewoon te beginnen met wat hij voorstelt? Dan merk je vanzelf of jullie behoefte krijgen aan de volgende stap. Nu lijkt het meer alsof jij perse gelijk wil krijgen.
Mijn vriend en ik zijn meer dan 4 jaar samen, beiden 21jaar,hij beloofde mij om na zijn studies te kijken om huis te huren, maar zelfs deze belofte komt hij niet na. Hij is een moederskindje alsook zijn broer. Ik rij elke dag op en af naar zijn ouderlijk thuis, maar dit hou ik niet langer meer vol, ik wil ook een eigen stek, privacy, mijn eigen was kunnen doen wanneer ik maar kan en niet op bepaalde tijdstippen. Graag zou hij met de tijd in het ouderlijk huis wonen, voor mij geen probleem, maar zijn ouders zijn nog niet oud genoeg om het bedrijf en huis over te laten aan hem. Wat kan ik nog doen, als ik hem erover aanspreek zegt hij; ben je daar weer met dat gezaag over een huis. Dan gaat hij slapen en valt er niet meer over te praten, en zelf wil hij geen reden geven van waarom niet :s. Wat kan ik doen?? Ik krijg hem niet overtuigd, hij wilt dat ik alles doe gelijk zijn ma, maar zijn eisen liggen ook zodanig hoog dat het onmogelijk word. Ik kook al bij zijn thuis, verzorg al de dieren, zijn ze nog aan het werk, ga ik helpen, en als ik eens 5 minuten zit, zegt hy: je moet ook niet helpen hoor met m’n ma en hy gaat er dan naar toe en mij heeft hij dan terug een schuldgevoel. Voor mij was het al een grote beslissing om aan zijn kant te willen gaan wonen dus ik doe al toegiftes, maar hij zoekt precies iets om niet te moeten samenwonen :(. Help, ik ben radeloos!
Hallo Dame,
Het is duidelijk dat er geen vooruitgang in zit en dat jij je al verder hebt aangepast dan gezond voor je is.
Mijn advies zal je niet echt bevallen: ga een plek zoeken waar jij in je eentje gaat wonen en verbreek deze relatie.
En doe een beroep op een therapeut of op het maatschappelijk werk om te leren om zelfstandiger te worden en minder toe te geven aan de wensen van je partner.
Heel veel sterkte,
Caroline
Ik heb sinds januari een vriend na zeven jaar alleen te zijn. Hij is zes jaar jonger dan ik en wil naar mijn gevoel niet vooruit. Hij wil wel kinderen maar niet meteen en we zine elkaar enkel in het weekend ook al woont hij dichtbij. Een prater is hij ook al niet… Ik wil wel kinderen maar ook nog niet morgen. Ik heb hem gevraagd of hij het ziet zitten ol kinderen te kgrijgen en daarop begon hij te twijfelen. Of hij wel met mij verder moest en of hij mijn tijd niet zou verdoen want de druk is volgens hem toch wel erg groot, gezien mijn leeftijd. Met zijn vorige vriendin is hij ook pas na zeven jaar gaan samenwonen; Ik weet nu niet meer wat te doen…
Hallo Helena,
Een ruim half jaar is wel kort om te beslissen of je met iemand kinderen wilt. Dus jullie kunnen inderdaad allebei alleen een uitspraak doen dat je dat ‘mogelijk’ wel wilt in de toekomst.
Maar eigenlijk geef je zelf al een antwoord op je eigen vraag: je vriend wil je minder zien dan jij hem en hij praat minder dan jij prettig vindt. De relatie is dus niet helemaal wat jij wilt. Daarnaast is hij langzaam, dus het kan jaren duren voor hij weet wat hij wil.
Volgens mij is het goed om je af te vragen of je werkelijk met hem kinderen wilt, of hij degene is waarvan je graag wilt dat hij vader van je kinderen wordt. Zo niet, dan is het mogelijk beter om de relatie te verbreken zodat je iemand kunt tegenkomen die wel klaar is voor het vaderschap en die jij graag ziet als vader van je kinderen.
Hallo ,
ik zou heel graag willen samenwonen maar mijn vriend durft niet is bang dat hij alles kwijt raakt ik ben er van overtuigd dat we bij elkaar blijven tot onze dood ons scheid Ik heb de laatste tijd vaak gevraagd of hij wel wil samenwonen en krijg als antwoord tuurlijk wel lieverd misschien heb ik het te vaak gevraagd en is die daarom gaan twijfelen
Ik kan aan niks anders meer denken en wil hem absuluut niet kwijt HOU HEEL VEEL VAN HEM
Wie kan mij raad geven om hem toch zo ver te krijgen dat ie de stap durft te nemen
Beste Scooby,
Natuurlijk mag je denken dat jullie bij elkaar blijven tot de dood jullie scheidt. Maar realiseer je daarbij dat dat een een romantische gedachte is. Het is mogelijk dat het gebeurt, maar het is net zo goed mogelijk dat jullie ooit uit elkaar gaan.
Daarom is het ook verstandig om aan het begin van samenwonen of trouwen goede afspraken te maken over wat van jou is en zal blijven.
Aangezien je aan niks anders meer kan denken, ben je op dit moment geobsedeerd. Dat maakt dat hij geen ruimte meer heeft om te bewegen en als hij op dit moment zou kiezen, is dat geen vrije keuze, maar slechts een antwoord op jouw dwangmatigheid.
Jij gaat hem niet zover krijgen dat hij de stap durft te zetten. Dat is iets wat hij zelf doet of niet.
Hij zal zijn eigen angsten onder ogen moeten zien een ermee om leren gaan.
Eerlijk gezegd heeft hij in mijn ogen op dit moment zelfs gelijk als hij niet met je gaat samenwonen, omdat jij je zo afhankelijk van hem opstelt. Dat jij jezelf hier zo in verliest, geeft aan dat jij zelf ook niet klaar bent voor samenwonen. Alleen als je kunt switchen tussen afhankelijkheid en zelfstandigheid is er een gezonde basis voor een relatie.
Mijn advies is daarom: ga je met jezelf bezig houden. Met je eigen leven. Ga dingen doen waar hij niet bij betrokken is, zoals met vriendinnen op vakantie. Richt je op je eigen leven. Als je hem blijft willen overtuigen, is de kans zelfs aanwezig dat hij de relatie helemaal verbreekt.
Hallo Caroline,
Mijn vriend en ik hebben samen een relatie van 6 jaar. Ik ben 45 jr, 7 jr gescheiden en woon samen met mijn 3 kinderen van 13,15 en 19 jaar in een huurwoning en mijn vriend is 46 jr. al 15 jr gescheiden en heeft 2 grote kinderen maar die wonen nog bj zijn exvrouw. Hij is ondernemer en woont een uur bij vandaan in een koopwoning.
Doordeweeks is hij meestal bij mij, omdat zijn klanten door heel nederland zitten en ik heb mijn werk in mijn woonplaats. logisch toch.
al 6 jaar lang om het weekend als de kinderen naar hun vader zijn. Zijn we dan in zijn huis. Ik voel mij daar alleen niet zo thuis ook omdat het allemaal zijn spullen zijn en hij ontzettend netjes is. Alles moet precies staan en gaan zoals hij dat wil. Mag ook bijna nergens aankomen of doen, behalve de plantjes water geven. Bij mij thuis is hij gelukkig heel anders.
Ik wil heel graag samen een nieuw huis kopen om een ander samen met mijn kinderen op te kunnen opbouwen. Mijn vriend wil dat niet omdat mijn kinderen nog thuis wonen en wil pas als de kinderen het huis uit zijn zegt hij.
Ook is hij bang voor zijn spulletjes die dan misschien sneller stuk gaan. Steeds meer komen er argumenten zo van het is nu een slechte tijd om mijn huis te verkopen.
ook met kinderen gebeurt er natuurlijk wel eens wat in huis krasje hier etc. Dit gebruikt hij ook vaak als argument
Ook blijft hij steeds maar investeren in zijn huis en koopt mooie dingen voor zijn huis, terwijl hij nooit thuis is.
Het kan ook nog wel 10 jr duren voor dat de kids het huis uit gaan en ik word er ook niet jonger op. Ook het heen en weer rijden om het weekend wordt ik een beetje zat. Ik geen 10 jr meer wachten en vindt het ook allemaal zo vrijblijvend.
En wie garandeert mij dat als de kinderen het huis uit zijn dat hij wel wil samenwonen.
Ik wordt hier erg onzeker van.
Wie kan mij hierover raad geven.
Denk je dat je vriend verandert als jullie samen een huis gaan kopen? Dat hij dan ineens niet meer netjes is op zijn spullen? Dat je dan wel aan de dingen mag komen? Dat hij bewegingsruimte gaat geven aan jouw kinderen en later misschien kleinkinderen?
Volgens mij weet je zelf het antwoord al: het zal niet zo leuk worden om met je vriend in één gezamenlijk huis te wonen als je zou willen.
Je zult op je tenen moeten lopen en je (klein)kinderen straks ook.
Dat is waar jij voor kiest als je met hem samen gaat wonen.
Je hebt nu zes jaar een relatie en je weet precies hoe hij in zijn eigen huis is. Volgens mij wil je wel met een fijne vriend samenwonen, maar niet met een pietje precies zoals jouw huidige vriend, maar durf je dat niet onder ogen te zien.
En hij wil eigenlijk ook niet samenwonen. Nu niet, maar later waarschijnlijk ook niet.
Dus het blijft zoals het nu is.
Misschien is het tijd om eens te komen voor een individueel gesprek?
Sterkte,
Caroline
Hoi Caroline,
Ik ben nu 2 jaar samen met mijn vriend, en ik wil graag samenwonen maar hij niet. Een van de redenen dat ik graag wil gaan samenwonen is dat we al vanaf het begin van onze relatie iedere nacht samen slapen, maar we dus wisselen tussen onze woningen. Ik leef uit een tas, en ik ben erg druk dus het is niet fijn om geen stabiele thuisbasis te hebben. Hij snapt mij volkomen, maar wil zijn vrijheid niet opgeven (het idee dat hij dan nooit zonder te overleggen vrienden kan uitnodigen of een avond alleen kan zijn staat hem tegen). Punt in dat argument is dat dit in de praktijk nauwelijks voorkomt, op de momenten dat hij vrienden over de vloer heeft of gewoon een avond alleen zit ben ik ook druk met iets anders. We studeren allebei en hebben een heel druk leven, de momenten die we samen kunnen hebben zijn we dan ook samen.
Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik heb het een paar maanden aangekeken, maar ik merk nu dat het heen en weer reizen tussen twee woningen me echt op begint te breken. En opeens de helft van de tijd apart gaan slapen voelt ook zo onnatuurlijk. Heb jij advies?
Groetjes Muis
Hallo Muis,
Het kan onnatuurlijk aanvoelen, maar doen waar jij je het beste bij voelt, is toch echt het beste voor jou. Je hebt het vaak genoeg aangekaart, praten helpt niet. En het is een bekend feit: mannen luisteren eerder naar daden dan naar woorden. Dus: stop met leven uit een tas en blijf een tijdje op een plek. Kijk of je je daar beter bij voelt. Of je dan alleen zult zijn, is maar de vraag. Als hij je mist, komt hij wel naar je toe. Wat betreft het samenwonen werkt het vaak beter wanneer de vrouw bij de man intrekt dan andersom. Dus voor je experiment zou je ook in zijn huis kunnen blijven.
Caroline
Hoi Caroline,
Ik ben nu 3 1/2 jaar gescheiden en heb inmiddels 2 1/2 jaar een relatie met een lieve vriend. beiden hebben we kinderen (ik van 15 jr en 18 jr, hij van 10 en 13 jr) De kinderen vinden elkaar niet leuk en mijn kinderen vinden mijn vriend ook niet leuk. Samen hebben we het fijn. Beiden hebben we een koophuis en hij wil graag samenwonen. Ik vindt dit Latten wel prima. Ik wil de kinderen niet weer een verandering aandoen, ze hebben de afgelopen jaren al heel wat op hun bordje gehad. Mijn vriend wil verandering, ik vind het wel goed zo. ik heb een full-time baan twee gezonde kinderen en mijn eigen huis. Wij zullen denk ik niet blij worden als we alles bijelkaar stoppen. Mijn vriend ziet dat anders en wil niet jaren wachten. Wat moet ik doen?
Hallo Caroline,
Als jullie kinderen elkaar niet mogen en jouw kinderen je vriend niet mogen, lijkt mij het vragen om hele grote problemen als jullie gaan samenwonen.
De kinderen gaan ruzie krijgen met elkaar en jouw kinderen gaan de autoriteit van je vriend niet accepteren.
Je kunt mensen niet dwingen om elkaar aardig te vinden en dat geldt ook voor kinderen.
Dus ik denk dat het goed is dat je vasthoudt aan jouw eigen keuze en niet gaat samenwonen.
Als jullie kinderen met elkaar konden opschieten en jouw vriend aardig vonden en zijn gezag zouden accepteren, zag het er natuurlijk heel anders uit. Dan zou jij waarschijnlijk ook zin hebben om te gaan samenwonen. Dan nog zouden jullie als ‘stiefgezin’ hard moeten werken om het samenwonen tot een succes te maken.
Het lijkt alsof je vriend wat minder realiteitsbesef heeft dat hij over zoiets belangrijks heen stapt.
Als gescheiden moeder ben je mijns inziens in eerste instantie ‘verplicht’ om je eigen kinderen veiligheid en rust te geven. Dat betekent dat je alleen aan de vorming van een samengesteld gezin begint als dat gerede kans van slagen heeft. Zoals je het nu presenteert, is dat niet het geval.
Het gevolg van jouw beslissing kan zijn dat je vriend de relatie verbreekt en op zoek gaat naar een vrouw die wel met hem wil samenwonen.
Hai Caroline,
Ben nu anderhalf jaar samen met mijn vriend, we latten maar zien elkaar regelmatig en doen veel leuke dingen. Hij heeft het al lange tijd over samenwonen, hij wil dit heel graag.
Ik ben echter van mening dat hiervoor de relatie eerst grotendeels goed moet zitten. Communicatie is een probleem tussen ons, we kunnen op een of andere manier niet goed met elkaar praten over belangrijke zaken. Het loopt dan gauw uit op ruzie, onbegrip en dat soort ellende. Ik voel mij dan onbegrepen en niet gehoord, mede omdat hij het lastig vindt om door te vragen en echt een goed gesprek aan te gaan. Hij klapt dicht of wordt boos.
Ook de intimiteit is ver te zoeken, eigenlijk al vanaf het begin. Hij heeft een laag libido en vindt sex gewoon niet zo belangrijk zegt hij. We knuffelen en zoenen wel, lopen hand in hand etc, dus het is (nog) geen broer zus relatie.
Bovenstaande dingen zijn de dingen waar ik veel moeite mee heb, slechte communicatie en gebrek aan intimiteit. Ik zou graag naar een therapeut gaan met hem om hieraan te werken. Hij wil dit niet en ziet samenwonen als de oplossing voor deze zaken, dan zijn we vaker samen en zullen we volgens hem vanzelf naar elkaar toegroeien en meer begrip voor elkaar ontwikkelen.
Ik betwijfel of samenwonen er voor zal zorgen dat de communicatie en intimiteit verbeteren.
Hoe komen we uit deze impasse…?
Groetjes, s
Hallo S,
Als je gaat samenwonen met je vriend, kies je dus voor een relatie zonder seks, zonder goede gesprekken, zonder intimiteit en met ruzie. Deze problemen gaan niet vanzelf weg, sterker nog: ze zullen een groter probleem voor je gaan vormen als je eenmaal in hetzelfde huis woont. De enige manier om uit de impasse te komen die ik zie, is de relatie verbreken en op zoek te gaan naar iemand met wie je de dingen die je belangrijk vindt, wel kunt delen.
Als je moeite hebt je vriend los te laten, kun je een keer een Skypegesprek met me doen of langs komen voor een gesprek.
Sterkte,
Caroline
Beste Caroline,
Hier ook een gescheiden vrouw met een lat-relatie…die dolgraag samen wil wonen met haar vriend.
We hebben 2 jr een relatie met een afstand ertussen van 200km. Aan het begin van onze relatie hebben we er beide voor gekozen in het belang van de kinderen in onze eigen woonplaats te blijven.
Nu is het zo dat mijn behoefte samen te zijn toeneemt. We hebben het fijn en goed samen, hebben ook toekomstplannen, alleen blijft hij erbij dat ik deze nog een paar jaar opzij moet zetten, in het belang van zijn kind, ik begrijp dit wel met mijn verstand (hij heeft al geen contact met dochter van 17jr, maar nog wel met zijn zoon van 13jr) alleen mijn gevoel druist daar erg tegenin. Wij bespreken dit regelmatig, en ik uit dan ook mijn behoefte, verdriet en frustratie en mijn begrip voor hem (hoe dubbel kan het zijn). Hij zou ook wel anders willen en bij mij willen wonen maar is bang beide zijn kinderen kwijt te raken…
Heb jij advies voor ons?
Sam
hallo Sam,
Dit is een situatie waar ik geen kant-en-klaar advies via de site over kan geven. Samenwonen in een relatie heeft in het algemeen de meeste kans van slagen als jullie samen een nieuwe plek creeeren of als de vrouw bij de man intrekt. Maar individuele situaties zijn altijd anders.
Omdat je partner zijn dochter niet ziet, vermoed ik dat daar meer problemen liggen in de verhouding tussen hem en zijn ex-vrouw. Anders zou hij er vertrouwen in hebben dat hij contact kan houden met zijn zoon.
Ik raad jullie aan langs te komen voor een gesprek om een en ander in kaart te kunnen brengen en te kunnen kijken of hij werkelijk moet wachten met zich binden aan een andere vrouw totdat zijn zoon volwassen is.
Caroline
Beste Caroline,
Mijn partner en ik zijn al een tijdje gescheiden.
Dus van het reizen uit een tas,verkering etc. heb ik al meegemaakt.Hij was gescheiden met 3 volw. kinderen en ik had toen nog geen kind.Wij zijn toen samen gaan wonen , dat geen goed, opzich wel veel tegenwerking ervaren vanuit jalouzie van anderen, zelfs van 1 van zijn kinderen.Uit deze relatie kreeg ik mijn kind met hem.
Het contact met grote kinderen en ons kind gaat goed.En, ik genoot met volle teugen van ons samenzijn, vond ik dat hij zijn leven in bep. meer liet leiden wat andere mensen van hem dachten.Ondanks. dat wij gescheiden zijn, ik ons kind verzorg en ik voor mijzelf zorg, doet dit ook veel met hem., meer dan hij laat blijken. Helaas, de meeste mannen zijn geenn praters, en daar gaat het vaak mis in een relatie.Nu, merk ik dat het toch lijkt dat hij mij niet kwijt wil, ik houd nog van hem maar ik ga ook verder met mijn leven. Ik kan trouwens ook niet anders, ik heb de zorg over ons kind.Was het wel goed om te scheiden van elkaar of toch niet denk ik weleens.
Ik denk van wel, ookal wilde ik echt niet maar nu ziet hij dat ik niet alles kan of hoef te accepteren z.a. hij de dingen graag ziet.Het was een wijze les in ieder geval voor beiden…
Hallo, mijn (ex) vriendin en ik hadden na een relatie van 12 jaar besloten dat ik voor vast bij haar zou intrekken. We woonde wel bij elkaar maar ik hield mijn huis wel aan. Ik heb haar aangegeven dat ik het moeilijk vond omdat ik dan alles zou opgeven wat mij een beetje zekerheid gaf en me overgaf aan haar grilligheid. Ze verzekerde mij dat alles goed zou gaan ondanks het feit dat we moeite hadden met goed communiceren. Ik heb mijn huis opgegeven en voorgoed bij haar in getrokken. Na 10 dagen belde ze mij op mijn werk om te vertellen dat al mijn spullen op een hoop klaar lagen en dat ik ze meteen moest komen ophalen. Slot van de deur was vervangen. Gezamelijke bankrekening die we al jaren hadden had ze in de loop van drie dagen leeggehaald en ik kon vertrekken en maar uitzoeken waar ik naar toe kon.
Wat een afschuwelijke situatie. Laat de gezamenlijke rekening blokkeren, zodat ze niet verder rood kan gaan staan op jouw kosten.
Het erge is natuurlijk dat je op de een of andere manier wist dat je het beter niet kon doen en dat je over je eigen innerlijke waarschuwingen bent heen gestapt.
Dat maakt dat het nog moeilijker te verwerken is dan als je er volkomen naïef was ingestapt.
Ik raad je aan om zowel bij je vrienden en je familie steun te zoeken. Ook is het goed om een deskundige in de arm te nemen die bekend is met het verwerken van opzettelijk toegebrachte emotionele beschadigingen door ex-partners.
Kijk ook bij wat ik geschreven heb over rouwen na een relatie met een moeilijke partner Zie: http://www.carolinefranssen.nl/2012/03/rouwen-na-een-moeilijke-relatie/.
Jouw bijdrage ga ik daar ook plaatsen.
Beste Caroline,
Ik heb een tijdje terug een hele moeilijk relatie gehad. Deze man kon zich moeiklijk inleven en had narcistische trekken. Dit werd na het beeindigen van de relatie steeds duidelijker. Op het moment dat ik nog in de relatie zat voelde ik dat er iets niet klopte. Hij kon moeilijk praten over gevoelens en altijd alles moest goed gaan. Zijn omgeving ging ook vragen aan mij stellen betreft zijn gedrag naar mij. Toen wij op het punt van samenwonen kwamen, wilde hij er nooit over praten, hij wilde eigenlijk nooit over serieuze onderwerpen praten. Dit maakte mij onzeker, hij leek niet meer op de man waar ik verliefd op was geworden. Hij kreeg woedeuitbarstingen naar mij, begon te manipuleren en mij vast te pakken, had verschillende ‘maskers’ op, was erg egoistisch en hij deed alles om de controle in zijn handen te hebben/ betreft de relatie. De buitenwereld kent hem als een charmante leuke vriend die voor je klaarstaat. Heel verwarrend dus. In het begin van de relatie was hij een super partner, na verloop van tijd veranderde dat, hij werd een kille man die graag manipuleerde , niks was meer logisch. Toen dacht ik ook wegwezen, wel een heel moeilijk proces! Wat ik nu alleen heel gek vind, is dat nadat de relatie beeindigt was, hij 2 maanden later weer een nieuwe relatie kreeg. Wat zwart was is nu wit, wat onmogelijk was is nu mogelijk… Samenwonen? geen probleem. Leuk doen? geen probleem. Ik hoop alleen maar dat het oprecht is voor zijn nieuwe vriendin. Maar wat mijn vraag is, wat mij dus verbaasd, is dat ik aan mezelf ga twijfelen omdat hij nu 360 graden gedraaid is. Je gaat denken dat ik iets deed waarom hij zo deed. Ik weet je hebt allebei een aandeel in je relatie, maar ik ben een sterke vrouw, stabiel, goede baan, alles op een rijtje, een rijk sociaal leven, kortom geen reden om een vrouw zo te behandelen zoals hij deed. Sowieso mag je iemand nooit zo behandelen!! Het lijkt wel alsof hij aan zichzelf moet bewijzen dat hij alles wel kan en nergens last van heeft… of zij raakt een bepaalde pijn niet aan? Het is goed dat onze relatie beeindigt is en ben erg blij waar ik nu sta en weet ook dat het veel anders kan. Alleen ik blijf maar verbaasd staan van zijn gedrag…Kan iemand dan ineens zo veranderen in een andere relatie? En waarom moest ik steeds die pijn ondergaan?
Groeten Kim
In het begin van jouw relatie was hij ook heel leuk! Toen deed hij waarschijnlijk ook precies met jou wat ervoor zorgde dat jij graag bij hem was. Waarschijnlijk bindt deze vrouw zich pas aan een man die (veel te) snel wil samenwonen.
Dat gedrag houden narcisten echter maar kort vol. Zodra de vrouw ‘ingepakt’ is, gaat hij weer zijn eigen goddelijke gang. Ga alsjeblieft niet aan jezelf twijfelen.
Dag Caroline,
Ik heb een lat relatie met iemand uit het buitenland. We kennen elkaar al bijna 10 jaar. Tot nog toe woonden we nooit samen. Beiden zijn we Zeker dat we willen samen zijn. Alleen, begint de afstand enorm te wegen en lijkt het alsof hij maar niet de stap kan zetten om hier te komen wonen. En ik begin bang te worden dat kinderen en een gezin er binnenkort niet meer zullen in zitten voor mij.
Hallo dame,
Ja een relatie met iemand in het buitenland is bijzonder. En als je echt op dagelijkse basis samen wilt zijn, vraagt dat om een hele grote beslissing. Een van de twee zal zijn thuisland moeten verlaten als je samen wilt wonen. Ik ben benieuwd waarom je van hem verwacht dat hij zijn thuisland gaat opgeven en dat niet zelf noemt als overweging. Als jij niet in zijn land wilt gaan wonen, hij niet naar jou wil komen en je wel heel graag kinderen wilt, heb jee een andere moeilijke beslissing te nemen.
Want dan kies je met doorgaan met de relatie zeker voor een leven zonder kinderen en een gezin. En als je de relatie beëindigt, neem je ook een risico, want er is geen zekerheid dat je met een andere man wel kinderen krijgt. Veel sterkte met je keuzeproces. Je kunt ook een afspraak maken om eens samen met mij naar te kijken naar wat je verlangt in je leven en hoe je dat kunt bereiken.
Beste Caroline,
Ik heb nu bijna 4 jaar een vriend. Een jaar geleden wilden we voor een huisje kijken.. ik was net afgestudeerd en had gelijk een baan en hij werkt al sinds zijn 16e (we zijn nu rond de 20). We zijn wezen kijken bij een appartement en ik was helemaal enthousiast en hij ook. Maar bij nader inzien was het financieel toch iets te hoog gegrepen naar mijn idee. En dat kon hij niet verkroppen. Hij dacht dat we het wel zouden gaan redden en hij dacht dat mijn ouders er achter zaten.. Dat die mij om hebben gepraat om het niet te doen en beter nog even een jaartje te wachten en te sparen. Ze hebben me dat wel geadviseerd maar ik heb zelf die beslissing genomen. Na vele ruzies en lange gesprekken besloten om een jaartje te wachten. Nu is het jaartje bijna voorbij en mijn vriend krijgt lichamelijk klachten omdat hij eronder stikt (ik heb niet de ideale schoonouders. Hij wil nu iets kopen of we moeten elkaar laten gaan. Dat laatste willen wel alletwee niet maar er lijkt gewoon simpelweg geen andere oplossing.. De plaats waar we in zoeken is de plaats waar ik werk omdat we gewoon niet gelijk 2 auto’s kunnen rijden. In de plaats waar hij werkt woont mijn hele schoonfamilie en dat zie ik gewoon niet zitten.. Maar helaas staat er niets in onze prijscategorie te koop. Alleen een piepklein appartement met 1 kamertje.. en dat terwijl ik heel graag (misschien over 2 jaar) een kindje zou willen. Wat moet ik nou doen? Mijn relatie opzeggen of een 1 kamerappartementje en mijn kinderwens opzij zetten en hopen dat er iets vrijkomt in onze prijsklasse en dat we ons appartement snel verkopen.. Ik kom er zelf ook niet meer uit..
Groetjes..
Hallo dame,
Je denken zit in een spiraal, je ziet alleen nog maar oplossingen die je al kent. Waarom huurt je vriend niet ergens een kamer en gaat hij vast het ouderlijk huis uit? Het lijkt alsof jij zijn problemen met thuis wonen moet oplossen. Laat hem dat zelf doen! Staan jullie ingeschreven voor een huurwoning? Zijn er nog andere plaatsen waar jullie kunen gaan wonen en met de trein of fiets naar het werk? Het allerbelangrijkste: koop geen te klein huis met maar 1 kamer. Daar krijg je gegarandeerd spijt van. Wacht tot er iets komt waar je echt ontspannen met z’n tweeén (of eventueel zelfs ijn drieén in kunt wonen. En als je partner zo slecht met tegenslagen kan omgaan, is dat iets wat je wel in ogenschouw zult moeten nemen.
Sterkte,
Caroline
Beste Caroline,
Heb sinds ruim 4,5 jaar een relatie. We hebben allebei 2 kinderen (4 pubers in totaal dus), mijn kinderen zijn altijd bij mij; zijn kinderen zijn 2 keer per week bij hem.
Als we bij elkaar zijn gaat het super, maar de vorm van de relatie wordt ik een beetje zat. We latten, maar heb het gevoel alleen en niet echt prioriteit te zijn. Op zondag zijn de kids bij hem en wil hij zijn huishouden doen, op maandag sportdag/tijd voor zichzelf, op dinsdag sportdag, op woensdag de kids (samen eten kan niet, want hij wil die tijd met zijn kinderen/s’avonds vraagt hij ook nooit of ik eens langs kom) op donderdag is hij er vanaf het avondeten, maar als er een vergadering is of zo, dan spreekt hij zonder overleg gewoon af, op vrijdag komt hij na 22.00 uur en als we die dag samen in zijn huis eten wil hij dat het liefst enkelals hij op maandagavond niet de deur uit moet (tijd om boodschappen te doen). Op zaterdag blijft hij s’ochtends en gaat ‘s middags weer naar huis om dingen te doen. We eten dan wel met zijn allen en zijn de avond bij elkaar.
Incidenteel kunnen dingen wel anders gaan, maar structurele veranderingen doorvoeren krijg ik niet voor elkaar: zo vaak zie ik de kinderen niet, hoe moet ik al de dingen doen, etc.etc. We komen geen stap verder. Maar als we bij elkaar zijn, dan merk ik wel dat hij veel om me geeft en me mist. Ik vind hem wel redelijk egocentrisch en zijn eigen wil erg voorop stellen.
De hele tijd wordt ik heen en weer geschud, want het gaat super als we bij elkaar zijn en wil hem niet kwijt, maar tussendoor heb ik er zo’n moeite om part of the program te zijn.
Kun je me à.u.b. advies geven?
Groeten, Roos
Hallo Roos,
Het klinkt inderdaad niet als een relatie waarin je partner jou meeneemt om samen leuke dingen te doen. Meer als een handige overeenkomst zodat jullie beiden regelmatig gezelschap hebben. Je schrijft dat jij je kinderen altijd hebt. Dat maakt jou natuurlijk ook niet echt ‘vrij’. Hoe komt het dat de vader van jouw kinderen ze nooit heeft? Is er niemand waarbij ze eens een weekend kunnen logeren, zodat jij echt alleen aandacht voor jou partner hebt? Mijn gedachte is dat het verstandig is om een keer te komen voor een relatiegesprek, zodat je kunt onderzoeken of er iets is wat jij kunt doen (of nalaten) om ervoor te zorgen dat hij een gezamenlijke koers wil varen, in plaats van alleen zijn eigen koers. Het kan ook zijn dat we ontdekken dat je weinig beïnvloedingsmogelijkheden hebt. Dat je het tekort zult blijven voelen, omdat hij zoveel behoefte aan zijn eigen structuur heeft, dat jouw verlangens nooit voldoende aan bod zult komen.
Alleen een advies op de site lijkt me in dit geval onvoldoende. Kortom: maak een afspraak!
Hartelijke groet,
Caroline
Beste Caroline,
Ik ben nu bijna anderhalf jaar samen met mijn vriend. Voordat we een relatie kregen, hebben we bijna 2 jaar om elkaar heen gedraaid. We vonden elkaar erg leuk, maar twijfelden of een relatie zou werken.
Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt en we zijn al anderhalf jaar heel gelukkig met elkaar. Natuurlijk zijn er wel eens puntjes van ergernis (zo vindt hij bijvoorbeeld dat ik te hard in de bank plof en zou ik het fijn vinden als hij af en toe een lief smsje stuurt) maar dit zijn eigenlijk de ‘ergste’ dingen in onze relatie. Ruzie hebben we ook nooit.
In februari ga ik afstuderen, mijn vriend heeft ongeveer een half jaar geleden gevraagd of ik dan bij hem wil intrekken. Dit leek mij super, vooral omdat ik sinds een jaar eigenlijk iedere nacht bij hem slaap en we elkaar iedere dag zien, en we hebben ook veel plannen gemaakt over onze toekomst samen.
Nu is het bijna februari en gisteren gaf hij aan dat het voor hem toch ineens wel snel gaat en dat hij een beetje angstig is voor het samenwonen.
Ik heb hem gevraagd waar hij precies bang voor is, maar hij zegt dat hij dat niet echt weet. Hij heeft eerder samengewoond en dat is niet heel goed afgelopen, maar volgens hem was dat niet de belangrijkste reden.
Voor mij is het niet erg om het wat langzamer aan te doen. Ik heb hem gevraagd hoe hij het dan wil doen en daarop was zijn antwoord dat hij het hetzelfde wil houden als nu. Met andere woorden: ik slaap iedere nacht bij hem, we eten samen en wonen praktisch samen. Ik sta zelfs al een half jaar bij hem ingeschreven vanwege de post.
Ik snap nu eigenlijk niet zo goed waar hij bang voor is. Op het moment wonen we eigenlijk samen, alleen hebben we geen samenlevingscontract en heb ik nog wat spullen bij mijn ouders staan.
Hij wil voorlopig alles zo houden als het nu is, maar ik zie niet echt wat onze situatie nu anders is dan wat het zou zijn als we officieel gingen samenwonen.
Hoe moet ik hier verder op reageren en mee om gaan?
Groetjes,
Vera
Hallo Vera,
Begrijp ik het goed dat jij nog bij je ouders woont? Ik begrijp dat zijn gedrag geen enkele consequentie heeft en dat hij blijkbaar mag bepalen of jullie het samenwonen noemen of niet.
Ik trek hieruit de conclusie dat hij je op een bepaalde manier aan het lijntje houdt en zich niet echt wil committeren. Dus: Stop met nadenken over waarom hij bang is, vraag jezelf af waarom jij je zo afhankelijk van hem opstelt.
Het lijkt mij een goed idee als je voor jezelf woonruimte gaat zoeken en daar ook een deel van de week gaat verblijven. Zodat je duidelijk maakt dat geen committment van zijn kant ook betekent dat jij je eigen plan gaat trekken.
Veel succes,
Caroline
zelf heb ik een vriend van bijna 44 ikzelf bijna 38. hij woonachtig bij zijn ouders ik 10 min plaats verder alleen
ik wil ook samen wonen maar hij (nog) niet dan denk ik dan verhuis ik dichterbij stel dat voor krijg ik meer het idee nou liever niet altijd dan ga je ook niet echt voorelkaar.
als hij avond hier is geweest wil hij alweer 2 dagen en een avond voor zichzelf om mij daarna savonds weer te zien..
erover praten werkt niet hij zucht komt niet uit zijn woorden en lopen vast want hij heeft zijn hond die zijn alles is zijn schuur zijn dimngen om zich heen zn gereedschap en bla bla
nou heeft hij zich zelf vorig jaar paar maal afgetrokken in het dorp met omstanders en in de gang van zijn huis en schuur waar hij was betrapt door de buurman ik heb dit gehoord via via en hij gaf toen toe toen ik hem confronteerde hij wilde het er niet over hebben meer want had gesprek gehad was klaar.
maar ik ben bang dat dit de reden miss is dat hij het nog steeds doet? heeft ook een zeer goede vriendin waar hij alles mee doet overal mee heen gaat dat omgeving zelfs denkt hebben ze wat of? dat weet hij ook.
ben toch bang dat hij niet volledig voor me agat maakt mijn huis helemaal mooi dat wel.maar ja dat is niet wat ik wil.
s.
onze relatie is straks in april 2,5 jaar trouwens…vergeten erbij te melden..ik heb honden hij een hond en beide katten honden gaan prima samen.
Hallo S,
Je verhaal is mij niet helemaal duidelijk. Het is helder dat hij niet op zichzwelf kan of wil wonen als hij op zijn 44ste nog bij zijn ouders woont. Ik zou er inderdaad niet teveel van verwachten. Misschien dat hij pas op zichzelf wil wonen als zijn ouders dood zijn. Zelf zou ik me niet prettig voelden als ik verkering had met iemand die zich in het openbaar aftrok. Maar als jullie relatie goed is en je kunt je erbij neerleggen dat dit is wat het is, dan is dat waar je voor kiest.
Caroline
weet niet welk gedeelt je niet helemaal begrijpt maar nee heeft even geduurd voor ik het verwerken kon hij zegt zelf dit nooit meer gedaan t hebben erna en het over is.
tja…vergeten kan ik niet dat is zeker maar ben ook weer voor een 2e kans maar heb dan wel zoiets van maar kies nu eerst voor mezelf ja we zijn 2,5 jaar samen woont bij zijn ouders nog op zijn 44e is volgens hem niet altijd de bedoeling m,aar inschrijven voor ene huis ho maar.
als ik denk nou als hij het moeilijk vind dan kan ik een stap dichterbij doen en in zijn dorp wonen maar dan heb ik de indruk dat dit niet mag..hij zegt steeds komt wel maar volgens mij vind hij het best zo.ik laat het zo even en kijk het aan en miss besluit ik toch op een moment dat ik het niet meer kan en het uitmaak. met alles bijelkaar.
ja hij heeft ene oude schoolvriendin die sinds een jaar weer in zijn dorp woont en het kontakt weer prima is.
ze doen veel samen gaan veel met elkaar om en zoveel dat men denkt dat ze iets samen hebben.ik denk het niet maar t zou kunnen dat het wel kan.we hebben veel over t samen wonen gehad maar hij komt elke keer weer met de smoes heb mijn hond mijn eigen dingen om me heen en mijn schuur met gereedschap waarin hij veel vertoefd omdat hij is afgekeurd voor werk en zo wat knutselt altijd.
afwachten wil niet nog jaren 2 avonden in de week hem zien en weer afscheid nemen.
bedankt voor de reactie inelkgeval.
Elkaar twee keer in de week een avond zien, dat is wat de relatie is. Dat gaat niet veranderen. Het enige waar je op wacht, is op je eigen beslissing om er niet mee door te gaan.
Beste Caroline,
Ben een man van 68. Circa 15 jaar getrouwd geweest met een lesbienne die uiteindelijk vertrok en 2 kinderen achterliet. Zijn nu zelfstandig, getrouwd en op zichzelf. Intussen cica 15 jaar een prima relatie gehad die niet wilde scheiden. Uiteindelijk is zij bij haar gezin gebleven ondanks vele beloftes. Daarna 2 jaar een goede relatie met iemand die problemen had met haar kinderen in de criminele sfeer. Dus daarmee gestopt. Nadien een fijne relatie met iemand die dacht dat ik in haar dorp kwam wonen, terrwijl het bureau aangaf dat een afstand voorbij Utrecht geen probleem zou zijn. Werd voor mij (in het westen geboren, getogen, gewoond en gewerkt) in het oosten van het land vanwege een nieuw gebouwd fantastisch huis en fijn werk voor nog enkele jaren (werden er 8). Intussen allerlei beloftes over “mogelijk” trouwen, stoppen met werken op zestigste en vijfenzestigste en nadien (ook intussen) leuke dingen samen doen is zij naast vele sociale dingen ook weer voor 1 dag in de week gaan werken. Je ziet het is nog steeds niets geworden na 17 jaar. Zij wil haar dorp met al haar sociale contacten (en (klein)kinderen) niet opgeven. Wil ook mij niet kwijt. Wat nu? Toch maar stopppen?
Erik
Hallo Erik,
Op je vraag kan ik niet zomaar advies geven. Het is opvallend dat je telkens vrouwen hebt gekozen die niet helemaal ‘beschikbaar’ zijn allen om verschillende redenen. Dat lijkt me interessant om uit te zoeken en om te kijken of je je daarin ook anders zou kunnen opstellen. Jullie willen duidelijk beiden niet weg uit je vertrouwde omgeving. Als je daar echt iets aan wilt doen, kom eens langs voor een relatiegesprek!
Hoi Caroline,
Ik heb bijna 3 jaar een relatie gehad en mijn vriend heeft een paar weken geleden zonder een fatsoenlijk gesprek onze relatie beeindigd. 2012 is lichamelijk en emotioneel een zwaar jaar voor ons geweest, maar er is niets tussen ons gebeurd. We hebben allebei ons eigen huis en zijn erg gesteld op onze vrijheid en dat ging ook helemaal goed. Onze vrienden zeiden dat we net zo goed konden gaan samenwonen, omdat we heel dicht bij elkaar wonen, maar dat wilden wij allebei niet. Het enige “probleem” was dat mijn vriend zijn gevoelens niet kon uiten en ik juist wel. Hij hield niet van aanrakingen, knuffels en kusjes en we hadden maar 2x per jaar seks, terwijl ik wel gek ben op knuffels etc. Doordat er geen gesprek heeft plaatsgevonden, kan ik het moeilijk accepteren dat onze relatie over is. Het enige dat hij heeft gezegd is dat hij het niet meer kan. Hij heeft dus niet gezegd dat hij niet meer van mij houdt en ik hoop dat het nog goed komt, want onze breuk is nooit mijn keuze geweest en ik had nog veeeel langer bij elkaar willen blijven.
Ik hoop dat u mij raad kunt geven en of ik hem met rust moet laten of juist moet proberen onze relatie terug te krijgen en/of ik het beste onze breuk kan “accepteren”.
Alvast mijn dank voor uw antwoord. Groetjes Simone
Hallo Simone,
Heb je wel geprobeerd om met hem te praten over het waarom? Heb je hem opgebeld? Ben je bij hem langs gegaan op een moment dat je verwacht dat hij thuis is om te vragen om een gesprek? Ik denk dat het goed voor je zou zijn om wel te proberen om dat gesprek te krijgen. Al is het lang niet altijd zo dat de ander een uitleg kan geven waardoor je meer vrede gaat krijgen met de situatie. Uiteindelijk zijn de argumenten minder relevant dan het feit op zich dat hij de relatie wil beëindigen. Er komen wel eens stellen bij mij voor een relatiegesprek waarbij de een aan de ander duidelijk maakt dat de relatie echt over is en ik degene die verlaten wordt, help om daarmee om te gaan.
Je schrijft een aantal dingen over de relatie, waardoor ik me afvraag waarom jij in een relatie wilt blijven waar je niet echt samen over gevoelens kunt praten en die fysiek tamelijk leeg is. Ik heb geen idee van je leeftijd, maar 2x per jaar seks is niet bepaald een sprankelend erotisch leven. Je raakt natuurlijk aan van alles gewend, maar de rest van je leven zonder aanraken, knuffels en seks is toch een keuze waarmee je jezelf behoorlijk tekort doet. En dat is de keuze die jij zou maken als de relatie gaat proberen te herstellen. Los van de vraag of het je gaat lukken, is het nodig om je af te vragen of je dat werkelijk wilt.
Sterkte.
Hallo Caroline , wil graag uw advies over mijn relatie die bijna 5 jaar duurt .ik ben 37 jaar oud gescheiden met 3 kinderen . hij is veel ouder en alleenstand ik bedoel zonder kids . ik heb het gevoel dat hij wil wel mij zien en this is it ! we komen niet vooruit zo voelt het . ik heb zo gevoel dat hij daar absoluut niet mee bezig is , ik bedoel over ons . hij wil graag close zijn , wandelen of bij me savonds op de bank samen kletsen en verder lijkt een leegte . soms hij slaapt bij me en elke keer als hij weg gaat voel ik me verdrietig . als ik hem daar vraagt , zegt hij dat financeel niet mogelijk is . ik wordt steeds verdrietig over dat we niet echt samen zijn . wat moet ik doen in deze situatie ? Met vriendelijke groet , Nadja
Hallo Nadja,
Je hebt al vijf jaar een relatie die zich op een beperkt niveau afspeelt. Uit je reactie begrijp ik dat het wat je vriend betreft helemaal ok is zo en dat jij de enige bent die meer zou willen. Wat je schrijft maakt duidelijk dat het niet anders gaat worden. Dus je kunt kiezen tussen zo doorgaan of deze relatie beëindigen en een tijd geen relatie hebben en mogelijk iemand tegenkomen die wel een meer volledige relatie met je wil.
Als je hulp nodig hebt bij het nemen van je beslissing, kom dan een keer langs op een relatiespreekuur op dinsdag of maak een afspraak voor een individueel relatieadvies.
De keuze van je partner heeft dan consequenties?
Of jouw keuze dat je perse wilt samen wonen?
En als jij je verlangen om met je partner samen te wonen serieus neemt dan kun je geen relatie hebben met iemand die “alleen” een LAT-relatie wil?
Maar als jij je verlangen om echt zelfstandig te wonen serieus neemt dan kun je je niet door je geliefde laten overhalen om te gaan samenwonen.
En je partner over de streep proberen te trekken om toch te gaan samenwonen? Niet romantisch, je neemt je partner niet serieus en als iemand echt een LAT-relatie wil krijg je daar ook nog eens spijt van.
Klopt helemaal: dit is iets waarvan je de ander niet moet proberen te overtuigen van jouw visie. Degene die tevreden is met de feitelijke situatie (niet samenwonen) ervaart uiteraard niet echt een probleem behalve dat hij/zij last heeft van een ‘zeurende partner’.
Degene die graag wil samenwonen en de relatie op die manier wil verdiepen, door jullie levens meer met elkaar te verbinden is degene die een probleem heeft. Dus als, zoals ik uit je reactie opmaak, jij degene bent die niet wilt samenwonen, is het aan je partner om de afweging te maken.
Of hij/zij vindt het samenwonen echt belangrijk. Dan is het een reden om uit de relatie te stappen en op zoek te gaan naar iemand die wel wil samenwonen. Of de partner vindt je zo leuk dat hij/zij bereid is zich aan te passen aan jouw wens om niet samen te wonen.
Dit principe geldt in sterkere mate wanneer de een kinderen wil en de ander niet. Degene die wel kinderen wil, zal degene zijn die de relatie verbreekt omdat de wens te belangrijk is om de relatie te vervolgen en daarmee te kiezen voor een levenslang gemis.
Hallo Caroline,
Ik ben sinds een half jaar samen mijn vriend. Daarvoor heb ik een relatie gehad van 5,5 jaar met een partner waarmee ik ook samenwoonde.
Toen de relatie uitging ben ik terug verhuist naar mijn ouders.
Mijn huidige vriend en ik willen allebei graag dit jaar gaan samenwonen. Hij is 27 jaar oud en woont momenteel ook nog thuis. Ik ben 23 jaar oud. we hebben nauwelijks privacy aangezien we beiden nog thuis wonen.
Probleem is dat zijn ouders het niet eens zijn met het feit dat wij een plekje voor ons zelf willen. Ze vinden het een schande en veelste vroeg. Daarbij is zijn familie heel close en vindt zijn moeder het al vervelend als wij elkaar teveel zien in haar huis. Mijn vriend vindt het moeilijk om een keuze te maken, aangezien zijn ouders niet achter zijn beslissing staan. Momenteel hebben we afsproken om in september voor iets te gaan kijken. Ik hoop dat zijn ouders er dan meer open voor staan…echter ben ik bang dat hetzelfde conflict nog een keer krijgen… hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Beste dame,
Het is duidelijk dat de ouders van jouw vriend moeite hebben om hem los te laten en dat hij moeite heeft om te vertrekken, anders woonde hij op zijn 27ste wel op zichzelf. Het is tijd dat je vriend zijn ouders loslaat. Maar misschien is het ook tijd dat jij zelfstandiger wordt. Wat denk je ervan om iets voor jezelf te zoeken?
Caroline
Hallo Caroline,
Ik wil wachten vanwege het feit ik bang ben dat het er niet meer van komt als ik eenmaal op mezelf ben.
Zijn ouders zullen hem motiveren om thuis te blijven wonen..en ik heb daar minder grip op. Daarbij heeft hij dan voordeel van beide kanten, 1) thuis bij zn ouders verwend worden 2) privacy door naar mij toe te komen.
Ik wil het graag een kans geven om nog te wachten tot september. Echter ben ik er wel bang voor dat zn ouders hem gaan beperken in zijn keuze om samen te gaan wonen te maken.
Hoe kan ik hem het beste steunen / motiveren?
Hallo dame,
Eigenlijk kan je als vrouw je man niet helpen om los te komen van zijn ouders en zelfstandig te worden. Dat is een keuze die hij zelf maakt, waar hij zelf voor gaat staan. Als je nu eigenlijk al weet dat je vriend niet voor zichzelf gaat staan, is het de vraag of hij wel een goede keuze is als levenspartner. Je hebt iemand waar jij ook op kunt leunen, die jij niet steeds hoeft te ‘helpen’. Een man die zijn eigen keuzes maakt. Het ziet er in mijn ogen naar uit dat wachten op deze man niet echt verstandig is. Je kiest namelijk voor een ‘zwakke’ man die afhankelijk is van de goedkeuring van zijn ouders en niet zelf beslissingen neemt. Hij kan zich vanuit die positie ook er niet aan committeren om jou te geven wat jij nodig hebt.
Dit is een probleem waar jij geen invloed op hebt. Aangezien hij all 27 is, lijkt de kans dat hij zich werkelijk gaat losbreken uit de beklemming van zijn ouders niet zo groot.
Het lijkt mij verstandiger om de relatie te verbreken en te zoeken naar iemand die steviger in zijn schoenen staat. Die in staat en bereid is om jouw partner te zijn en niet krampachtig vasthoudt aan de rol van ‘zoon van’.
Caroline
Mijn vriend en ik wonen niet samen, de weekenden zijn we dat wel. Ik wil ooit wel samenwonen. Maar heb het gevoel meneer niet. We hebben een kindje samen, maar ik geef hem zo geen gezinsleven en heb het gevoel dat ik uit deze relatie moet stappen. Wil niet tot 50 alleen zijn.
Beste Mirjam,
Geeft hij jou geen gezinsleven of jij hem niet? Misschien een idee om eens samen te gaan praten over jullie wensen en verlangens. Misschien met iemand er bij?
Het artikel komt me jammer genoeg heel erg bekend voor. Om een lang verhaal kort te schetsen, na mijn scheiding misschien te vlug een relatie begonnen. Maar toch, het voelde goed en het graag zien was (is) er.
We hebben 3 maanden samengewoond. Hij was 37 jaar, verschillende relaties, maar nog nooit samengewoond, woonde alleen maar mama doet alle was, strijk, koken).
Op een gegeven moment ervaarde hij teveel spanningen, een deel klopt dit wel, was ook een totale andere wereld voor hem; plots een partner met twee kindjes, ook nog de confrontatie met de problemen die ik ervaar met mijn ex…
Nu hij deed zijn best, maar steeds kreeg ik meer en meer het gevoel dat hij zijn eigen toch prioritair stelde, alhoewel hij ook andere positieve signalen gaf (me hielp waar hij kon)
Uiteindelijk is hij terug alleen gaan wonen, wou pauze, maar kon zich er dan niet aan houden en was de eerste die terug contact zocht, sms’te dat hij me graag ziet, mist enz;
Uiteindelijk dan toch besloten om stilletjesaan weer opnieuw te beginnen, maar na dit weekend zat het er weeral op, reactie van hem, plots sms ik ga thuis slapen, dan doe ik je geen pijn meer met discussie.
Wil nu enkel lat op zijn voorwaarden, zegt dat hij geleidelijk aan wil groeien om dan een volwaardige relatie op te bouwen. maar ik heb daar geen geloof meer in, al veel te veel trok hij me aan om daarna weer af te stoten. Ook zijn ouders zeggen dat hij nu stilletjesaan mag weten wat hij wilt.
Ikzelf zit vast, ik zie hem nog steeds graag, kan geen knoop doorhakken, maar zoals het nu is, weegt dit veel te zwaar op me. Die schommelingen en onzekerheid maken met kapot. Dus wat ik moet doen voor goed, weet ik echt niet?? dus alle raad, advies welkom
Hallo dame,
Gaan samenwonen met een man van 37 die zijn was nog door zijn moeder laat doen, is natuurlijk vragen om moeilijkheden. Je weet zelf eigenlijk wel dat je de relatie moet verbreken, daar heb je mijn advies niet voor nodig.
Misschien heb je wel mijn hulp nodig bij het werkelijk doorhakken van de knoop en kiezen voor single zijn. Je zou bijvoorbeeld af kunnen spreken voor een individuele sessie waarin we kijken naar jouw angst om echt alleen te zijn en hoe je zelfvertrouwen vindt om de knoop door te hakken.
Hartelijke groet,
Caroline
Sinds 15 maanden heb ik een relatie met een man met 2 kinderen,(pubers)met co-ouderschap.
Hij heeft tijdelijk woonruimte omdat deze woning te koop staat. Ik een eigen appartement en maar 2 slaapkamers. Hij wil graag samenwonen, maar ik niet omdat er 1 slaapkamer te weinig is en daarnaast, vind ik het heel wat om 2 kinderen erbij in huis te hebben een hele week. Overigens loopt het lekker nu zoals het gaat. De ene week als de kinderen er niet zijn is hij bij mij.
Het klinkt niet als een vraag. Gewoon bij je beslissing blijven en hem zeggen dat hij op zoek moet naar vaste woonruimte voor zichzelf en zijn kinderen.
Succes,
Caroline
Ik ben twee jaar samen met m’n partner en sinds twee maanden zijn we trotse ouders van onze dochter. Al zolang we samen zijn, geraken we het niet eens over samenwonen. Hij woont alleen en wil dat ik bij hem intrek, maar ik zie dat niet zitten gezien ik me niet goed voel bij de locatie, het huis en dergelijke. Ik woon dan ook parttime bij m’n ouders en parttime bij hem, maar een ideale situatie is het niet. Als ik hem voorstel elders samen te wonen, op een plek die ons beiden gelukkig kan maken, weigert hij resoluut. Hij wil absoluut nooit verhuizen, en die houding zorgt bij mij voor nog meer weerstand om bij hem in te trekken…
Tijdens onze talloze discussies over dit onderwerp komen telkens dezelfde argumenten naar boven en wandelen we in hetzelfde cirkeltje.
Ik vraag me werkelijk af hoe hieruit te geraken…
Hallo Mieke,
Helaas, hier ga je niet op een plezierige manier uit geraken. Je partner gaat niet veranderen. Het ziet er naar uit dat hij het moeilijk vindt om rekening te houden met jouw wensen. Als jij bij hem intrekt zul je jezelf waarschijnlijk op meer punten aan hem aan moeten passen dan je nu nog voor mogelijk houdt. Ik kan de neiging niet onderdrukken om je te vragen waarom je hebt gekozen een kind met hem te krijgen voordat dit probleem was opgelost? Dacht je dat het kind ervoor zou zorgen dat hij wel zijn huis zou willen verlaten en op een plek gaan wonen waar jij je ook gelukkig voelt? Dacht hij misschien dat jij je bezwaren zou opgeven en bij hem in zou trekken als je eenmaal een kind had? Ligt het werkelijk aan het huis dat hij niet bij hem wilt intrekken? Of wil je dat misschien niet omdat hij niet echt in staat is zich aan jou en aan het kind aan te passen? In het laatste geval is te overwegen om woonruimte voor jezelf en jullie baby te gaan zoeken.
Hallo
Ik zit ook in een dilemma en wil dat graag delen met jullie.
Inmiddels heb ik drie jaar een relatie met een lieve man,hij heeft zelf geen kinderen en ik heb 4 pubers.
We wonen nog niet samen,maar gaat wel gebeuren, en lang verhaal kort te maken/houden ik wil niet meer, en de reden is misschien heel stom maar wil gewoon in mijn eigen huisje blijven en niet verhuizen naar andere woonplaats.
Had ik eerder moeten zeggen en bedenken zullen jullie zeggen maar het benauwd me dat ik zelfs overweeg om een einde aan de relatie te maken…hij is super lief voor mij en de kinderen maar dit doet mij zon zeer dat ik niet meer weet wat ik moet doen…wie heeft hier een mening over en wat kan ik het beste doen…
groetjes Anouscka
Beste Anouschka, het is prima dat jij gewoon in je eigen huis wil blijven wonen met je kinderen. Hak die knoop door. Onderzoek daarna wat er gebeurt met je relatie. Het hoeft niet perse te betekenen dat je relatie eindigt.
Caroline
Goedemorgen Caroline,
Bedankt voor je reactie!
Dat is nu juist zo moeilijk de ene dag wil ik super graag samenwonen en echt alles delen,zou ook zoveel eenvoudiger en gezelliger maken en aan de andere kant niet, en de reden is ook mn dochter van 16 die is net begonnen met nieuwe opleiding en die zou dan iets meer moeten reizen naar haar school toe.omdat mn vriend in een andere woonplaats woont.
Verder zijn we gek op elkaar en wat ik al zei hij is super voor de kinderen,en andersom ook,maar ik snap mezelf ook niet waarom ik zo twijfel?is het toch de bindingsangst of gewoon de stap wagen en heerlijk genieten?
Groetjes, Anouschka
Misschien een idee om alleen of samen met je vriend een sessie te komen doen dan, Anouschka? Soms is twijfel terecht!
Hallo,
Ik heb een best ingewikkelde (lat) relatie,na meer dan een jaar goede vrienden te zijn geweest met hem hebben we een (lat)relatie van ongeveer 2 maanden nu.Als ik over de toekomst praat dan geeft hij als antwoord; meer dan dit zal het niet worden! Hij heeft zo`n anderhalf jaar geleden zijn ex vaarwel moeten zeggen toen zij met een ander ervan door ging,hij geeft toe nog steeds gevoelens voor haar te hebben en dat dit moet slijten.Hij zegt van mij te houden en dat ik na zijn moeder de meest belangrijkste vrouw in zijn leven ben maar toch als ik over samenwonen/toekomst met hem praat is er een mist die niet wil op trekken.Wat moet ik nou doen?? Moet ik maar geduld hebben en wachten tot hij wel wil en of over zijn ex heen is.Ik heb hem al eens gezegd contact met hem te willen vebreken en tot mijn verbazing begon hij te huilen en dat hij dat niet wilde.De ene keer zegt ie dat ik zijn levensparntner ben en de andere keer stoot ie mij af door te zeggen dat er geen klik is of dat we nooit zullen samen wonen etc.Hoeveel geduld kan een mens hebben???
Beste Joanna, geduld hebben, heeft geen enkele zin. Trek je eigen plan, laat hem een paar weken met rust. Kondig aan dat je een paar weken wilt nadenken over de relatie. Neem geen contact met hem op en neem de telefoon niet op als hij belt, reageer niet op sms en whatsapp. Onderzoek ECHT waar jij staat. Deze afhankelijkheid is niet goed voor je. Het ondermijnt je zelfvertrouwen.
Je kunt uiteraard ook samen met hem langs komen voor een Relatie APK zodat we kunnen onderzoeken of er echt toekomst in jullie relatie zit. Misschien kan ik hem helpen het verlies van zijn vorige relatie te verwerken.
ik heb 4 en halfjaar samen gewoond
moest al snel komen intrekken bij hem na een maand al ..
wat ik veelste snel vond maargoed.
ik heb even anderhalve maand pauze genomen en ben weer appart gaan wonen, nu zei ik tegen hem wat zou je ervan vinden als ik weer bij je kwam wonen,
nu zegtie dat het huis eigelijk te klein is , huis is 68 vierkante meter..en dat ik meer met mn toekomst moest gaan doen…maar ik geloof daar niks van..hij wil niet elk weekend verplicht afspreken…hij denkt volgens mij als we samenwonen dat hij niks meer mag ofzow
Dus jullie hebben vier en half jaar samengewoond en nu is het huis ineens te klein? Ik zou zeggen: kappen met die gast. Ga iemand zoeken die dingen in een normaal tempo opbouwt en die geen machtsspelletjes speelt.
Goedenavond,
Eigenlijk zit ik met een heel ander dilemma. Ik wil eigenlijk niet samenwonen en vind een weekendrelatie helemaal prima.
18 jaar heb ik samengewoond en was daarin veel op mezelf aangewezen. De onafhankelijkheid en vrijheid om mijn tijd in te delen is me dierbaar. Ook heb ik geen zin om continue rekening te moeten houden met een ander en maar moet afwachten of de ander ook rekening met mij houdt en wanneer dat niet gebeurt teleurgesteld te raken of in een wachtkamerpositie terecht te komen.
Na 3 jaar single te zijn geweest ken ik mijn nieuwe vriend nu 1,5 jaar. Door de weekenden volledig voor elkaar vrij te houden doen we veel leuke dingen en is de tijd die we hebben van grote kwaliteit. Bij mijn vriend merk ik wel dat hij me liever door de weeks ook eens een avond zou willen zien. Soms ga ik daarin mee, maar meestal niet. Door de weeks ben ik druk met werk, sporten en alle overige dingen die je moet doen en wil ik ook graag rust en op mezelf zijn. Voor mij telt dat een relatie een toevoeging moet zijn en niet een invulling. De vraag is alleen of dit een normale gedachte is?
Al was het een abnormale gedachte. je hebt mijn zegen om je relatie zo in te richten als goed voor jou voelt. niemand is verplicht om te gaan samenwonen!
Hallo,
Ik heb een LAT relatie met de vader van mijn kinderen, de eerste twee jaar hebben we samen gewoond. Nu zijn we de laatste twee jaar af en aan bij elkaar en weer niet. Hij wil weer samenwonen, ik niet. Denk dat wij elkaar niet 24/7 kunnen handelen zonder teveel ruzie.
Pure paniek bij die gedachte alleen al, zit dus vast….
Beste moeder, Over paniek is weinig te zeggen zonder jullie beter te kennen. Misschien is het een idee om alleen of samen met je partner langs te komen voor een gesprek.
Caroline
Hallo,
Ik ben 22 en ik heb nu een relatie van 1, 5 jaar mijn vriend is 25. Hier voor had ik een relatie van bijna 2 jaar hij en ik zijn toen uit elkaar gegaan omdat ik wilde samenwonen en hij niét, hij vond het nog te vroeg (we woonde beide nog thuis). Maar met zijn nieuwe relatie woonde hij na 4/5 jaar wel samen. Blijkbaar had hij bij mij gewoon die behoefte niet. Afijn ik heb zelf de relatie verbroken en ben nu alweer 1, 5 jaar samen met mijn huidige vriend. Ik ben inmiddels echt wel toe aan op me zelf wonen en ben hier ook meerdere keren over begonnen bij hem maar hij blijft nu net als mijn ex zeggen dat hij het nog te vroeg vind. Ik ben echt stapel op hem maar dit voelt wel als een dejavu :s what to do ??
Hallo!
Ik ben Nina 21 jr oud en heb een vriend die over 2 weken 26 wordt. We zijn nu zo’n 1.5 jaar samen. Hij heeft een eigen appartement, ik woon (helaas) nog bij pap en mam.
Mijn vriend is erg ‘close’. Hij werkt daarnaast gigantisch veel en maakt lange/late dagen. Daarnaast doet hij er een studie bij. Ik zie hem op dit moment 1x in de week, alleen op donderdagavond en dan moet ik vrijdag vroeg op om naar school te gaan. Daar komt bij dat ik ook studeer en ik 1.5 u met het ov moet reizen om bij hem te komen.
Dit is ons laatste jaar op school en dan zijn we beide afgestudeerd. Nu wil ik graag na het afstuderen met hem samenwonen.
Heb hem meerdere keren gevraagd of hij een reservesleutel voor me bij wilt laten maken, omdat ik nu al vaak heb meegemaakt dat ik voor de dichte deur van zn appartement stond omdat hij 1 a 2 uur moest overwerken. Je kunt je vast voorstellen hoe dat is om 2 uur in de winter buiten te moeten wachten. Hij wilt deze sleutel helaas niet bijmaken/geven, omdat hij denkt dat ik dan onaangekondigd langs kom.
Nu zat ik te denken.. wat als ik voorstel dat ik 2/3 dagen in de week standaard bij hem ben als opstapje op het samenwonen?
Maar hoe vertel ik hem dit en dat ik graag aan het eind van dit studiejaar met hem wil samenwonen? Ik ben namelijk bang om terleurgesteld te worden. En aangezien hij nu al geen sleutel wilt bijmaken voelt het voor mij als onbegonnen werk.
Heb je tips? Ideeën? Raad?
Ik hoop op een reactie!
Groetjes Nina
Beste Nina,
Het spijt me enorm, maar ik heb geen goed nieuws voor je. Deze man is enkel geïnteresseerd in werk en studeren en vindt het prima om jou een paar uurtjes in de week te zien.
Je merkt nu al dat hij totaal geen rekening houdt met jouw behoeften, door je geen sleutel te geven. Hij zorgt ervoor dat je uren in de kou moet staan en je ongelukkig en afhankelijk voelt. Als je gaat samenwonen zal je alleen maar afhankelijker en ongelukkiger worden. Je zult ontdekken dat hij alleen een kort ogenblik in staat is tot normaal menselijk contact. Bovendien zul je er telkens opnieuw mee geconfronteerd worden dat het hem aan emapthie ontbreekt. Hij is overduidelijk niet in staat om werkelijk rekening met jou en jouw gevoelens te houden. Als je met hem gaat samenwonen, zul je dus keer op keer met je kop tegen de muur gaan lopen.
Je vriend is geen relatiemateriaal. Hij heeft te weinig empathie. Hem ontbreekt het vermogen om rekening met iemand anders te houden. Van een gezonde wederkerige relatie zal nooit sprake zijn. Jij zult je liefde aan hem geven, maar nooit terugkrijgen wat jij nodig hebt. Hij is dus niet geschikt om mee te gaan samenwonen.
In mijn ogen is het is daarom het meest reëel om deze relatie te beëindigen. Jij verdient een partner die rekening met je houdt. Iemand die meer dan een paar uur in de week tijd, aandacht en liefde aan je wil geven.
Je bent nu bezig om je ‘op te hangen’ in een relatie die niet goed voor je is. Stop ermee voordat je jezelf nog meer pijn doet.
Caroline
Beste
Ik ben 27 jaar oud en mijn partner 28. We hebben elkaar in dezelfde stad ontmoet, maar één maand na onze relatie is hij dichter bij zijn werk gaan wonen. Hierdoor moeten we nu de trein op en af nemen. Mijn werksituatie brengt onregelmatige werkuren met zich mee, waardoor mijn dagen vrij in de week niet altijd in het weekend vallen en we dus niet op dezelfde dagen vrij hebben. We hebben wel altijd onze draai gevonden, en slaagden erin elkaar drie à vier keer in de week te zien
In het begin van onze relatie had hij een abonnement en kwam hij vaak langs. Tegenwoordig gaat hij ervan uit omdat ik een sleutel heb van zijn huis en een abonnement koop, dat ik maar bij hem moet komen. Een abonnement kost te veel geld.
Na verloop van tijd ga ik met hem de discussie aan dat ik niet altijd degene moet zijn die altijd naar zijn huis moet komen. Hij geeft dan als argument aan dat het door mijn werkuren zijn, dat hij niet op normale uren langs kan komen. ( wat wel waar is, maar meer als een excuus aanvoelt) Iedere keer het openbaar vervoer nemen veel te kostelijk en vermoeiend is en hij heeft zijn spullen niet bij mij liggen. In het omgekeerde situatie speelt zich net hetzelfde af, wat hij wel begrijpt, maar niet ziet hoe daar verandering in kan komen.
De afgelopen maanden slapen we elke nacht bij elkaar. Bij hem heb ik niets in de buurt, dus voel ik mij werkelijk opgesloten. Ik kan wel gaan wandelen ofzo, maar kan niet de dingen doen die ik ECHT wil/moet doen. Zoals gaan sporten, soms moet ik dingen doen waar ik mijn computer voor nodig heb ( met de juiste programma’s) maar die heb ik dan niet bij de hand. Ik moet altijd op en af om spullen die ik nodig heb te halen bij mij thuis, en moet dan weer heel het parcours terug afleggen, wat soms een uur in de heenreis en nog eens een uur in de terugreis. Om dan weer alles mee te sleuren naar huis.
Ik moet altijd allerlei zaken uitstellen en heb het gevoel dat ik blijf vastzitten in mijn leven, gewoon om tijd met hem door te kunnen brengen. Ik wil nieuw werk zoeken, maar heb een goede pc nodig die hij niet heeft. Ik heb een fitnessabonnement en doe het ontzettend graag, maar waar ik ga sporten is niet bij hem in de buurt en speciaal om heen en weer te gaan daarvoor is net iets teveel van het goeie… ik ben nu al 6 maanden niet meer gegaan, wat ik echt balen vind. En gewoon iedere keer op en neer gaan om mijn spullen te halen, is zo vermoeiend. Zeker met mijn job waarvoor ik 4keer in de week naar het buitenland moet! Ik keer elke avond terug en blijf dan toch bij hem. Ook al kom ik soms zo laat terug en ziet dat ik uitgeput ben, heeft hij dan wel eten voor me gemaakt, zit met me aan tafel en kruipen we samen in bed. Ik heb weinig tijd in de dagen die ik werk, dus als ik dan twee dagen vrij heb wil ik het rustig aandoen, maar moet dan iedere keer mijn spullen thuis helen en dus weer heen en weer reizen!
Ik heb de sleutel, kastruimte, maar ik maar een beperkt aantal dingen bij hem…ik ben niet thuis.
Het probleem is dat ik altijd bij hem moet komen, mij dan altijd moet aanpassen aan zijn levensstijl. HIJ WILT NIET SAMENWONEN, maar heeft er geen probleem mee dat ik elke avond blijf slapen en wanneer ik zeg dat ik thuis zal slapen, doet hij me vaak van gedachten veranderen om dan toch bij hem te blijven slapen.
Het is absurd om allebei al die kosten van alleen wonen te betalen, als op het einde van de dag we de kosten zouden kunnen delen, ik mijn spullen in huis zou kunnen hebben… maar samenwonen ziet hij helemaal niet zitten. Hij wil dan ook geen groot effort doen om bij elkaar te zitten, ik ben altijd welkom bij hem…maar komt hij eens bij mij? Enkel met veel aandrang en gezaag dat ik het beu ben om altijd bij hem te moeten komen. Ik moet altijd rekening houden met wat hij wilt doen en hoe hij het wilt doen, maar wat van de last op zijn schouders dragen is teveel gevraagd.
Als hij niet wilt samenwonen, waarom moet ik dan elke avond bij hem komen en hij zo goed als nooit bij mij?
Dat is een heel verhaal. Het is duidelijk wie er in jullie relatie de macht heeft en wie zich moet aanpassen. Kennelijk ben je heel goed in je aanpassen en neemt het ongezonde vormen aan. Tijd voor een coachingsgesprek waarin we kijken wat jouw drijfveren achter dit gedrag zijn. Je kunt ook gewoon beginnen met een time-out waarin je twee weken niet naar hem toegaat.
Veel succes,
Caroline
Ow ja op het voorgaande… we zijn 1 jaar en 9maanden samen…
Hallo Caroline,
Sinds 5 jaar heb ik een relatie met een gescheiden man met 2 kinderen, waarvan er nog 1 thuis woont. Ikzelf ben weduwe met 2 thuiswonende kinderen, waarvan er 1 over niet al te lange tijd op kamers wil.
We latten en hij is een paar keer per week bij mij in huis, terwijl ik 1 avond in de week bij hem ben, maar dan als zijn kinderen er niet zijn.
Nu heb ik al een aantal jaren een verhuizing uitgesteld, omdat ik er rekening mee hield dat we mogelijk zouden gaan samenwonen, maar dat hou ik niet langer vol. Het is tijd voor mij en de kinderen om weg te gaan uit het huis waar we nu zitten.
Mijn vriend gaf in eerste instantie aan pas te willen samenwonen als alle kinderen de deur uit waren, maar wil het nu toch wel.
Ik twijfel wat ik hier nu mee moet, want tot op de dag van vandaag heeft hij nog nooit aan me gevraagd of ik langs kom als zijn kinderen bij hem zijn, terwijl ik meerdere keren heb aangegeven dat fijn te vinden. Heb aangegeven dat ik bv een of twee keer per maand eens met hen mee wil eten (hij eet iedere week mee als mijn kinderen er zijn) of in het weekend langs te komen als zijn kinderen er zijn, maar dat gebeurt niet.
Aan de ene kant merk ik dat hij veel om me geeft, maar toch wil hij me niet in zijn omgeving hebben, want dan is hij uit zijn doen/dan kan hij dingen niet doen zoals hij wil zegt hij.
En nu zouden we gaan samenwonen. Maar ik krijg het er een beetje benauwd van, want hoe gaat dat dan allemaal als we in één huis wonen.
Ik krijg nooit antwoord van hem.
Kunt u me raad geven?
Beste vragenstellers, omdat ik een boek aan het schrijven ben, heb ik op dit moment geen tijd om gratis adviezen te geven via de website. Het beste is een afspraak te maken voor een (Skype) gesprek.
Vriendelijke groet,
Caroline Franssen
Ik ben van mening dat een LAT relatie niet perse te maken heeft met bindingsangst. Er zijn soms situaties waarbij latten de voorkeur heeft. Het kan ook een bewuste keuze zijn als het betekent dat een relatie beter werkt. Tegenwoordig is het heel normaal om niet samen te hoeven wonen. Immers, een relatie werkt vaak beter als er vrijheid is in keuze, niet wanneer een ander onder druk gezet wordt. Je kan heel goed voor elkaar kiezen. Dit heeft niets te maken met samenwonen. Een andere strategie noodzakelijk? Dat klinkt als overhalen. Er mag nooit een noodzaak zijn om een plan te bedenken iemand te doen overhalen om te gaan samenwonen. Niet iedereen wil of kan het. Je hoeft je niet in allerlei bochten wringen om het mogelijk te hoeven maken. Het is geen must…..
Ik heb al jaren een lat relatie en heb enorm de wens om samen te wonen met haar alleen geeft zij aan dat ze nooit maar dan nooit dit wilt. Dit vanwege mijn kinderen. Ze vindt het enorm zwaar 2 kleine kinderen bv 3 weken lang te onderhouden etc (met vakantie)
Ik ben stapelgek op haar en weet mij echt geen raad ermee. Wij zien elkaar maar 2 dagen per 1.5 week ofzo..
Ik zou gek worden als het uit is alleen ik wil graag met haar samenwonen…
Weet me geen raad hiermee…
Als wij samen zijn hebben wij goede sex en vermaken ons prima maar voor de rest lijkt het gewoon niet voorruit te gaan.
Hallo Graspriet,
Dat is het lot van gescheiden mensen. De kinderen zijn jouw verantwoordelijkheid en gaan altijd voor. De nieuwe partner bepaalt of samenwonen er in zit of niet. Zij vindt jou leuk, maar heeft geen behoefte om stiefmoeder te worden. Dat kan je niet veranderen.
Aan jou de keuze of je de relatie beëindigt en doorzoekt naar iemand die wil samenwonen en ook voor je kinderen wil zorgen, of om de relatie te houden en je in de dagen zonder haar concentreren op je eigen leven en je kinderen.
Misschien is het een goed idee om eens te praten met een therapeut over waarom je persé wil samenwonen en deze relatie onvoldoende voor je is. Misschien mis je wel meer dan dat zij niet wil samenwonen en is dat alleen een symbool.
Sterkte,
Caroline
Ik blijf het merkwaardig vinden dat voor de meeste mensen samenwonen als ultiem teken gezien wordt als verdieping van een relatie. Pas als je samenwoont, een gezamenlijk toekomst in stenen steekt heb je een waardevolle relatie.
Verdieping, houden van en een sterke emotionele band is toch niet afhankelijk van het al dan niet samenwonen?
Ik heb er dus problemen mee dat een ‘niet-samenwoon’ relatie door velen nog aanzien wordt als niet volwaardig, niet serieus, te vrijblijvend, niet diepgaand… alsof stenen en altijd samen zijn het ultiem teken van liefde is. Het geeft me ook een gevoel van minderwaardigheid… want ik ben niet toe aan samenwonen en kan het ook niet.
Ik begrijp dat als je gek van elkaar bent je graag wilt samen zijn, begrijp me niet verkeerd! Maar als door omstandigheden je niet kan samenwonen, verwijt je partner niet dat zijn/haar liefde minderwaardig is of dat die niet ‘genoeg’ liefde toont… dat overtuigt de (latter net nog meer dat je zeker niet wilt samenwonen)
Ik ben diegene die niet kon en nu zelfs niet meer wilt samenwonen!
Allebei 48, gescheiden, ik co-ouderschap over een kind van 14, hij co-ouderschap over een student van 19, afstand 50 km, ik over dag werken en hij ‘s nachts.
We latten dus en ik vind het prima zo, wel vond het prima. Heel bewust begon ik aan de relatie, bewust dat samenwonen niet zomaar kon… en toch zie ik die man ontzettend graag. Alles wat ik in de relatie KAN steken steek ik erin. Ik neem mijn zoon soms mee in de weekends naar hem, ik organiseer mijn werk rond zijn woonplaats, zit ettelijke uren in de wagen om.samen te kunnen zijn, hou maximaal rekening met zijn voorkeuren (ook wat seks betreft heb ik mijn grenzen verlegt)
Dat de situatie is wat ze is wisten we allebei van bij de start! Samenwonen zit er niet direct in.
Nu praat hij openlijk over zijn gevoel, vaak in de verwijtende toon. Eerst: ik voel me eenzaam… en dan: jij vind me niet speciaal, je houdt niet van me… ik wil onvoorwaardelijke liefde…
Met andere woorden doordat we niet KUNNEN samenwonen ben ik een slechte partner die niet liefdevol is… alle moeite en energie die ik in de relatie steek zijn waardeloos, wordt niet erkend… hierdoor voel ik mij alles behalve geliefd! Ik,voel me niet gezien en gehoord, ik voel me op mijn beurt waardeloos!
En ja hierdoor heb ik,zelfs nog minder zin om samen verder te gaan, laat staan alles opgeven om naar hem te verhuizen en mijn kind uit zijn omgeving halen!
Zeuren en zagen is niet uitnodigend! Wil je samenwonen, dat is een verantwoorde behoefte! Waarom kies je een relatie aan te gaan met iemand waarvan je weet dat die niet zomaar 123 kan verhuizen? Hoop?
Hoop dat iemand zo gek van je is dat die haar eigen leven en dat van haar kind omgooit, al haar eigen behoeftes opzij schuift?
Ja ik,hou van die man! Ja hij is een goede vader en een goede man! Zorgzaam en lief, maar wat hij van mij/van een partner verwacht kan ik niet waarmaken.
Elkaar in liefde loslaten dus, maar wat is dat pijnlijk en moeilijk als je om elkaar geeft.